“சரியான பொருத்தம்தான். ஆனால் சிற்றன்னை...”

     “பூந்துறை நாயகனும் நீயும் ஒரு முடிவு செய்தால் அது ராஜசுந்தரிக்கும் சரி, என் மனதுக்கும் சரி, மிக மிகப் பொருத்தமாகவே இருக்கும் என்று என்னிடம் மகிழ்ச்சியுடன் கூறிவிட்டார்” என்றார் சோழ மன்னர் குறுக்கிட்டு.

     வீரசோழன், குரங்கணிமுட்டத்து ராஜாளியர் பற்றி சிறிது காலமாக வருகின்ற செய்திகள் மனதுக்கு நிம்மதி தருவதாயில்லை என்று பூந்துறையாரிடம் கூற நினைத்த சமயத்தில் இந்தத் திருமணப் பேச்சு வந்ததால் அதைச் சொல்லாமல் “அப்புறம் யோசனை என்ன? வைரவத் தொண்டைமான் சோழர்களின் தொடர்பைத் திருமணம் மூலம் செய்து கொள்ள அரசகுலம் மறுக்காது” என்றான்.

     “உடன் கூட்டம்...”

     “சட்டெனச் சொல்வதற்கில்லை. முத்தரையர் முனையரையரைப் போலத்தான். காடவர் ஒரு முறைக்கு இருமுறை யோசிப்பார். வேட்டரையர் இதுபோன்ற விஷயங்களில் தலையிடாவிட்டாலும் முனையரையரைக் கலந்துதான் முடிவு கூறுவார். வாணகோவரையர் மட்டும் எந்த மறுப்பையும் கூறமாட்டார்” என்றார் மன்னர்.

     “அது ஏன் அப்படி?”

     “கோவரையர் மகளைத்தான் இந்த வைரவனுடைய சிற்றப்பன் மணந்திருக்கிறான். தவிர அவர் தொண்டைமான் குடும்பத்திடம் பேரபிமானம் கொண்டவர்.”

     “ஓகோ! இது ஒரு நல்ல செய்திதான். எனவே இந்தத் தொண்டைமான் சம்பந்தம் வரை பெருந்தலைகளிடையே பெரிய எதிர்ப்பிராது என்று தெரிகிறது. வீரசோழர் சட்டெனச் சொல்லட்டும். நம் அரசர் மதுராந்தக வேளாரின் மகள் மதுராந்தகியை மணப்பதில் தடைகள் ஏதேனும் ஏற்படுமா?” என்று கேட்டதும் வீரசோழன் திடுக்கிட்டான்.

     ‘தம்பி விக்கிரமன் இந்த ஏற்பாட்டுக்காகவா அங்கு போய் வந்தான்? அப்படியானால் ஒரு சாகசமான தந்திரத்தின் மூலம் சோழர்களின் எதிரிகளாகக் கடந்த ஐம்பதாண்டுகளாக இருந்தவர்கள் பூந்துறையார் முயற்சியால் நம்மவராகிறார்களா? மிகவும் போற்றத்தக்க ஒரு சாதனை. முப்பாட்டனார் காலத்தில் ஒரு மதுராந்தக சோழர்களின் பட்டத்தரசியாக இருந்த பெருமையை மீண்டும் புதுப்பிக்க இந்த சம்பந்தம் போலும். மிகவும் மகிழ்ச்சி தரும் முடிவு.’

     “விக்கிரமா...!” என்று மிக்க பாசத்துடன் தம்பியை அழைத்தான் வீரசோழன்.

     தான் மன்னன் என்பதையும் மறந்து அண்ணன் அருகே வந்து நின்றான்.

