சரிக்கட்டறதெல்லாம் எனக்குப் பிடிக்காது. சரிக்கட்டற முயற்சிக்காகவும் நான் இங்கே வரலே. நான் வராட்டி நீங்க அங்கே என்னைத் தேடிக்கிட்டு வந்துடுவீங்கன்னாங்க. அகாலத்திலே உங்களைச் சங்கடப்படுத்தக் கூடாதுன்னுதான் இங்கே வந்தேன்!”

     “அதெல்லாம் சும்மா முரண்டு பிடிக்கப் படாது சுதர்சனம் நான் என் செல்வாக்கைப் பயன்படுத்தி இதே வேலையைத் திரும்ப வாங்கித் தரேன். நான் சுமுகமாக எடுத்துச் சொல்லி அவங்களை எல்லாம் சரிப்படுத்தினப்புறம் நீ மாட்டேன்னு உதறி என் முகத்திலே கரியைப் பூசிடக் கூடாது.”

     “நீங்க இப்பிடிப் பயப்படறதாலேதான் நான் உங்களை எனக்காக எதுவும் பண்ண வேணாம்னு சொல்றேன்.”

     “நாளைக்கு நீதான் கஷ்டப்படுவே. இதிலே எனக் கொண்ணும் இல்லே...”

     “கஷ்டப்படக் கூடாதுங்கிறத்துக்காக மான நஷ்டப்பட நான் தயாராயில்லே.”

     “தமிழனுக்குத் தமிழன் மான நஷ்டப் படறதிலே தப்பில்லே...”

     “என்ன சொல்றீங்கன்னு புரியலேயே? இனவுணர்ச்சி, மொழி உணர்ச்சி, சாதி உணர்ச்சி இதையெல்லாம் துறவியா இருக்கிற நீங்களே அடிக்கடி தூண்டினா எப்பிடி? உலகத்திலே ரெண்டே இனம்தான். உண்டு. நல்லவன், கெட்டவன், ஏழை, பணக்காரன். உழைக்கிறவன், சுரண்டுகிறவன்னுதான் இனிமே இனங்களைப் பிரிக்கணும்.”

     “தமிழனுக்குத் தமிழன் விட்டுக் கொடுக்கப்பிடாது.”

     “இன்னும் நீங்க ஜஸ்டிஸ் கட்சிக் காலத்திலேயே இருக் கிங்க...”

     “சும்மாக் குதர்க்கம் பேசிப் பிரயோசனமில்லே. இந்த வேலை திரும்பவும் வேணுமா இல்லியா? அதுக்குப் பதில் சொல்லணும்.”

     “வேலை வேணுமா, வேணாமான்னு பட்டி மன்றத் தலைப்பு மாதிரிச் சுலபமாக் கேட்கிறீங்க? இந்த கேள்விக்கு அத்தனை சுலபமாத் தீர்ப்புச் சொல்ல முடியாதுங்க.”

     அடிகளார் அவனை உறுத்துப் பார்த்தார். அவன் பட்டி மன்றத் தலைப்பு மாதிரி என்று ஒப்பிட்டதன் மூலம் தன்னைக் குத்திக் காட்டுவதாக அவர் புரிந்து கொண்டு விட்டார். பல பட்டி மன்றங்களுக்குத் தானே கைப்படக் கடிதம் எழுதிச் சிபாரிசு செய்தும் அவன் அவற்றுக்கு ஒப்புக் கொள்ளாமல் மறுத்திருப்பது அவருக்கு நினைவு வந்தது. சிறிது நேரம் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தார் அவர். அவனும் மெளனமாக எதிரே உட்கார்ந்திருந்தான். அருள் நெறி ஆனந்தமூர்த்தி வீட்டுச் சமையற்காரன் ஒரு தட்டு நிறைய ஆப்பிள், திராட்சை, வாழைப்பழம் எல்லாவற்றையும், இன்னொரு பெரிய வெள்ளிக் கூஜா நிறையக் குங்குமப்பூ, பாதாம் பருப்புப் போட்டுக் காய்ச்சி வாசனை கமகமக்கும் பாலும் கொண்டு வந்து அடிகளுக்குப் பக்கத்தில் வைத்தான்.

