பத்தர் தயங்கித் தயங்கி உள்ளே வந்து உட்கார்ந்தார். சுவர்களை உற்றுப் பார்த்தார். எந்தச் சுவரிலும் பிள்ளையார் படமோ, முருகன் படமோ, வெங்கடாசலபதி படமோ எதுவும் தென்படவில்லை. சுவரின் ஒரு பகுதியில் மட்டும் இரண்டு மூன்று தாடிக்கார மனிதர்களின் படங்கள் மாட்டப்பட்டிருந்தன. கார்ல் மார்க்ஸ், லெனின், பெரியார், ஈ.வெ.ரா படங்கள்தாம் அவை. அதில் பெரியார் படத்தை மட்டும்தான் பத்தருக்குப் புரிந்திருந்தது. மற்றப்படங்களை அவர் உற்று உற்றுப் பார்ப்பதைக் கண்டு சுதர்சனன் தானாக அவற்றைப் பற்றி விவரித்துச் சொல்லலானான்.

     அவன் சொல்லி முடித்த பின் சில விநாடிகள் இடை வெளி விட்டதும் பத்தர் மெதுவாக ஆரம்பித்தார்.

     “நீங்க தனிக் கட்டையாத்தானே இருக்கிங்க? உங்களுக்கு எதுக்கு இத்தினி பெரிய வீடு? பஜார்லே எங்கேயாவது ஒரு ரூம் எடுத்துக்கிட்டாப் போதாதா?’’

     “ஏன் திடீர்னு இப்படிக் கேட்கிறிங்க?”

     “ஒண்ணுமில்லே... குடும்பஸ்தரா யாராவது வந்தால் அவங்களுக்கு விடலாமேன்னு பார்த்தேன்...”

     “முதல் முதலா நான் உங்களைத் தேடிவந்தப்பவே நீங்க இதைச் சொல்லியிருந்தீங்கன்னா நல்லா இருந்திருக் கும்...”

     “இப்பவும் நான் உங்களைக் கட்டாயப்படுத்தவோ, வற்புறுத்தவோ செய்யலே. ஏதோ தோணிச்சு. சொன்னேன்...”

     “உங்களுக்காகத் தோணிச்சா? இல்லே யாராவது சொன்னாங்களா?”

     பத்தர் பதில் சொல்வதற்குச் சிறிது யோசிப்பதாகப் பட்டது. சுதர்சனன் விடவில்லை.

     “நான் குடிவர்ரப்பவே எல்லா விவரமும் கேட்டுக்கிட்டுச் சம்மதிச்ச பிறகு தானே ரெண்டு மாசம் அட்வான்ஸ் வேணும்னு கேட்டு வாங்கிக்கிட்டீங்க?”

     “அதெல்லாம் சரிதான்!...” என்று சொல்ல வந்ததை முடிக்காமலே இழுத்தார் பத்தர். புத்திசாலியான சுதர்சனனுக்குப் பத்தரின் மனத்தில் ஓடும் எண்ணங்களைச் சுலபமாகவே அனுமானம் செய்துவிட முடிந்தது. அவர் தேடி வந்ததையும், சுவர்களை ஏறிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்து விட்டுக் கேட்டதையும், சுற்றி வளைத்துப் பேசிய பேச்சுக்களையும் வைத்தே அவரைக் கண்டு பிடித்துவிட்டான் அவன். ஆனால் பத்தர் என்னவோ தமது அசல் முகத்தை அவன் கண்டு பிடித்துவிட முடியாதபடி வேறு வேறு முகங்களை மாற்றி மாற்றி அவனுக்குக் காண்பித்து அவனை ஏமாற்றிக் கொண்டிருந்தார்.

     “மனசிலே எதாச்சும் இருந்தா நேருக்கு நேராச் சொல்லிடுங்க பத்தரே! சுத்தி வளைக்காதீங்க...” என்று சுதர்சனனே அவரை நேரே கேட்டுவிட்டான். அவர் மென்று விழுங்கினாரே ஒழிய அவனுக்குப் பிடி கொடுக்கவில்லை. அவனுக்கு அவர் மேல் பரிதாபமாக இருந்தது. பேச்சை மாற்றி வேறு எதை எதையோ சிறிது நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டுப் போய்ச் சேர்ந்தார் பத்தர்.

