3 வாழ்க்கை முறைப்பட வேண்டும். அநாவசியமான வெறிகள் தணிய வேண்டும் என்றுதான் அவன் ஆசிரியர் தொழிலுக்கு வந்தான். தமிழ்க் கல்லூரியில் படித்தபோது இருந்த சுதர்சனன் வேறு. இப்போதுள்ள சுதர்சனன் வேறு என்று பிரித்து நினைக்கவும், பேசவும் ஏற்றபடி அவன் அவ்வளவு தூரம் மாறியிருந்தான். அவன் தமிழ்க் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த போதுதான் இந்தி அழிப்புப் போர், பிள்ளையார் சிலை உடைப்புப் போர் எல்லாமே நடந்தன. கல்லூரியில் ‘வெட்டிக் கொண்டுவா, என்றால் கட்டிக்கொண்டு வருகிற’ சாமர்த்தியமுள்ள மணி மணியான மாணவர்கள் பத்துப் பன்னிரண்டு பேர்கள் அவனுடைய கட்டுப்பாட்டில் இருந்தார்கள். தமிழைக் காப்பாற்ற வேண்டுமானால் தமிழல்லாததை எல்லாம் அழித்து விடவேண்டும் என்ற முரட்டு வெறியும், பகுத்தறிவு வளர வேண்டுமானால் தெய்வ நம்பிக்கை உள்ளவர்களை எல்லாம் அழித்துவிட வேண்டும் என்ற முரண்டும் அவனை உடும்புப் பிடியாகப் பிடித்திருந்த காலம் அது. நாம் ஆதரிக்கும் எண்ணத்தை வளர்க்க வேண்டும் என்பதைவிட நாம் எதிர்க்கும் எண்ணங்களுக்குரியவர்களை அழித்து விடவேண்டும் என்ற எதிர்மறைப் பார்வையே வளர்ந்திருந்தது. பின்பு புலவர் வகுப்பு இறுதி ஆண்டில் அந்தக் கல்லூரியில் அவர்களோடு சேர்ந்து படித்த ஒரு மார்க்சிஸ்டு சுதர்சனனின் இந்தப் பார்வையை மெல்ல மாற்றி உலகளாவிய தத்துவ நோக்காக உருவாக்கினார், .உழைக்கும் கூட்டம், உழைக்காத கூட்டம், உடமைக்குப் போட்டி போடும் சோம்பேறிகள், உழைத்து வாழும் தொழிலாளிகள் என்று பார்வையை பெரியதாக்கினார் அந்த நண்பர். அவன் அதற்கு முன்பு சார்ந்திருந்த இயக்கம் பெரிய நிலப்பிரபுக்களும், பணக்காரர்களும், பழைய ஜஸ்டிஸ்கட்சி ஆட்களும் நிரம்பியதாக இருக்கவே புதியமனப்பான்மையின் காரணமாக அதன் மேலுள்ள பிடிப்பு மெல்ல மெல்ல விடுபட்டு வெறுப்பாக மாறியது. தலைமையாசிரியர் வாசு தேவன் மேல் இன்றும் இதற்கு முன்பும் அவனுள் ஏற்பட்டிருந்த வெறுப்பு சாதி அடிப்படையில் அல்ல. ஆதர்ச புரத்தில், நிலப்பிரபுக்கள் எல்லாச் சாதிகளிலும் இருந்தார்கள். ஏழைகள், உழைப்பவர்கள், தொழிலாளிகளும் எல்லாச் சாதிகளிலும் இருந்தார்கள். அந்த ஆண்டின் பள்ளி நூல் நிலையத்திற்குப் புத்தகங்கள் வாங்குவதற்குப் பட்டியல் தயாரித்தபோதே தலைமையாசிரியருக்கும் அவனுக்கும் ஒரு சிறிய தகராறு மூண்டிருந்தது. சொல்லப்போனால் தலைமைத் தமிழாசிரிய ராகிய பிச்சாண்டியா பிள்ளைதான் நூல்களின் பட்டியலைத் தயாரித்திருக்க வேண்டும். அவர் பழையகாலத் தமிழ்ப் பண்டிதர், தற்கால நூல்கள் பற்றிய விவரங்கள் அதிகம் தெரியாதவர். சிவஞான முனிவரின் இராமாயண முதற் செய்யுட் ‘சங்கோத்தர விருத்தி’க்குப் பிறகு வந்த வெளியீடுகளைப் பற்றி அவருக்குத் தெரியாது. ஆகவே அவராகவே நூல்களின் பட்டியல் தயாரிக்கும் பொறுப்பைச் சுதர்சனனிடம் விட்டார். நூற்றைம்பது புத்தகங்களில் சுதர்சனன் ‘வாழ்க்கை வரலாறு’ என்ற பிரிவில் காந்தி, நேரு, சுபாஷ் போஸ் போன்றவர்களோடு கார்ல்மார்க்ஸ், வீரர் வி.ஐ.லெனின், என்ற இரு புத்தகங்களைச் சேர்த்திருந்தான். தலைமையாசிரியருக்குக் கோபம் மூண்டுவிட்டது. “கண்ட புஸ்தகங்களை எல்லாம் சேர்த்துப் பையன்களைக் கெடுக்கப் பார்க்கிறீரே...”
