அநுவின் இரண்டாவது கூட்டம் படுகொலைக்குப்பம் மாரியம்மன் தேரடித் திடலில் ஏற்பாடாயிற்று. முத்தையாவிடம் வழக்கத்தை விட மேலும் அதிகமாக ஆயிரம் ரூபாய் பணம் தேவை என்று வற்புறுத்திக் கேட்டான் பொன்னுரங்கம். முத்தையா தயங்கினார்.

     “என்னப்பா இது, நெல்லுப்பேட்டை மைதானத்துக்கே அவ்வளவுதான் ஆச்சு! படுகொலைக்குப்பத்துக்கு மட்டும் எதுக்காகக் கூட ஆயிரம் ரூபாய் கேட்கிறே?”

     “தேவைப்படும்னு தான் கேட்கிறேன். இது ரௌடி ஏரியா. இங்கே கனிவண்ணன் கோஷ்டி ஆளுங்க அதிகம். அநு அம்மா கூட்டத்தைக் கலைக்கணும்னே கனிவண்ணன் கூட்டத்திலே கலாட்டாப் பண்றதுக்கு செட் அப் பண்ணுவான்.”

     “ஒரே கட்சி மேடையிலே கூடவா அதைப் பண்ணுவாங்க?”

     “சில கட்சிங்களிலே அந்தக் கட்சிக்குள்ளாற இருக்கிற கோஷ்டிங்களே எதிர்க்கட்சிகளை விடப் பயங்கரமா இருப்பாங்க. ம.மு.க.விலேயும் அப்படித்தான். அநு அம்மா நம்ம கோஷ்டி. கனிவண்ணன் எதிர் கோஷ்டி.”

     “உங்க தலைவரு இதையெல்லாம் விசாரிச்சு ராசி பண்ணி வைக்க மாட்டாரா?”

     “மாட்டாருங்க. எத்தினி கோஷ்டி இருக்குதோ அத்தனை தூரம் நல்லதுன்னு நினைப்பார். ‘அப்பத்தான் தங்கிட்டேப் பயப்படுவாங்க. கோஷ்டிங்களே இல்லாமே தங்களுக்குள்ளே அவங்கவங்க ஒத்துமையா இருந்துட்டா அப்புறம் மேலிடத்தை மதிச்சுப் பயப்பட மாட்டாங்க’ன்னு தலைவருங்களே கோஷ்டிங்களை வளர்த்துப்பாங்க.”

     “ரொம்ப வேடிக்கையாவில்லே இருக்கு நீ சொல்றது?”

     “நிஜங்க.”

     “நிஜம் தான்! ஆனா ரொம்பக் கசப்பா இருக்கேப்பா?”

     “எல்லாப் பார்ட்டீஸ்லேயும் இப்படித்தாங்க! தலைவருங்க வசதிக்காகவே கட்சிக்குள்ளே கோஷ்டிங்க இருக்கு. ஒத்துமைங்கிறதைச் சும்மா ஒரு கோஷத்துக்காக வச்சிருப்பாங்க! கட்சிக்குள்ளே ரொம்ப மோசமான கோஷ்டிப் பூசல் நிலவறப்போ, ‘பூசல்களைத் தவிர்த்து ஒற்றுமையைக் கட்டிக் காப்போம்’னு அறிக்கை விட ஒரு வாக்கியம் வேணுமில்லே. அப்போதான் ஒத்துமை ஞாபகம் வரும்.”

     “சரி! வியாக்கியானம் இருக்கட்டும். படுகொலைக் குப்பத்தைப் பத்தியில்லே பேச ஆரம்பிச்சோம்? அங்கே ரௌடி கோஷ்டி இருக்கிறதுக்கும் நீ அதிகப்படி ஆயிரம் ரூபாய் கேட்கிறதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அதைச் சொல்லுப்பா.”

     “சம்பந்தம் இருக்குதுங்க. அந்தக் கனிவண்ணன் கோஷ்டி நம்ப கூட்டத்திலே கலாட்டா எதுவும் பண்ணாமே நாமே ஒரு நூறு ரௌடிங்களுக்கு சாராயத்தை ஊத்திக் கூட்டத்திலே நடு நடுவே நிறுத்தி வைக்கணுமுங்க.”