     “என்ன சுதர்சனன்? சாப்பிட்டாச்சா இல்லியா? ஏதாவது கொண்டு வரச் சொல்லட்டுமா? ஒண்ணும் கூச்சப்படத் தேவையில்லை...”

     “வீட்டிலேயே நான் சாப்பிட்டாச்சுங்க ஒண்ணும் வேணாம்” இந்தப் பதிலைச் சுதர்சனன் விரைந்து முந்திக் கொண்டும் அவசரமாகவும் கூறினான். தான் பரிவோடும் பாசத்தோடும் வினாவிய ஒரு வினாவை - அவன் விரைந்து தன் பதில் மூலமாகக் கத்தரித்த விதம் அவருக்கு என்னவோ போலிருந்தது. ஆனந்தமூர்த்தி போன்றவர்களின் வீட்டில் உண்ண உட்கார விரும்பாத அவனுடைய ஜாக்கிரதை உணர்வு அவருக்கு அதில் தெளிவாகத் தெரிவது போலிருந்தது.

     ‘இப்படிப்பட்ட சுரண்டல் பேர்வழிகளின் வீட்டில் தங்குவதும், சாப்பிடுவதும் உங்களுக்கு வேண்டியதுதான். எனக்கு ஒன்றும் அவசியமில்லை’ என்று சுதர்சனன் தன்னையே குத்திக் காட்டுவது போலவும் அடிகளாருக்குத் தோன்றியது. இனம், மொழி என்பது போன்ற குறுகிய வட்டங்களில் இனிமேல் யாரும் அவனை வலைவீசிப் பிடிக்க முடியாது என்பதும் புரிந்தது. திடீரென்று அவனுக்கு முன்னால் தான் மிகவும் சிறிய பொருளாகி விட்டாற்போல் ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மையும் அவருக்கு ஏற்பட்டது. பண வசதி, ஆள் பலம், புகழ், அந்தஸ்து எதுவுமே இல்லாத சுதர்சனன் மிக மிக உயரத்தில் இருப்பது போலவும், அவையெல்லாம் இருந்தும் தன்னிடம் எதுவுமே இல்லாதது போலவும் அவர் அப்போது தமக்குத்தாமே உணர்ந்தார். அவர் அவனைக் கேட்டார்:

     “சரி! இதெல்லாமாவது போகட்டும். ‘ஆதீனப் புலவர்’னு ஒரு வேலை போட்டு ஒரு முந்நூறு ரூபாய் மாசா மாசம் நானே சன்மானம் குடுத்திடறேன். எங்கூட வந்திட லாமில்லியா? இங்கே தமிழ் பண்டிட்டா இருந்து வாங்கின அதே சம்பளத்தை நான் தந்துட்டாச் சரிதானே?”

     “நீங்க சொல்றீங்க. ஆனால் அதெப்படிங்க சாத்தியம்? நான் சமய நம்பிக்கை, கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாதவன். நீங்கள் இரண்டுங் கலந்தவர். அதனால் ஆதீனத் தலைவர்ங்கிற முறையிலே சைவசித்தாந்தம் - சிவஞான சித்தியார் - பரபக்கம், சுபக்கம், கைவல்ய நவநீதம் அது இதுன்னும் பேசுவீங்க. சமய சமயங்களிலே, இங்கர்சால், கார்ல்மார்க்ஸ், லெனின்னும் பேசுவீங்க. என்னாலே அப்படி ரெண்டு முகத்தோட இருக்க முடியாது. ஒரு பொருள்முதல்வாதிக்கு ஆதீனச் செலவிலே நீங்க சம்பளம் கொடுக்கிறதோ நான் வாங்கறதோ நல்லா யிருக்காது...”

     “அதை முடிவு செய்ய வேண்டியவன் நான்தான் சுதர்சனம். என்னை யாரும் மடத்திலே தட்டிக் கேட்கப் போறதில்லே...”

     “இருக்கலாம். ஆனா ஆத்திகனுடைய - ஆத்திக ஸ்தாபனத்தினுடைய செலவிலே நான் நாத்திகப் பிரச்சாரம் செய்யமாட்டேன்.”

     “இதுக்கு என்னா அர்த்தம் சுதர்சனம்? நான் இப்போ அப்படிச் செய்துகிட்டிருக்கேன்னு அர்த்தமா?”