“எதைச் சொல்றீங்க?”
தமக்குப் பிடிக்காத அந்த இரு புத்தகங்களைச் சுட்டிக் காட்டினார் தலைமையாசிரியர் வாசுதேவன். அவன் வாதாடிப் பார்த்தான். “நான் உம்மகிட்டே இதையெல்லாம் பத்திப் பாடம் படிச்சுக்க வரலே” என்று சொல்லிப் புத்தகப் பட்டியலில் தமக்குப் பிடிக்காத பெயர்களை அடித்துவிட்டார் தலைமையாசிரியர். சுதர்சனன் மேல் அவருடைய கண்காணிப்பும் பயமும் வளர இவை எல்லாமே காரணங்களாக அமைந்து விட்டன. நிர்வாகத் தரப்பிலும் அவன்மேல் சந்தேகப்பட வாய்ப்பு ஏற்படுத்தித்தரும் சம்பவங்கள் சில தற்செயலாகவே நடந்து விட்டன. உள்ளொன்று வைத்து புறம் ஒன்று பேசும் சராசரி இந்திய அறிவாளிகளுக்கு எங்கும் எதனாலும் பாதிப்பு ஏற்படாது. கதர்சனன் உள்ளொன்று வைத்து புறமொன்று பேசும் கலையில் ஒரு சிறிது அளவு கூடத் தேர்ச்சி பெறவில்லை. அதை விரும்பவும் இல்லை. ஆதர்சபுரத்தில் ராமபஜனை சமாஜம், திருக்குறள் மன்றம், சைவ சமய மன்றம் எல்லாம் வகைக்கு ஒன்றாக இருந்தன. அவன் அந்த ஊரில் வேலைக்கு வந்து சேர்ந்த புதிதில் திருக்குறள் மன்றத்தின் பதினாறாவது ஆண்டு நிறைவு விழாவோ என்னவோ வந்தது. புதுத் தமிழாசிரியர் என்ற முறையில் அவனையும் சொற்பொழிவு ஆற்றுவதற்கு அழைத்திருந்தார்கள். ஊரில் ஒவ்வோர் அமைப்பில் ஒரு விதமான ஆதிக்கமும் ஆட்சிக் கட்டுப்பாடும் இருந்தன. ராமபஜனை சமாஜத்தில் வக்கீல்களின் ஆதிக்கம் என்றால், சைவ சமய மன்றத்தில் நிலச்சுவான்தார்களின் ஆதிக்கம். திருவள்ளுவர் மன்றமோ பக்கத்து மலைப்பகுதிகளில் உள்ள தேயிலை ஏலக்காய் எஸ்டேட் அதிபர்களின் ஆதிக்கத்தில் இருந்தது. திருவள்ளுவர் மன்றத்தின் நிரந்தரப் பாதுகாவலராக ஜமீன் குடும்பத்தின் இளைய வாரிசுகளில் மூத்தவரான ஜகந்நாத நாயுடு இருந்து வந்தார், பள்ளிக்கூட நிர்வாகக் குழுவின் தலைவரும் அவர்தான். ராஜாப்பட்டம், ஜபர்தஸ்துகள் எல்லாம் சட்டப்படி பறிக்கப்பட்டு விட்டாலும் ஊர் ஜனங்களில் பழைய தலைமுறை மனப்பான்மை உள்ள சிலர் இன்னும் இளையராஜா ஜகந்நாதபூபதி என்றே அவரை அழைத்து வந்தனர். அழைப்பிதழ்களிலும் அப்படியே அச்சிட்டனர். நேரில் பேசும் போதும் “இளையராஜா அப்படி