     “நிறுத்தி வச்சா?”

     “கனிவண்ணன் கோஷ்டி ரௌடிங்களை இவங்க கவனிச்சுப்பாங்க. திமிறிப் போய் அவங்க ஏதாச்சும் ஏடா கூடமாப் பண்ணினாங்கன்னா நம்ம ஆளுங்க ஓசை படாமல் அவங்க எலும்பை நொறுக்கிடுவாங்க.”

     “அத்தினி ரிஸ்க் எடுத்துக்கிட்டு அந்த ஏரியாவிலே ஏம்பா கூட்டம் போடறே? வேற எங்கியாச்சும் போடேன்.”

     “அத்தனையும் வோட்டுங்க. கனிவண்ணனோட கோட்டைன்னு பேர் வாங்கின ஏரியா அது. எப்படியும் நம்ம தொகுதியிலே இருக்கே? அந்த ஓட்டையெல்லாம் விட்டுடலாமா? எலக்சனை மைண்டுலே வச்சுட்டுத் தானே நான் ஏரியாவாரியாகப் பிரிச்சுக் கூட்டங்களை செட் அப் பண்ணிக்கிட்டு வாரேன். அதைப் புரிஞ்சுக்கலீங்களே நீங்க?”

     முத்தையா மறு பேச்சுப் பேசாமல் இரும்புப் பெட்டியைத் திறந்து பணத்தை எண்ணிக் கொண்டு வந்து பொன்னுரங்கத்திடம் நீட்டினார். சுளைசுளையாக நூறு ரூபாய் நோட்டுகள் கைமாறின. “வரவர அரசியல் பண்றது ரொம்பக் காஸ்ட்லியாப் போச்சுப்பா.”

     “கவலைப்படாதீங்க. விடறதை எல்லாம் வட்டியும் முதலுமாகத் திருப்பி எடுத்துடலாம்.”

     உடனே முத்தையா அவனைக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டு விட்டு, “இதோ பாரு பொன்னுரங்கம், இன்னொரு வாட்டி அப்படிப் பேசாதே! வாயை டெட்டால் போட்டுக் கழுவு! எனக்கு அப்படிப் பணம் பண்ணியாகணும்னு ஒண்ணும் மொடை இல்லே. ஏதோ ஆண்டவன் போதுமானதைக் கொடுத்திருக்கான். இருக்கிறவரை தாராளமாகச் செலவழிக்கலாம். செலவழிச்சதை வட்டியும் முதலுமாகத் திருப்பி எடுக்கணும் என்றெல்லாம் என்கிட்டே பேசாதே. அப்புறம் எனக்குக் கெட்ட கோபம் வரும்.”

     “நீங்க சொல்றப்பவெல்லாம் டெட்டாலோ, பினாயிலோ போட்டுக் கழுவணும்னா நாமே ஒரு ஃபாக்டரி வச்சாத்தான் முடியும்.”

     “ஒரு ஃபாக்டரியும் வைக்க வேணாம். போய்க் காரியத்தைக் கவனி.”

     பொன்னுரங்கம் பணத்தோடு அவரிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு படுகொலைக் குப்பம் மீட்டிங்குக்காகப் போஸ்டர் அடிக்கப் போனான். அந்தப் போஸ்டரில் ‘அறிவுச் செல்வி அநுக்கிரகா’ என்று ஓர் அடைமொழியையும் சேர்த்துப் போட்டுவிட்டான். கைநாட்டுப் பேர்வழியான கனிவண்ணனே ‘கருத்துச் சிற்பி கனிவண்ணன்’ என்று போடும் போது உண்மையிலேயே பெரும் படிப்பாளியான அநுக்கிரகாவுக்கு ஏன் அறிவுச் செல்வி என்று போடக் கூடாது?’ என்று தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொண்டு தான் இதைச் செய்திருந்தான். கூட்டத்திற்கான ஏற்பாடுகள் பிரமாதமாக நடந்தன. படுகொலைக்குப்பத்தில் அநுக்கிரகாவை ரோஜா மலர்கள் தூவி ஆரத்தி எடுத்து வரவேற்க அங்கங்கே ஏற்பாடுகள் ஜரூராகச் செய்யப்பட்டன. சுவர்களில் எழுதப்பட்டன, தோரணங்கள் கட்டப்பட்டன.


