“புரிகிறது! ஆனால் திடீரென்று நீங்கள் இங்கு வந்ததும் அந்த மூட்டை உங்களுக்கும் சொந்தம் என்றால் அது வியப்பூட்டுகிறது” என்றாள் நிதானமாக.

     “பெண்ணே! என்னை மரியாதையுடன் அழைத்துப் பேசுவதைப் பார்த்தால் நீ ஒரு பெரும் அந்தஸ்திலுள்ள குடும்பப் பெண் என்று தெரிகிறது. நல்லது, அந்த மூட்டையை நேற்றிரவு கொண்டு வைத்தவன் நான்தான். நான் இந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்தவன் அல்ல. இந்த மலையின் அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்தவன். தேவிகாபுரம் தானப்பன் என்பது என் பெயர். போதுமா?” என்று கேட்டான் சற்றே பொறுமையிழந்தவன் போல.

     ‘தானப்பன்... தானப்பன். அப்பாவிடம் இந்தப் பெயருள்ள ஒரு ஆள் முன்னெல்லாம் வருவான். ஊன்றிக் கவனிப்தில்லை. புலித் தோல்களைக் கொண்டு வந்தானே ஒரு முறை. அவனா இவன்?’

     “இந்த மூட்டையில் இருப்பதென்ன? புலித்தோலா? அல்லது...” என்று அவள் கேட்டு முடிப்பதற்குள் குறுக்கிட்ட அவன் “பெண்ணே! எப்படி ஊகித்தாய் நீ? யார் நீ? தயவு செய்து நான் முரடனாவதற்குள் சொல்லிவிடு. ஏன் என்றால் இரவு பூராவும் இதைக் காக்க நான் பட்டபாடு சொல்ல இயலாத ஒரு கொடுமை. நீ பார்ப்பதற்கு ஏன் இந்த மாதிரி கம்பளியைப் போர்த்திக் கொண்டிருக்கிறாய் வெய்யில் வந்த பிறகும்? நீ உண்மையில் யார் பெண்ணே?”

     “நானா? என்னை யார் என்று கூறிவிடுவதற்கும் இந்த மூட்டைக்கும் ஏதாவது சம்பந்தமுண்டா? இந்த மூட்டையில் புலித்தோல்தான் இருக்கிறது என்று நீங்கள் சொன்னால் நான் யாரென்று கூறுகிறேன்” என்றாள் நிதானமாகவே.

     “நான் முரடனாவதற்குள் நீ உண்மையைச் சொல்லுவதுதான் நல்லது பெண்ணே! தேவிகாபுரம் தானப்பன், அவன் வேட்டையாடிச் செயிக்கும் புலிகளைவிடக் கொடியவன் என்று கூறுவார்கள்.”

     “யாரோ கூறுகிறார்கள் என்பதை நான் எதற்கு ஏற்க வேண்டும்? நான் படவேட்டரசர் மகள்” என்று அவள் மூன்றே வார்த்தைகளில் பதில் கூறியதும் தீயை மிதித்துவிட்டவன் போல் துள்ளிக் குதித்த அவன் “என்ன என்ன படவேட்டரையர் மகளா. கடவுளே! இது உண்மைதானா? அந்த உத்தமரைப் பாவி கம்பிலித்தேவன்...”

     “இல்லை! உலூப்கான்.”

     “இல்லவேயில்லை. நானும் அவனும் உங்கள் மாளிகை எரிந்த போது மூன்று கல் தாண்டியிருந்த ஒரு இடத்தில் பேசிக் கொண்டிருந்தோமே.”

     “அவனில்லாவிட்டால் அவன் உதவி அசன் ஷா.”

     “இல்லை. அவனும் எங்கள் கூடவே இருந்தான். நிச்சயமாகத் துருக்கர் உங்களை அரண்மனையைக் கொளுத்தவில்லை. உங்கள் தந்தையைக் கொல்லவில்லை. அப்படி அவன் செய்திருந்தால் இதோ இந்தக் கைகளே அவன் கழுத்தை நெரித்துக் கொன்றிருக்கும்” என்று பக்கத்தில் கிடந்த ஒரு கல்லை எடுத்து அவன் கைகளால் அழுத்தியதும் அது பொடிப் பொடியானது கண்டு அவள் பெரிதும் பதறிவிட்டாள்.

     “அப்படியானால் நீங்கள்தான் என் தந்தையிடம்...”