     “தம்பி, சோழர்கள் புத்திசாலிகள்தான். ஆனால் சோழர்களைக் காட்டிலும் புத்திசாலி இந்தப் பூந்துறையார். தென்மேற்கிலிருந்தும், தெற்கிலிருந்தும் சோழ நாட்டுக்கு இனி எந்த ஆபத்துமில்லை. அப்பா இருந்த போதே பூந்துறையார் மூவேந்த வேளார்களை நம் பக்கம் திருப்பிவிட்டார். இப்போது அப்படித் திரும்பியவர்களைப் பிணைத்து வைக்கிறார். உண்மையில் இது பெரும் சாதனை. தம்பி, நீயும் அரசியல் தந்திரத்துடன் இசைந்து விட்டதும் பெருமைப்படத் தக்கதுதான். உடன் கூட்டம் என்ன, இந்நாடே, நாட்டு மக்களே இதை எக்காளத்துடன் வரவேற்பர். பூந்துறை நாயகரே” என்று வீரசோழன் அழைத்தபடி திரும்பியதும் அங்கே அவன் இல்லை.

     “நீங்களும் நானும் அண்ணன் தம்பிகள் என்ற பாசத்தில் நம்மை மறந்திருந்த போது அவர் அப்பால் போய்விட்டார் அண்ணா!” என்று விக்கிரமன் அறிவித்தான்.

     ஆனால் பூந்துறை நாயகன் மண்டபத்தின் இன்னொரு பகுதியில் வேறொருவருடன் பேசவே இப்படிச் சட்டெனப் போனான். தவிர வீரசோழன் ஏதாவது பாராட்டுப் பேச்சுக்களைத் துவங்குவான். எதற்கு அதெல்லாம் என்ற எண்ணம் வேறு. தன்னைப் புகழ்ந்து பேசுவதை எப்பவுமே அவன் விரும்புவதில்லை. ஆனால் இத்தகையவர்களுக்குத்தான் புகழ்ச்சி வார்த்தைகளும் குவியும்.

     தலைநகர் திரும்பியது முதல் ஒரு குறிப்பிட்ட ஆசாமியைச் சந்திப்பதில் பூந்துறை நாயகன் அக்கறை கொண்டானானாலும், வேண்டுமென்றே இந்தச் சந்திப்பு நேரத்தையும் தள்ளிக் கொண்டு வந்தான். இனி தாமதிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று நம்பக்கூடிய சூழ்நிலை உருவானதும், அவன் மண்டபத்தின் இன்னொரு பகுதிக்குச் சென்றதும் காடவரின் இளைய மகனான ஆகவமல்லன் அமர்ந்திருந்தான்.

     இப்போது சோழ நாட்டின் மாபெரும் கடற்படையின் மகாநாயகனாக இருக்கும் மல்லன் பூந்துறையாரைக் கண்டதும் இருவரும் தமது அலுவல் மரியாதைகளை மறந்து அன்பாலிங்கனம் செய்து கொண்டனர்.

     “எத்தனையோ காலம் ஓடிவிட்டது, நாம் சந்தித்து. கடலில் ஓடி ஓடிச் சலித்து விட்டாலும் மும்முடிக்கு என்னை விட்டுப் பிரிய விருப்பமில்லாததால் நான் இங்கு வர இயலவில்லை” என்றான் ஆகவமல்லன்.

     பூந்துறை நாயகன் வாய்விட்டுச் சிரித்துவிட்டு, “அப்படியானால் சோழர்களின் முன்னாளைய பட்டத்திளவரசன், அதாவது குலோத்துங்க சோழரின் மூத்த மகன் உங்களிடம் கொண்டிருந்த வர்மமெல்லாம் மாறிவிட்டதா? அன்பும் ஆதரவுமாக மாறியிருக்கிறதா பழைய வர்மமும் கோபமும்?” என்று கேட்டதும் “ஆம் கரிவர்மரே... முன்னைய மும்முடி இல்லை அவன். தவிர அவன் இப்போது இரு குழந்தைகளுக்குத் தந்தையும் ஆகிவிட்டான்.”

     “ஓகோ! அப்படியா?”

     “இதன் காரணமாகவோ என்னவோ அவனுடைய முன் கோபம், பரபரப்பு எல்லாம் அடங்கி அங்கே நிதானம், பரிவு எல்லாம் வந்திருக்கிறது.”

     “இதுவும் போற்றத்தக்க விஷயம்தான். பிறகு...”