     எதிர் கோஷ்டி கனிவண்ணனின் தரப்பு ஆட்கள் மெல்ல அவன் காதுக்குத் தகவலை எட்டவிட்டார்கள். நெல்லுப்பேட்டை மைதானத்தில் பொன்னுரங்கம் அநுக்கிரகாவுக்காகக் கூட்டம் ஏற்பாடு செய்ததும், அதில் அவள் பேசியதும், பெருவாரியாகக் கூட்டம் கூடியதும் கூடக் கனிவண்ணனுக்கு வித்தியாசமாகவோ தப்பாகவோ படவில்லை. தன் பேட்டையின் மூலஸ்தானமும் தனக்கு மிகவும் வேண்டிய ஊழியர்களும், தொண்டர்களும் இருக்குமிடமான படுகொலைக்குப்பத்தையே தேடி வந்து தேரடி மைதானத்தில் கூட்டம் போட்டுப் பேசுவது தன்னையே வம்புக்கு இழுப்பது போல் அவனுக்குத் தோன்றியது. பொன்னுரங்கம் திட்டமிட்டுத் தனது சட்டமன்றத் தொகுதியில் ஒவ்வோர் இடமாக அநுக்கிரகாவின் கூட்டத்துக்கு ஏற்பாடு செய்யப் போகிறான் என்றும் அடுத்து வரும் தேர்தலில் தன் இடத்துக்கு அநுக்கிரகாவே சட்டமன்ற உறுப்பினர் பதவிக்கு நிற்கக் கூடும் என்றும் பராபரியாகக் கனிவண்ணன் காதுக்குத் தகவல்கள் எட்ட ஆரம்பித்திருந்தன. அவன் உஷாரானான். கூட்டம் நடக்க விடாமல் செய்ய முயன்றான். முடியவில்லை. அமோகமாக கூட்டம் நடந்து முடிந்தது. அத்தனை ஏற்பாடுகள்.

     ம.மு.க. செயல் வீரர்களாலும் தனக்கு மிகவும் வேண்டியவர்களாலும் நடத்தப்படும் ‘மறவன் குரல்’ என்னும் வார ஏட்டில் ஓர் எச்சரிக்கைக் கட்டுரை எழுதச் செய்தான்.

     ‘தூங்கும் புலியை இடறாதே, தொல்லைகளை விலைக்கு வாங்காதே’ என்பது தலைப்பு. ‘புண்ணுக்குப் புனுகு பூசும் பொன்னுரங்கங்களின் பாச்சா பலிக்காது’, என்று ஆரம்பித்து, முத்தையாவின் மலையாள இரண்டாந்தாரத்துக்குப் பிறந்த மூன்றாந்தரமான பெண் அநுக்கிரகா என்றும் அரசியலில் அவளது நான்காந்தரமான முயற்சிகள் ம.மு.க.வின் பேரைக் கெடுத்து விடும் என்று கட்டுரை எச்சரித்தது. ‘பேரோ வடமொழி, பேசுவதோ ஆங்கிலம், தமிழர் இயக்கத்திலே இங்கென்ன வேலை அந்தச் சிங்காரப் பைங்கிளிக்கு?’ என்றெல்லாம் காணப்பட்டன. முத்தையாவைப் பற்றியும் கிண்டல் வாசகங்கள் கட்டுரையில் காணப்பட்டன. அவரைப் பற்றி வருகிற இடங்களில் ‘மிட்டா மிராசுகளின் பட்டா வாரிசான பரம்பரை’ என்றும் ‘கோடீஸ்வரக் கோமாளி’ என்றும் ‘முடிச்சவிழ்க்கும் முத்தையா’ என்றும் சாடியிருந்தது.

     படுகொலைக்குப்பம் கூட்டம் நடப்பதற்கு ஒரு வாரம் இருக்கும் போது மறவன் குரலில் இந்தக் கட்டுரை வெளியாகி இருந்தது. கட்டுரை வெளியிட்டவர்களே கவனமாகச் சிரத்தை எடுத்துக் கொண்டு அவருக்குத் தெரிவதற்காகப் பிரதியை அனுப்பியிருந்தார்கள். பொன்னுரங்கத்துக்கும் பிரதி அனுப்பப்பட்டு வந்திருந்தது. அவன் இதை எல்லாம் பொருட்படுத்தவில்லை. துடைத்தெறிந்தாற் போல மூலையில் தூக்கி எறிந்துவிட்டுப் பேசாமல் இருந்தான். கண்டு கொள்ளவே இல்லை.