     “ஆம் பெண்ணே! நான் அவரைத் தவிர வேறு யாரையும் சந்தித்ததில்லை. அவர் என்னுடைய மதிப்பிற்குரிய ஆசான். வீராந்தக வில்லவரையரின் நண்பர். சத்திய சந்தர். புலித்தோல்களை அவர் விரும்பி வாங்குவார். எதற்கு? துறவிகளுக்குத் தருமமாக வழங்கிட; அடிக்கடி புலிவேட்டை பற்றி ரசனையுடன் பேசுவார். இதோ இந்த மூட்டையில் இருப்பவை யாவும் புலித்தோல்கள்தான். ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் பொன் பெறும். உலூப்கான் கேட்டான். பொற்காசுகள் கொடுக்கத் தயாராக இருக்கிறான். ஆனால் கடந்த தொண்ணூறு நாழிகைகளாக அவன் அவனாக இல்லை. கம்பிலி தன் மீது அபாண்டம் சுமத்தி தென்னகத்தில் பெரும் அபவாதத்தை உண்டாக்கி விட்டதால் ஒரே ஆத்திரமாக இருக்கிறான். நாலா திசையிலும் அவன் ஆட்களை அனுப்பி கம்பிலியைத் தேடுகிறான். ஆனால் அவன் பழைய பெருச்சாளி. நேற்று இங்கேதான் சுற்றிக் கொண்டிருந்தான். தக்க துணையுடன் இருந்ததால் நான் எதுவும் செய்திட இயலவில்லை.”

     “அப்படியானால் உலூப்கான் எங்கள் மாளிகையில் தீ வைத்த அன்று நீங்கள்...”

     “இல்லை பெண்ணே, அது உண்மையில்லை. படவேட்டடாரைத் தன் கட்சி சேரும்படி உலூப்கான் நயமாகவும் மிரட்டியும் பார்த்திருக்கிறான். பிறகு ஒரு சந்தர்ப்பம் தரலாம் என்று எண்ணியே அப்பால் வந்திருக்கிறான். நான் எதிர்ப்பட்டேன். சம்பூவராயர் பெருமையை நான் விளக்கிக்கூறிக் கொண்டே மைலம் நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தோம். அவன் எந்த காரணம் கொண்டும் படவேட்டரையருடன் போரிடப் போவதில்லையென்றும் அவருடைய துருப்புக்கள் யாவும் கைதான பிறகும் கூட அவர் கலங்கவில்லையே என்று பெருமையுடன் பேசினான். மாலிக்காப்பூர் தென்னகம் ஒரு முறையல்ல நாலு முறைகள் வந்திருக்கிறான். அவனை வீரம் நிறைந்திருந்த மாவீரனாகப் பலர் பேசுகிறார்கள், சிலர் ஏசுகிறார்கள். அவனைவிடத் தான் எல்லாவிதத்திலும் சிறந்தவன் என்று பேரெடுக்க வேண்டுமென்பதே அவா என்று கூறினான். இது நியாயமானதுதான்.

     “ஆலயங்களை அழிப்பது, மாளிகைகளை இடிப்பது, பெண்டு பிள்ளைகளைக் கெடுத்து நாசம் செய்வது, வலுவிழந்தவர்களை நசுக்குவது என்பதுதான் வீரம் என்றால் அது கோழைகளின் கொள்கை என்றேன் நான். இதற்குள் ஒரு வீரன் ஓடி வந்து ‘படவேடு எரிகிறது’ என்று பதற்றத்துடன் கூறினான். உலூப்கான் திடுக்கிட்டான். நான் அவனை வெறுப்புடன் பார்த்தேன். அல்லா மீது ஆணையாகத் தானோ தன் ஆட்களோ இந்த அக்கிரமத்தைச் செய்யவில்லை என்று ஆணையிட்டான். பிறகு சொன்னான் சம்பூவராயர் தமது பூசை அறைக்குச் சென்றார் என்று. நான் சொன்னேன், அவர் பூசை அறைக்குள் புகுந்துவிட்டால் உலகையே மறந்திடுவாரே, என்ன ஆயிற்றோ? என்று குமுறினேன். நாங்கள் ஒட்டு மொத்தமாக திரும்பினோம். ஆனால் அதற்குள் தீத்தேவன் தன் பணியை முடித்துக் கொண்டுவிட்டான்.

     “உலூப் குழந்தை போல அழுதான். ‘வேட்டைக்காரரே! அவருக்குத் தெய்வீகமான அழகும் களங்கமற்ற புஷ்பங்களைப் போன்ற முகமும் கொண்ட இரு மகள்கள்! பாவம், அவர்கள் எங்கள் எதிரில் வந்ததும் எப்படி நீங்கள் இங்கே வரலாம் என்று கூடப் பதறினார். சம்பூவராயர் என்னைக் காமுகன் என்று எண்ணிவிட்டார் போலும். பரவாயில்லை. ஆனால் நான் கேவலம் அவர்களைக் கொன்றுவிட்ட அக்கிரமக்காரன் என்றல்லவா உலகம் என்ன ஏசிடும். நல்ல பேர் எடுத்திட விரும்பும் எனக்கு இப்படி ஒரு அவலப்பேர் கிட்டினால்...’