     “சீனத்துக்குப் போகும் வரை நான் துணைபோனேன். இப்போது அவன் நமது கப்பல்களிலேயே பெரிதான கடல் அரசியுடன் அந்நாட்டுக்குப் போயிருக்கிறான். அங்கு மாபெரும் வரவேற்பு. சீன மன்னரே நேரில் வந்து கடல் துறையில் இவனையும் மற்றவர்களையும் மதிப்புடன் வரவேற்று சோழர் நலம் பற்றியும் வெகுவாக விசாரித்துள்ளாராம்.”

     “அப்படியா? உண்மையில் இதெல்லாம் மிகவும் உற்சாக மூட்டும் செய்திகளாக இருக்கின்றன மல்லரே. சீனத்துடன் நாம் கொண்டுள்ள தொடர்பு மிகவும் பயனளிக்கவல்லது.”

     “ஆம் கரிவர்மரே. சோழ சாம்ராஜ்யத்திடம் அவர்களுக்குள்ள மதிப்பு அபாரமானது. கீழை நாடுகளிலேயே நமது நாடுதான் மிகப் பிரமாதமான அரசினைப் பெற்றிருக்கிறது. செல்வ வளத்தைப் பெற்றிருக்கிறது. வலிமையையும், வளமான எதிர்காலத்தையும் பெற்றுள்ளது என்று நம்பிக்கையுடன் பாராட்டுகிறார்கள்” என்று ஆகவமல்லன் சொன்னதும் “மிக உற்சாகமாயிருக்கிறது ஆகவமல்லரே. ஊக்க மூட்டும் ஆக்கபூர்வமான செய்திகள் இவை. நல்லது. நீங்கள் திரும்புகையில் இலங்கை சென்றிருந்தீர்களா? அங்கு நம் இளவரசி அதாவது இலங்கையரசி நலமாக இருக்கிறாளா? புதிதாக அரசனாகியுள்ள அவள் கணவன் நமது முன்னைய நண்பன்...”

     “இருவருமே நலமாக இருக்கிறார்கள். நம்மவர்களை நிரம்பவும் விசாரித்தார்கள். உங்களுக்குப் பிரத்தியேகமாகத் தங்கள் வணக்கத்தைக் கூறும்படி வேண்டினர்.”

     “மிக்க மகிழ்ச்சி. உறையூரில் ஏதேனும் விசேஷம் உண்டா?”

     “முக்கியமானது எதுவும் இல்லை. ஆனால் இன்னும் ஒரு திங்களுக்குள் இங்கு சீனத்து வணிகக் குழு ஒன்று வருகிறது. அவர்களை சீனத்தின் கடல் ஓநாய் என்று புகழ்பெற்ற யாங்சின் தன்னுடைய சொந்தக் கப்பலான கடல் வேதாளம் மூலம் கொண்டு வருகிறான்.”

     “ஓகோ! உலகின் இன்றைய பெருங் கடல் கொள்ளைக்காரனான அந்தச் சீனனுக்கு வணிகர்கள் மரியாதை செலுத்த வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்துக்கு உள்ளாகியுள்ளனராக்கும். உம்...”

     “அவர்கள் மட்டும் இல்லை. சீன அரசர்கூட இந்த யாங்சின்னை மதிக்கிறார். இவனுடைய கொள்ளைகளில் அவர் தலையிடுவதேயில்லை. காரணம் இவன் கொள்ளையடிக்கும் பொருள்களையெல்லாம் உள்நாட்டில் அதாவது சீனத்தில் மக்களிடையே வாரி வழங்குவதால் அவர்கள் யாவரும் இவனைத் தெய்வமாகக் கொண்டாடுகின்றனர். எனவே மன்னர் மக்களை ஆதரித்து நிற்க வேண்டியதுதானே?”

     “சரி... இது பற்றிப் பிறகு யோசிப்போம் ஆகவமல்லரே. கலிங்கர்கள் யாராவது கடல் பயணத்தில் இடைப்பட்ட துண்டா?”

     “இல்லை. ஆனால் வியப்புக்குரியதென்னவென்றால் கங்கர்கள் இடைப்பட்டனர் என்பதுதான்” என்று கூறியதும் சட்டென எழுந்தான் பூந்துறை நாயகன்.

     “என்ன சொன்னீர்... கங்கர்களா? கடலிலா...? கொஞ்சம் விளக்கமாகக் கூறுங்கள் அகவமல்லரே. அவர்கள் யார்? நமக்கு ஏற்கெனவே அறிமுகமானவர்களா? அல்லது புதிய தலைமுறையா?”