     போய்ச் சேருவதற்கு முன் சம்பந்தமில்லாமல் திடீ ரென்று இருந்தாற் போலிருந்து, “ஸ்கூல் மேனேஜ்மெண்டுக்கும் உங்களுக்கும் ஏதாவது மனஸ்தாபமா சார்? ஜனங்க என்னென்னமோ பேசிக்கிறாங்களே?” என்று கேட்ட பத்தரிடம் ஒரு சிறிதும் தயங்காமல் ஒளிக்காமல், மறைக்காமல் என்ன மனஸ்தாபம் என்பதைச் சுதர்சனன் விவரித்துச் சொன்னான். தலைமையாசிரியரையும், பிச்சாண்டியா பிள்ளையையும் போல் ஜமீன்தாரைப் பற்றிய தன் விமர்சனத்தைக் கேட்க அஞ்சிப் பத்தரும் மெல்ல நழுவுவதைச் சுதர்சனன் உணர்ந்தான். செல்வாக்குள்ளவர்களின் தவறுகளையோ, குறைகளையோ கேட்கவே அஞ்சும் மனப்பான்மை சமூகத்தில் சராரிசயான பல மனிதர்களுக்கு இருப்பதைச் சுதர்சனன் அடுத்தடுத்துக் கண்டான். அதைரியவான்களாகவும், பிழைகளைப் பொறுத்துக் கொண்டு சலாம் போடுகிறவர்களாகவும் இருக்கும் ஆஸ்திகர்களை விட அவற்றை எதிர்க்கும் நாஸ்திகனான தான் நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு நின்று பெருமைப்படலாம் போல் தோன்றியது அவனுக்கு.

     ஆனால் அந்த ஊர்ப் பெரிய மனிதர்கள் அவனை அப்படிக் கர்வப்பட விடுவதற்குத் தயாராயில்லை. மறுநாள் விடிந்ததிலிருந்து அவனைத் துரத்துவதற்கு நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் ஏற்பாடுகள் தொடங்கப்பட்டன. தன்னை எதிர்த்துப் பேசி விட்ட ஓர் ஆசிரியன் என்பதனால் பள்ளியின் நிர்வாகப் பொறுப்பில் இருந்த ஜமீன்தார் அவனை எப்படியும் பழி வாங்குவது என்று முடிவு செய்துவிட்டார். தலைமையாசிரியரைக் கூப்பிட்டுச் சுதர்சனனை எப்படியும் டிஸ்மிஸ் செய்தே ஆகவேண்டும் என்றார் அவர்.

     “எம்.இ.ஆர். படி ஸீரியஸ் மிஸ் கண்டக்ட் ஏதாவது காண்பித்துத் தான் டிஸ்மிஸ் செய்ய முடியும்” என்றார் தலைமையாசிரியர்.

     “ஸீரியஸ் மிஸ் காண்டக்ட்னா என்னென்ன செய்யணுமோ அதை எல்லாம் அவன் இங்கே செஞ்சாச்சுன்னு சொன்னால் அதுக்குச் சாட்சியமா வேணும்னு கேட்கப் போறாங்க? செஞ்சுட்டான்னு சொல்லியே நடவடிக்கை எடுங்க. என் ஃபிரண்ட்ஸ் முன்னாடி என்னையே இன்ஸ்ல்ட் பண்ணிப் பேசற ஒருத்தனை நான் என் ஸ்கூல்லே நீடிக்க விட்டு வேடிக்கை பார்க்க முடியாது” என்றார் ஜமீன்தார். உடனே அவர் தலைமையாசிரியரை விட்டுவிட்டுப் பள்ளிக் கூட ரைட்டரையும், குமாஸ்தாவையும் வரவழைத்து எம்.இ.ஆர். படி ஓர் ஆசிரியர் விஷயத்தில் ஸீரியஸ் மிஸ் காண்டக்ட் என்றால் என்னவென்று விசாரித்தார்.

     “சக ஆசிரியைகளிடமோ படிக்கிற வயது வந்த மாணவிகளிடமோ தப்பா நடந்துக்கிட்டார்னு சார்ஜ் ஃபிரேம் பண்ணி டெர்மினேஷன் ஆர்டர் அனுப்பிச்சுடலாமுங்க”" என்றார்கள் அவர்கள்.

     “இதுதானா பிரமாதம்? படிக்கிற பொண் ஒருத்திக்குப் பொஸ்தகத்திலே லவ் லெட்டர் எழுதி வச்சுக் குடுத்துட் டான்னு போட்டு டிஸ்மிஸ் பண்ணுங்க...”

     “சும்மா எப்பிடிங்க போடறது? ஒண்ணு அப்பிடிக் குடுக்கறப்ப யாராச்சும் பார்த்திருக்கணும்! அல்லது அவரு யாருக்கு லெட்டர் எழுதினாரோ அந்தப் பொண்ணே வந்து ஹெச்.எம். கிட்டக் கம்ப்ளெயிண்ட் குடுக்கணும்.”