     “தவித்தான், புலம்பினான். அது போலியல்ல. அவன் இதயமே அழுகிறது என்று நான் அறிந்தேன். ‘யாராயிருந்தாலும் சரி, அவர்களை சும்மாவிடப் போவதில்லை என்று சவால் விட்டுவிட்டுத் தன் ஆட்களுடன் இன்று தென்னகமெங்கும் அலைகிறான் அந்த அக்கிரமக்காரர்களைத் தேடி. ஆனால் விதியின் போக்கே வேறல்லவா?

     “நேற்றிரவு நான் இந்தக் குகையில் என்னுடைய இந்த மூட்டையுடன் தங்கியிருந்தேன். கம்பிலித்தேவன் தன் கைக்கூலிகளுடன் வந்து கன்னி வேட்டையாடினான். அந்தப் பாவி பில்லமன் வேறு அவனுக்குத் துணை! நல்ல காலம், அவன் கண்களில் நீ... பெண்ணே, என்னை மன்னித்துவிடு. உன் சகோதரியை நான் அடிக்கொரு முறை பார்த்திருக்கிறேன். பொதுகைக்கு அடிக்கடி தன் தோழிகளுடன் வருவதுண்டு. அவள் நலந்தானே?” என்று தொடர்ந்து கேட்டான்.

     “யாரது? தானப்பனா?” என்ற குரல் ஒன்று குறுக்கிட்டதும் திடுக்கிட்டு திரும்பியவன் குகை வாயிலில் வில்லவராயர் நிற்பதைக் கண்டு ஓடி வந்து அவர் கால்களில் நெடுஞ்சாண் கிடையாக விழுந்துவிட்டான்.

     இந்தக் காட்சியைக் கண்டு சில நொடிகள் உணர்ச்சி வசப்பட்டுத் தன்னையே மறந்து நின்றாள் புவன சுந்தரி. தன்னை யாரோ தொடுவது உணர்ந்து கண்களை விழித்தவள் அக்காள் அமரசுந்தரி நிற்பதைக் கண்டு அவளை அணைத்துக் கொண்டாள்.

     “நீ குகை தேடிப்போய் நெடுநேரம் ஆயிற்றே என்ற கவலை எங்களை இங்கே கொண்டு வந்துவிட்டது புவனி. இங்கே வந்ததும் தேவிகாபுரம் தானப்பரைக் கண்டதும் நமக்கு ஆயிரம் யானைப் பலம் வந்துவிட்டது என்று நிம்மதியுண்டாகிவிட்டது” என்றாள் திணறித் திணறி மூச்சுவிட்டுக் கொண்டே.

     அக்காளின் நிலைமை தங்கையை விழிப்புறச் செய்தது. மேலேயிருந்து இறங்கி மலைப்பாதையில் நடந்து வந்ததில்...

     “அக்கா, இப்படியே படுத்துக் கொள்” என்று சொல்லிவிட்டு மூட்டையிலிருந்து புலித்தோலை எடுத்து விரித்தாள். தங்கையின் கட்டளையை மதித்தோ அல்லது சிரமம் தாங்காமலோ அக்காள் அமரசுந்தரி சட்டெனப் படுத்துவிட்டாள்.

     கிழவர் வெளியே ஏதோ தானப்பரிடம் சொன்னதும் அவர் ஒரு நொடி கூடத் தயங்காமல் வில்லிலிருந்து புறப்பட்ட அம்பு மாதிரி பாய்ந்தோடினார்.

     புவன சுந்தரி வெளியே வந்ததும் கிழவர், “மகளே, இன்னும் கால் நாழிகையில் வந்துவிடுவான் தானப்பன் வேடுவப் பெண்களுடன். முருகன் அதுவரை நமக்குத் துணை நிற்பான்” என்று ஒரு பெருமூச்சு விட்டதும் புவன சுந்தரி, “உங்கள் பேரன்?” என்று ஒரு கேள்வி போட்டாள்.

     பெரியவர் விஷயம் அறிந்தவர் போல் “அவனும் விரைவில் திரும்பிவிடுவான். சரி, நீ போய் முதலில் அதோ பார், அங்கே ஒரு அருவியிருக்கிறது. போய் முகத்தை... இரவு பூராவும் தூங்கவில்லை நீ. ஆகாரமும் இல்லை. கடவுளே.”

     “இல்லை தாத்தா, பசி இல்லை. இதோ வந்துவிடுகிறேன்” என்று நொடியும் தாமதிக்காமல் அருவியை நோக்கிப் பறந்துவிட்டாள் அரிவை!