     முத்தையா நாசூக்கான பணக்காரராகையினால் பொன்னுரங்கம் அளவு தோல் தடித்திருக்கவில்லை. நாலு பேர் படிக்கிற இந்த மூன்றாந்தரப் பத்திரிகையைப் பார்த்ததும் மிரண்டு போனார். உடனே பொன்னுரங்கத்தைக் கூப்பிட்டனுப்பினார்.

     “என்னப்பா இது? இப்படிக் கன்னாபின்னாவென்று எழுதறானுங்க?”

     “கிடக்கிறான் விட்டுத் தள்ளுங்க. சூரியனைப் பார்த்து நாய் குரைக்கிறது.”

     “அதெப்படி விட்டுட முடியும்? வக்கீலைப் பார்த்து என்னமாச்சும் பண்ணியாகணும். முடிச்சவிழ்க்கும் முத்தையாங்கிறானே, நான் யார்கிட்டேப்பா முடிச்சவுத்தேன்?”

     “இவன் சர்டிபிகேட் கொடுத்துதானா உங்களுக்கு நல்ல பேர் வரணும்?”

     “இல்லை தான். ஆனாலும் இவனுக்கு ஏதாவது பாடம் கற்பிச்சே ஆகணும், பொன்னுரங்கம்!”

     “கற்பிக்கலாமுங்க. ஆனா இப்போ அதுக்கு ஒண்ணும் அவசரம் இல்லே. எலெக்சன் நெருங்கி வர்றப்போ இது மாதிரி வம்புகளுக்குப் பதிலடி கொடுக்க நமக்கும் ஒரு கச்சடாப் பேப்பர் இதுமாதிரி வேணுங்க. அப்பப் பார்த்துக்கலாம்.”

     “எலெக்சனுக்கே இன்னும் எட்டு மாசம் தானேப்பா இருக்கு? இப்பவே ஸ்டார்ட் பண்ணி விட்டுடு. அவன் திட்டறதுக்குப் பதில் நாமும் எதினாச்சும் திட்டிடலாம்.”

     “அப்படியா சொல்றீங்க?”

     “ஆமாம். சட்டுப்புட்டுனு தொடங்கிடலாம். அவன் பாட்டுக்குத் திட்டி எழுதிக்கிட்டே இருக்கிறப்போ நாம் பதில் சொல்லாமல் இருந்தால் எப்படி? முதல்லே ஒரு பேரைப் பார். பேர் வீரமா இருந்தாத்தான் இதுமாதிரிப் பத்திரிகை எல்லாம் எடுக்கும்.”

     “புலவரைக் கூப்பிட்டுக் கேட்கலாங்க.”


     புலவருக்குச் சொல்லி அனுப்பப்பட்டது. புலவர் வந்தார். மறவன் குரலை எடுத்துக் காட்டி விவரம் சொன்னார்கள். அவர் உடனே தயாராகிச் செயல் பட்டார்.

     சிறிது நேரம் சிந்தித்த உடனே ‘சுடு சரம், நெருப்புக் கணை, அக்கினி அம்பு’ என்று தயாராக மனத்தில் எண்ணி எடுத்து அடுக்கி வைத்திருந்தது போல் மூன்று பெயர்களைச் சொன்னார் புலவர். உடனே பிரஸ் ரிஜிஸ்தருக்கு டெக்ளரேஷன் எழுதிப் போட்டாயிற்று. டெல்லி போய் டெக்ளரேஷனைத் துரிதப்படுத்தவும் ஒருத்தரை அனுப்ப ஏற்பாடு செய்தாயிற்று.

     மறு வாரமே பெயர் கிடைத்து விட்டது. ‘சுடு சரம்’ என்று பெயர் பொருத்தமாக வாய்த்தாயிற்று.