     “ஒரு பொண்ணு என்ன? ரெண்டு மூணு பொண்ணுங்க வந்து கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்ததாகவே சொல்லுங்க. கிளாஸ்லே அடிக்கடி கையைப் பிடிச்சு இழுக்கிறான்னு கூடப் புகார் வந்ததா எழுதிக்குங்க. அதெல்லாம் இல்லேன்னு அவன் எப்பிடி ஆட்சேபிக்க முடியும்?”

     “உண்மையிலே கிளாஸ்லே பிள்ளைங்ககிட்ட அவரு ரொம்ப அன்பாகவும் அளவாகவும் பழகறாருங்க. அவர் மேலே இப்படி ஒரு குற்றத்தைச் சுமத்தி வெளியே அனுப்பிச்சோம்னா யாரும் அவரு இப்படிச் செஞ்சார்னு நம்பக்கூட மாட்டாங்க...”

     “நம்பறாங்களோ நம்பலியோ, நான் சொல்றதை நீங்க செய்யுங்க. அவனை எப்பிடியும் உடனே நம்ம ஸ்கூலை விட்டுத் தொலைச்சாகணும்.”

     அப்போது ஜமீன்தாரின் வெறிகொண்ட நிலையை எதிர்த்து வாதம் புரிய முடியாமல் பள்ளி ரைட்டரும், குமாஸ்தாவும் அவர் ‘டிக்டேட்’ செய்தபடியே ஒரு டெர்மினேஷன் ஆர்டரை எழுதிக் கொண்டு வந்தனர். ஆனால் உள்ளூற அவர்கள் அநுதாபம் என்னவோ சுதர்சனன் மேல்தான் இருந்தது.

     மறுநாள் காலையிலிருந்து பள்ளியில் சூழ்நிலை மிகவும் இறுக்கமாக இருப்பதைச் சுதர்சனன் உணர்ந்தான். அவனைச் சந்தித்தவர்களில் தலைமையாசிரியர், ரைட்டர், குமாஸ்தா யாருமே அவனோடு பேசுவதற்குப் பயப்பட்டார்கள். மாலையில் பள்ளி இலக்கிய மன்ற விழா வேறு இருந்தது. அதில் உரையாற்றுவதற்கு மன்றக்குடி மகபதி அடிகளார் வருவதாக நோட்டீஸ் போர்டில் அச்சிட்டு ஒட்டியிருந்தது. வகுப்புக்களுக்குச் சுற்றறிக்கை அனுப்பப்பட்டிருந்தது. மாலையில் கடைசி இரண்டு பீரியடுகள் கிடையாது என்றும் அறிக்கையில் கூறப்பட்டிருந்தது.

     சுதர்சனனுக்கு அந்த அடிகளாரை ஓரளவு நன்றாகவே தெரியும். சாமியாராகத் தீட்சை பெற்று மடத்துத் தலைமையை ஏற்றுக் கொள்வதற்கு முன்னர் வெறும் புலவர் மகபதியாக அங்கங்கே திருக்குறள் அஷ்டாவதானம் செய்து கொண்டிருந்தவர் அவர். சுயமரியாதை இயக்கத்தில் ஒரளவு ஈடுபாடும் ஐயாவிடத்தில் மதிப்பும் உள்ளவர். சாமியாராக வந்த பிற்கு இதன் காரணமாகவே மகபதி அடிகளார் பலத்த விமர்சனத்துக்கும், கண்டனத்துக்கும் குற்றச்சாட்டுக்கும் அடிக்கடி ஆளானார். ஆனால் சுதர்சனனிடம் மட்டும் அவர் எப்போதும் போல் பிரியமாகப் பழகி வந்தார். அன்றிருந்த சூழ்நிலையில் மகபதி அடிகளாரைத் தானோ தன்னை அவரோ சந்திக்க முடியுமா என்பது சுதர்சனனுக்குத் தெரியவில்லை. மகபதி அடிகளாருக்கும் பொது வாழ்வில் பல சங்கடங்கள் இருந்தன. மான்தோல் ஆசனம், விபூதிச் சம்புடம், காவி உடைகள், கழுத்து நிறையத் தங்கப் பூண் பிடித்த உருத்திராட்ச மாலைகள் விழுந்து கும்பிட்டுத் திருநீறு வாங்கிப் பூசிக் கொள்ளுகிற பக்தர்கள், இவ்வளவுக்கும் மேல் மேடையில் ஏறி நின்று “பேரறிஞன் இங்கர்சால் கூறுவது என்னவென்றால்...” என்பதாகத் தொடங்கி அடிகளார் பேசுவதைப் பொதுமக்களால் ஜீரணித்துக் கொள்ள முடியாமல் இருந்தது. மகபதி அடிகளாருக்கோ மடத்துச் சொத்து, கார், வசதிகள் எல்லாம் வேண்டியிருந்தது. மேடையில் பேசும் சீர்திருத்தச் சாமியார் என்ற புகழும் வேண்டியிருந்தது. சாமியாரானப்புறம் அவரைப் பார்க்க ஒரு முறை மன்றக்குடிக்குப் போயிருந்தான் சுதர்சனன். பழைய நண்பன் என்ற முறையில் அவரே அவனை வரச் சொல்லிக் கூப்பிட்டிருந்தார்.