     “அதை விவாதிக்க நான் இங்கே வரலிங்க! நீங்க கூப்பிட்டனுப்பிச்சிங்க. வந்தேன். இலக்கிய மன்றக் கூட்டத்துக்கு ஏன் நான் வரலேன்னு காரணம் கேட்டீங்க. சொல்லிட்டேன்? நான் வரேன்” என்று கூறிவிட்டுச் சரேலென்று எழுந்து அவர் விடை கொடுப்பதற்குக் கூடக் காத்திராமல் சுதர்சனன் அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டான். அதன் பிறகு அங்கு என்ன நடந்தது என்று அவனுக்குத் தெரியாது. மறுநாள் காலை விடிந்ததும் விடியாததுமாகத் தலைமையாசிரியர், அவனைத் தேடி வந்தார். பெரிய கும்பிடாகப் போட்டார்.

     “நடந்த அசம்பாவிதங்களுக்காக எங்களை ரொம்ப மன்னிக்கணும். அடிகளார், ஆனந்தமூர்த்தி எல்லோருமாகச் சேர்ந்து ஜமீன்தார்வாள்கிட்டச் சொல்லி ஜமீன்தார்வாளும் உடனே என்னைக் கூப்பிட்டு உங்களை மறுபடி ஸ்கூல்லே ‘ரீ இன்ஸ்டேட்’ பண்ணச் சொல்லிட்டா. டெர்மினேஷன் ஆர்டரை உடனே கேன்சல் பண்ணிடறேன். உடனே நீங்க எப்பவும்போல இன்னிக்கே மறுபடி ஸ்கூலுக்கு வரணும்.”

     “அதெப்படி? நீங்க டிஸ்மிஸல் ஆர்டர் கொடுத்தீங்க. இமறுபடி ரீ இன்ஸ்டேட் பண்ணி ஆர்டர் கொடுங்க. சும்மா கொடுத்தா மட்டும் போதாது, ஸீரியஸ் மிஸ் காண்டக்ட் அது இதுன்னு சார்ஜ் ப்ரேம் பண்ணினீங்களே, அதை எல்லாம் வாபஸ் வாங்கிட்டு ஆர்டர் தரணும்...”

     “எல்லாம் டைப் ஆயிண்டிருக்கு. உடனே அனுப்பறேன். நீங்க ஆர்டரை வாங்கிண்டு இன்னிக்கே கண்டிப்பா ஸ்கூலுக்கு வாங்கோ, போறும்.”

     சுதர்சனன் ‘சரி’ என்பதற்கு அடையாளமாகத் தலையை அசைத்தான். அவர் போய்ச் சேர்ந்தார். அவர் போன் ஒருமணி நேரத்துக்கெல்லாம் பள்ளி ப்யூன் நாதமுனி ஆர்டரோடு வந்து சேர்ந்தான். சுதர்சனன் நிபந்தனை போட்டப்படியே ஆர்டர்கள் இருந்தன. கையெழுத் திட்டு ஆர்டரை வாங்கிக் கொண்டான். பத்து மணிக்கு ஸ்கூலுக்கும் போனான். அட்டெண்டன்ஸில் கையெழுத்துப் போட்டுவிட்டு அரை நாள் வேலை செய்தான். பிற்பகல் இரண்டு மணிக்கு யாரும் எதிர்பாராதவிதமாக இராஜிநாமாக் கடிதம் எழுதிக் கொடுத்து விட்டு வெளியேறினான். பகல் சாப்பாட்டை முடித்துக்கொண்டு வீட்டைக் காலி செய்து கொண்டு புறப்படும் நோக்குடன், பண்டங்களை ஒழிக்கத் தொடங்கினான். தகவல் தெரிந்து சுயமரியாதை மன்ற உள்ளூர்ச் செயலாளர் பன்னீர்செல்வம் வந்தான். வரும்போதே கோபத்துடன் தான் வந்தான் அவன்.

     “என்னண்னே! ஏதோ கேள்விப்பட்டேன். நெஜந்தானா? கூட்டம் போட்டு ஹெட்மாஸ்டர் குலப் புத்தியைக் காமிச்சிட்டாருன்னு பேசட்டுமா?”