     கிரௌன் ஒன்றுக்கு எட்டுப் பக்க வீதம் இரண்டு ஃபாரம் பதினாறு பக்கம் வெளியிட முடிவு செய்து சகல செலவுக்காக மாதம் ஏழாயிரம் ரூபாய் செலவழிக்க முத்தையா ஒப்புக் கொண்டார்.

     யாரை எடிட்டராகப் போடுவது என்ற பிரச்சினை எழுந்தது.

     “அநுக்கிரகாவையே போட்டுடலாமே?” என்றார் முத்தையா. உடனே அதை விரைந்து மறுத்தான் பொன்னுரங்கம்.

     “கூடவே கூடாதுங்க. இந்த மாதிரிக் கச்சடா விவகாரத்திலே எல்லாம் உங்க பேரோ, பாப்பா பேரோ வரவே கூடாதுங்க. நாளைக்குக் கோர்ட்டு கீர்ட்டுன்னு இழுத்தடிப்பான். அதெல்லாம் உங்களுக்கு வேணாம். நம்ம கையிலே விட்டுடுங்க. நான் பார்த்துக்கறேன். மாசா மாசம் பணத்தை எண்ணி வையுங்க. நாய் மாதிரி நாங்க வேலை செய்யறோம்.”

     யோசித்ததில் அவருக்கு அவன் சொல்வதுதான் சரி என்று பட்டது. அப்படியே விட்டு விட்டார்.

     ‘கழிசடையாகிவிட்ட கனிவண்ணனே!’ என்று சுடுசரம் முதல் இதழ் முதல் பக்கத் தலைப்பிலேயே ஒரு பிடி பிடித்திருந்தது முத்தையாவுக்கு மகிழ்ச்சியை அளித்தது.

     படுகொலைக்குப்பம் கூட்டம் பிரமாதமாக நடந்தது. கனிவண்ணனின் கையாட்களையும் சேர்த்துப் பேரம் பேசிச் சாராயத்தையும் பணத்தையும் செலவழித்து முதலிலேயே விலைக்கு வாங்கியிருந்தான் பொன்னுரங்கம். அதனால் ஒரு சிறு சலசலப்புக் கூட இல்லாமல் நிகழ்ச்சி அமைந்தது. வழக்கம் போல் குழந்தைக்குப் பெயர், ரூபாய் நோட்டு மாலை, மாலைக்குப் பதில் பணம், பதினேழாவது வட்டம் சார்பில் கைத்தறித் துண்டு எல்லாம் ஜமாய்த்து விட்டார்கள்.

     ஆனால் அநுக்கிரகா தான் ஏமாற்றி விட்டாள். புலவர் எழுதிக் கொடுத்த பேச்சை படிக்காமல் தானே ஏதோ சுயமாகப் பேசுகிறேன் என்று கிளம்பி, பொருளாதாரம், இறக்குமதி ஏற்றுமதி திட்டம் என்று விளக்கெண்ணெய் விவகாரங்களைப் பேசி போரடித்து விட்டாள். படுகொலைக்குப்பம் மக்களுக்குப் புரிந்த லோகல் தகராறுகளை விளாசியிருந்தால் பிரமாதமாக அமைந்திருக்கும். புலவரும் கடுமையான வசைமொழி நடையில் லோகல் தகராறுகளைத்தான் எழுதிக் கொடுத்திருந்தார். அவள் தான் அவற்றை விட்டுவிட்டுப் பொருளாதாரத்தில் புகுந்து ஜனங்களை ஏமாற்றியிருந்தாள். ஆனால் பயந்துமிரண்டு கொட்டாவி விட்டுக் கொண்டே மக்கள் அதையும் கேட்டார்கள். ‘சதையின் சதையான தமிழ்ப் பெருங்குடி மக்களே!’ என வந்த இரண்டு இடங்களிலும் கைதட்டி விசிலடித்து விட்டார்கள். அது மட்டும் தான் அன்று அவள் பேசியதில் அவர்களுக்குப் புரிந்தது.

     ஆனால் பொன்னுரங்கம் கூட்டம் முடிந்து வீடு திரும்பியதுமே அநுக்கிரகாவைக் கடுமையாக எச்சரித்தான்.