     “சாமீ! எப்போ மடத்துப் பொறுப்பிலே இருக்கீங்களோ அப்போ நீங்க தெளிவா ஒரு வழியிலே ஒரு முகத்தோடு நடந்து போகணும். மேடையிலே ஒரு முகம், பூஜை அறையிலே ஒரு முகம், பக்தர்களுக்கு முன்னாடி ஒரு முகம், பக்தர்கள் அல்லாதாருக்கு முன்னாடி வேறொரு முகம்னு, பல முகங்களைக் காட்டப்படாது. பணத்துக்காக நமக்குப் பிடிக்காததைச் சகிச்சிக்கிறது. நிஜமான சுயமரியாதைக் காரன் செய்ய முடியாத காரியம். என்னைக் கேட்டா ஃப்ராங்காச் சொல்றேன். உங்க இயல்புக்கு நீங்க ருத்திராட்சமாலையைப் போட்டுக்கிட்டு மடத்துக்குள்ளார நுழைஞ்சிருக்கிறதே எனக்குப் பிடிக்கலே. பதவிக்காக பவிஷுக்காக நமக்குப் பிடிக்காததையும், நாம நம்பாததையும் செய்யலாம்னா எப்படி? நான் முகத்துக்கு நேரேயே இப்பிடி எதிர்த்துக் கேட்கிறேனேன்னு நினைச்சுக்காதீங்க. எனக்கு உங்க மேலே சாமி கீமின்னு பயம் பக்தி எதுவுமில்லே. அதனாலே வேண்டிய நண்பர்ங்கிற முறையிலே பயப்படாமே இதைக் கேட்கிறேன். பதில் சொல்லுங்க” என்று சுதர்சனன் அப்போது அவரைக் கேட்டிருந்தான். அதிலிருந்து அவருக்கும் சுதர்சனனுக்கும் சரியாகப் பேச்சு வார்த்தை இல்லாமல் போய்விட்டது.

     இப்போது இன்று அந்த அடிகளார் ஆதர்சபுரத்தில் அருள் நெறி ஆனந்தமூர்த்தியின் பங்களாவில் வந்து தங்கப் போவதாகச் சுதர்சனன் கேள்விப்பட்டிருந்தான். சாமியார்களுக்கும் பணக்காரர்களுக்கும் எதிலும் எல்லா வேளைகளிலும் எந்த ஊரிலும் ஒத்துப்போவதைச் சுதர்சனன் கவனித்திருந்தான். அருள் நெறி ஆனந்தமூர்த்தியைப் பக்கா சமூக விரோதியாகவும், பிற்போக்குவாதியாகவும் ஃபாஸிஸ்ட் ஆகவும் கருதி வெறுத்துக் கொண்டிருந்தான் சுதர்சனன். ஒரு பக்கம் இங்கர்சாலிலிருந்தும் கார்ல் மார்க்ஸிலிருந்தும் மேற்கோள்களை மேடையில் எடுத்துச் சொல்லி விட்டு மறுபுறம் நிலப்பிரபுக்களோடும், ஜமீன்தார்களோடும் சுமுகமாகிப் பழகி அவர்களுக்கு வள்ளல் பட்டம் கட்டிக் கொண்டிருக்கிற சாமியாரை ‘ரஸ்புடின் சாமியார்’ - என்று கருதாமல் வேறு எப்படிக் கருதுவதென்று சுதர்சனனுக்குப் புரியவில்லை.

     பிற்பகல் இரண்டரை மணிக்கு மன்றக்குடி மகபதி அடிகளாரின் கார் டிரைவர் - காரோடு ஸ்கூலுக்குத் தேடி வந்து, “சாமி உங்களைக் கையோட கூட்டியாரச் சொல்லிச்சுங்க! இங்கேதான் அருள்நெறி ஆனந்தமூர்த்தி வீட்டிலே தங்கியிருக்கு. உடனே உங்களைப் பார்க்கணும்னுச்சு” என்றான்.

     “நான் அங்கெல்லாம் வர்ரத்துக்கில்லேப்பா. அவரு இங்கே ஸ்கூலுக்குப் பேச வர்ரப்பேர் இங்கேயே பார்த்துப் பேசிக்கிறேன்னு போய்ச் சொல்லிடு” - என்று டிரைவரையும் காரையும் திருப்பி அனுப்பிவிட்டான் சுதர்சனன்.