     “சே! சே! நீ பேசற பாணியே எனக்குப் பிடிக்கலே! உனக்கு வேண்டாத ஒரு சாதிக்காரனே எல்லாத் தப்புக்கும் காரணம்னு பேசிப் பேசியே நீ பழகியாச்சு. முதல்லே அதை மாத்திக்க நீ பழகணும். தப்புப்பண்றவன் எல்லாச் சாதிலியும் இருக்கான். ஹெட்மாஸ்டரு அப்பாவி. முந்தா தாள் ஜமீன்தாரு என்னைப் போகச் சொன்னாரு மறுபடி அடிகளார் தலையிட்டு இன்னிக்கிக் காலையிலே புது ஆர்டர் கொடுத்தாங்க. மதியம் நானே இராஜிநாமாப் பண்ணிட்டேன்.”

     “விடுதலைலே போடச்சொல்லி நியூஸ் அனுப்பட்டுமா? ‘ஹெட்மாஸ்டரின் இனவெறி’ன்னு முதல் பக்கத்திலே வரும்...”

     “திரும்பத் திரும்ப உளறாதே பன்னீர்செல்வம்! இந்த ஹெட்மாஸ்டரு வாயில்லாப் பூச்சி. போடறதானா ‘ஜமீன்தாரின் தர்பார்’-னு போடு, போட முடியுமா? நீயும் உங்க தோழர்களும் முப்பது வருஷமா ஒரே சாதிக்காரனைத் திட்டித் திட்டி மட்டுமே பழகிட்டீங்க. ஜமீன்தார் அந்த ஜாதி இல்லே. அதனாலே நியூஸ் வராது. தீங்கு செய்யறது ஒரே ஜாதியாத்தான் இருக்கணும்னு தீர்மானமா வச்சிருக்கீங்க” என்று சொல்லியபடியே சுவர்ப்படங்களைக் கழற்றிக்கொண்டிருந்த சுதர்சனம், “இந்தா! பக்கத்து ஊர்ப் பகுத்தறிவாளர் மன்றத்திலே வைக்க ஐயா படம் வேணும்னியே? இந்தப் படத்தை என் அன்பளிப்பா வச்சுக்க” என்று பன்னீர்செல்வத்திடம் கொடுத்தான். “ஏன் உங்களுக்கு வேணாமா அண்ணே?” - என்று வினவினான் பன்னிர்செல்வம்.

     “எனக்கு இது ரெண்டும் போதும்” என்று கையிலிருந்த கார்ல் மார்க்ஸ் படத்தையும், லெனின் படத்தையும் காட்டினான் சுதர்சனன். பன்னீர்செல்வம் தயக்கத்தோடும் சம்சயத்தோடும் சுதர்சனனிடமிருந்து ஐயா படத்தைத் தன் கையில் வாங்கிக் கொண்டான்.

     “எங்கண்ணே போகப் போறீங்க?”

     “மெட்ராஸ் போறேன். அங்கே என் நண்பர் ஒருத்தரு டூட்டோரியல் காலேஜ் வச்சிருக்காரு. அதுலே இவ்வளவு சிரமம் இருக்காது. நெறைய சுதந்திரம் இருக்கும். முன்னாடியே நண்பர் கூப்பிட்டாரு. படிச்சுப் பாஸ் பண்ணின உடனேயே டூட்டோரியல்லே நுழைய வாண்டாம்னு பார்த்தேன். இப்போ அதுவே தேவலாம் போலத் தோணுது...”

     “என்னை எல்லாம் மறந்துடாதீங்க. மெட்ராஸ் வந்தாப் பார்க்கிறேன், முகவரி கொடுத்திங்கன்னா நல்லது. ஒரு பிரிவுபசாரம் நடத்தலாம். நம்ம கழகத் தோழர்களுக்குத் தகவல் சொல்லக்கூட அவகாசம் இல்லாமல் அவசரமாப் புறப்படறீங்க நீங்க...”

     “அதெல்லாம் வேண்டாம். இந்தா என் நண்பனோட முகவரி. இது மாறி வேற இடத்திலே தங்கினா உனக்கு மறுபடி எழுதறேன்.”

     ஒரு மணி நேரத்தில் பெட்டி படுக்கைகளைக் கட்டி வைத்துப் பிரயாணத்துக்குத் தயாராகி விட்டான் சுதர்சனன்.