     “கங்கபாடியின் பெரிய வணிகரான பூதநாகர் சாவகம் செல்லுகிறார். ஏராளமான பொன், வைரம், இதர உயர் விலைப் பொருள்களுடன். இவருக்குத் துணையாக நான்கு முக்கியமான படைத்தலைவர்கள் நமக்குத் தெரிந்தவர்கள்தான். ஸ்ரீஹரி, ஸ்ரீபதி, நீதிமார்க்கன், நேசமித்திரன் ஆகியோர். இவர்கள் நம் நாட்டு சேனையில் பலவகையிலும் பலகாலம் பயின்றவர்கள். வேவுப்பணியிலும், ஊடுருவும் பயிற்சியும் பெற்றவர்கள். அவர்கள் நம் மாமன்னர் அமரர் ஆகும் முன்னர், இங்கு அவர்களுடைய மன்னர் தம் உதவியாளர்களாக வந்ததும் தங்களுக்கு நினைவிருக்கலாம்.”

     “நினைவு வருகிறது. நீங்கள் கூறும் அந்த நீதிமார்க்கன் என்பவன் கட்டை குட்டையாக சுருட்டைமயிருடன், சிறிய கண்கள், நல்ல சிவப்பு...”

     “ஆம். அவனேதான். நிரம்பவும் தந்திரமானவன்.”

     “இன்னொருவனான அந்த ஸ்ரீபதி சிரித்த முகமும் பரந்து விரிந்த மார்பில் எப்போதும் ஒரு சிவப்புமணி மாலை தரித்திருப்பானே... அவன்...”

     “சரியாகவே சொன்னீர்கள். அடிக்கடி ஹரி ஹரி என்பான் இவன். ஆனால் இரண்யன்தான் குணத்திலும் செய்கையிலும்.”

     “நேசமித்திரன் என்பவன் நெடிது உயர்ந்தவன். கூரிய மூக்கு விரித்த சடை.. பார்த்தால் பரமசிவம் மாதிரி...”

     “பிரமாதம்... பிரமாதம். இந்தப் பரமசிவப் பரதேசி உண்மையில் ஒரு ருத்திராட்சப் பூனை. நீங்கள் பார்த்திருக்க முடியாது. ஆனால் இந்த நால்வரையும் நான் சீனம் சென்ற கலிங்கமரக் கலத்தில் கண்டேன். என்னைக் கண்டதும் அவர்கள் ஒளிய முயன்றனர். ஆனால் அந்தப் பாய்மரக் கப்பல் அவர்களைப் பழிவாங்கி எங்களிடம் வரும்படி செய்துவிட்டது. எதிரிகளோ பகைவர்களோ எவரானாலும் நடுக்கடலில் உதவி கேட்டால் செய்யாதிருக்கக் கூடாது என்பது கடலோடிகளின் விதிமுறைகள். எனவே நம்முடைய மேலாவுக்குட்பட்ட கங்கர்களுக்கு உதவி செய்யாதிருக்கலாமா? செய்தேன். ஆனால் அந்த நன்றி கெட்டவர்கள் தங்கள் நாட்டுக்குத் திரும்புகாலில் எங்களைச் சந்திக்க முயலவில்லை.”

     “எத்தனை நாட்களாயிருக்கும் இந்த நிகழ்ச்சி நடந்து?”

     “சுமார் மூன்று வாரங்கள் ஆகியிருக்கலாம்.”

     “அவர்கள் தங்கள் நாட்டுக்குத் திரும்பிவிட்டது நிச்சயம்தானே?”

     “கலிங்கம் வழியாகத் திரும்பியிருக்கிறார்கள்” என்று ஆகவமல்லன் கூறியதும் பூந்துறை நாயகன் சிறிது நேரம் மவுனமாயிருந்துவிட்டு “ஆகவமல்லரே, உங்களுக்குச் சிம்மநாதன் என்ற கங்கனைத் தெரியுமா?”