     “இனிமே இதுமாதிரி வேற எங்கேயாவது நம்ம பார்ட்டி மேடைங்களிலே வெளியுறவுக் கொள்கை, பொருளாதாரம், திட்டம், ஏற்றுமதி இறக்குமதி அது இதுன்னு இன்னொரு வாட்டி பேசினீங்களோ உங்களைக் கட்சி மேடையிலே ஏத்தறதையே நிறுத்திப்புடுவேன்.”

     “உண்மையிலே அதெல்லாம் தானே ஒரு அரசியல் பேச்சாளர் சீரியஸாகச் சிந்தித்துப் பேச வேண்டிய விஷயங்கள்?”

     “யாரு வேண்டாம்னாங்க? எலெக்சன்லே ஜெயிச்சிட்டு அப்பாலே போயி எது வேணாப் பேசுங்க. ஜெயிக்கிற வரை ஜனங்க புரிஞ்சுக்கிற மாதிரி எதினாச்சும் பேசுங்களேன்.”

     அநுக்கிரகாவுக்கு இந்த அரசியல் அதிர்ச்சியளிக்கும் ஒரு வேடிக்கையாக இருந்தது. ‘தண்டமே! முண்டமே! தறுதலையே...’ என்று திட்டுவதுதான் அரசியல் என்றான் பொன்னுரங்கம். ஜனநாயகம், சோஷலிஸம், பொருளாதாரம் பற்றி எல்லாம் பேசவே கூடாது என்றார்கள். அது ஜனங்களுக்குப் புரியாது, பிடிக்காது என்றும் சொன்னார்கள். புரியாது என்பது உண்மையா? அல்லது புரியக்கூடாது என்பது உண்மையா? பிடிக்காது என்பது நிஜமா? பிடிக்கக் கூடாது என்பது நிஜமா? அவள் சிந்தித்தாள். தனக்குள் தான். வெளியே சொல்லவுமில்லை. விவாதிக்கவும் இல்லை. தந்தையிடம் மட்டும் ஒரே ஒரு முறை இதைப் பற்றிக் குறைபட்டுக் கொண்டு பேசிப் பார்த்தாள்.

     “அவங்க எதைப் பேசச் சொல்றாங்களோ அதைப் பேசிட்டுப் போயேன்? நமக்கு வேண்டியது ஓட்டு. எம்.எல்.ஏ. சீட். அப்புறம் முடிஞ்சா மந்திரிப் பதவி,” என்றார் அவர். அவளால் மேற்கொண்டு அவரிடம் பேச முடியவில்லை.

     இப்படி இதைக் கேட்ட பின்பு அவரிடமும் விவாதிப்பதை விட்டு விட்டாள். பேட்டைவாரியாகக் கூட்டங்கள் போட்டுப் பேசினாள். லோகல் பிரச்சினைகளைப் பேசி எங்கெங்கே எது எது ஓட்டுப் பிடித்துக் கொடுக்குமோ அதைப் பற்றி மட்டும் அலசிச் சமாளித்தாள். கைதட்டல், மலர் மாலை, ரூபாய் நோட்டு ஆரம், மாலைக்குப் பதிலாக ரெண்டு ரூபாய் எல்லாம் மாமூலாக எல்லாக் கூட்டத்திலும் நடந்தன. தமிழ்ச்செல்வி, தமிழ்ப் பூங்கொடி, தமிழ்ப் பொன்னி என்ற மூன்றே பெயர்களை அறுபது கூட்டங்களில் என்பது குழந்தைகளுக்குப் பெயர் வைத்தாயிற்று. இதே ரீதியில் போனால் அந்தத் தொகுதியின் அடுத்த தலைமுறை ஓட்டர் லிஸ்டில் மூன்றே மூன்று பெண் பெயர்கள் தான் திரும்பத் திரும்ப மாற்றி மாற்றி அச்சிடப்பட்டிருக்கும். அந்த அளவிற்கு அவளும் மற்றவர்களும் இதே பெயர்களை மேடைகளில் குழந்தைகளுக்குச் சூட்டினார்கள். சில சமயங்களில் பொன்னுரங்கத்தின் ஏற்பாட்டால் பெயர் வைக்கப்பட்ட குழந்தைகளே திரும்பத் திரும்ப மேடையில் நீட்டப்படுகின்றனவோ என்ற சந்தேகமும் உள்ளூற அவளுக்கு இருந்தது.

---

---

---

---