     “ஓ...! நன்றாகத் தெரியும். கங்கர்களில் அவர் சிறந்த வீரன். அரசியல் சதுரன். ராஜகுரு விஜயகீர்த்தி அவனைத் தன் தத்துப் பிள்ளையாக வளர்த்து மிகக் கெட்டிக்காரனாக மாற்றியிருக்கிறார்.”

     “சோழர்களைப் பற்றி அவன் கருத்து என்ன?” என்று கரிவர்மன் கேட்டதும், மல்லன் சட்டெனப் பதில் கூறிவிடவில்லை. தயக்கத்துடன் “சோழர்களைப் பற்றி அவன் என்ன கருத்து கொண்டுள்ளானோ தெரியாது. ஆனால் அவனுடைய குருநாதரான அந்த விஜயகீர்த்தி சோழர்களை ஓரளவு மதித்திருப்பவர் என்பது வெளிப்படையான கருத்து. உள்ளூர நேர்மாறானது என்பது நம்மில் சிலர் கருத்து.”

     “கங்கபாடியை நாம் நேரிடையாக ஆளுவதில்லை. அந்நாட்டு மக்களை நாம் அடிமைகளாகக் கருதுவதில்லை. நாம் அவர்களுடைய ஆட்சியில் அதாவது மன்னர்தம் ஆணையில் குறுக்கிடுவதில்லை. ஏன் தெரியுமா? விஜயகீர்த்தியின் வேண்டுகோளுக்கு மதிப்புக் கொடுத்துத்தான். அதாவது அவருக்கு அந்நாட்டு மக்களிடையே மன்னரைக் காட்டிலும் மதிப்புண்டு என்பதை நாம் அறிந்தும் அவருடைய கோரிக்கையை ஏற்றோம். ஒரு சிறு படையை மட்டும் அவர்கள் உள்நாட்டுப் பாதுகாப்புக்காக வைத்துக் கொள்ளலாம். மற்றபடி வெளிப்பாதுகாப்பு உறவுகள் யாவும் நம்மைக் கலந்து நம் யோசனைப்படியே அவர்கள் செயல்பட முடியும்.”

     “கங்கர்களை நாம் இப்படிக் கட்டிக் காப்பதை அவர்கள் தங்களுடைய சுயேச்சை பறிபோனதாகக் கருத இடமுண்டாக்குமல்லவா?”

     “உண்டாக்கியது. இருமுறை கிளர்ந்தெழுந்தார்கள். அடக்கிவிட்டோம். ஆனால் நாம் கங்கர்களை அடக்குவதற்காகவோ, அந்நாட்டு மண் மீது ஆசை கொண்டோ அதைப் பிடிக்கவில்லை. கலிங்கமும் அடிக்கடி கங்க நாட்டை மிரட்டினார்கள். சாளுக்கியர்கள் கங்கர்களைத் தங்கள் விருப்பம் போலப் பிடித்து மிகக் கொடுமைப்படுத்தினர். அப்போது அவர்கள் நம்மிடம் உதவி நாடி வந்தார்கள். முதலில் இது பிறநாட்டு விவகாரம் நாம் தலையிட வேண்டாம் என்றுகூட எண்ணினோம். ஆனால் கலிங்கம் நம்மைத் தமது ஜென்மப் பகைவர்களாகக் கருதி பெரும் போர் நடத்தி நம்மிடம் தோல்வி கண்ட பிறகு இந்தச் சிறு நாட்டை ஆட்டுவிக்கத் தொடங்கினார்கள். மீண்டும் அவர்கள் நம்மிடம் வந்ததும் நாம் வேறு வழியின்றி உதவி செய்யப் போய் முடிவில் அந்த நாட்டுப் பாதுகாப்பையே நாம் ஏற்கும்படியாயிற்று” என்று ஆகவமல்லன் நீண்டதொரு விளக்கம் அளித்ததும் பூந்துறை நாயகன் நெடுநேரம் எதுவும் பேசவில்லை.

     பிறகு சொன்னான். “ஆகவமல்லரே, அந்தச் சிம்மநாதன் இப்போது இங்கே வந்துள்ளான்” என்று.

     பூந்துறை நாயகனின் இந்த அறிவிப்பு மல்லனை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. பிறகு இருவரும் இது பற்றி நெடுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.