நினைப்பதாயிருந்தால்” - என்பது போல் பேசினர். இளையராஜாவை நிரந்தரப் பாதுகாவலராகக் கொண்ட திருவள்ளுவர் மன்றத்தில் அந்த வருடத் தலைவராக ஃபாக்ஸ் ஹில்ஸ் டீ எஸ்டேட் அதிபர் அருள்நெறி ஆனந்த மூர்த்தி இருந்து வந்தார். ஆனந்தமூர்த்தி ரெட்டியாருக்கு அருள் நெறிப்பட்டம் அவருடைய அறுபதாண்டு விழாவின் போது சமயத் தலைவர் ஒருவரால் வழங்கப்பட்டது. அதிலிருந்து அவருடைய பெயரை அருள்நெறி ஆனந்த மூர்த்தி என்றே எல்லோரும் சொல்லவும் எழுதவும் தொடங்கி விட்டார்கள். அவருடைய எஸ்டேட் தொழிலாளர்களின் வேலை நிறுத்தம் ஒன்றின்போது அவர் வீட்டுக்கு எதிர்த்த வரிசைச் சுவரில் எழுதப்பட்ட, “இருள்நெறி ஈனமூர்த்தியே தொழி லாளிகளைப் பட்டினி போடாதே” - என்ற எழுத்துக்கள் இன்னும் அழிக்கப் படாமலிருக்கின்றன. அந்த ஆனந்த மூர்த்தியின் முன்னிலையில் இளையராஜா ஜகந்நாத பூபதி தலைமையில் பேச நேரிட்டபோது சுதர்சனன், ‘இரந்தும் உயிர் வாழ்தல் வேண்டின் பரந்து கெடுக உலகியற்றி யான்’ என்ற குறளுக்கு விளக்கம் தந்தான். “இரப்போரும் ஏற்போருமாக உள்ள சமுதாய அமைப்பு மாற வேண்டும் என்கிறார் வள்ளுவர். உலகம் சமதர்ம நெறியில் பொதுவுடமைப் பூங்காவாக மலரும் காலம் வெகு தொலைவில் இல்லை என்பதை வள்ளுவரே புரிந்து கொண்ட வளமையை எப்படி வியப்பது?
'அழக் கொண்ட எல்லாம் அழப்போம் இழப்பினும் பிற்பயக்கும் நற்பாலவை’ என்ற குறள் மூலம் உழைக்கும் வர்க்கத்தை அழ வைத்து உண்டு கொழுக்கும் வர்க்கம் உருப்படாது என்கிறார்.
‘அல்லற்பட்டு ஆற்றாது அழுத கண்ணீரன்றே செல்வத்தைத் தேய்க்கும்படை.’ என்ற குறள்மூலம் உழைப்போர் கண்ணீர் அன்னார் தம் இரத்தத்தை உறிஞ்சுவோரை அழித்தே தீரும் என்கிறார்” என்பதுபோல் மனம் குமுறிப் பேசிவிட்டான். பலர் முகத்தைச் சுளித்தனர். ஆதர்சபுரம் பெருமக்களில் பலர் எதிர் பாராத பேச்சு இது. இளைஞர்களும், தொழிலாளிகளும் பல காரணங்களால் திருவள்ளுவர் மன்றத்தின் பக்கம் அதிகமாக வருவதில்லை. திருவள்ளுவர் மன்றத்தின் பக்கம் அதிகமாக வருகிற வழக்கமுள்ள பலர் இப்படிப் பேச்சுக்களுக்குப் பழக்கப்படாதவர்கள். “112வது குறளிலே நாயனார் அருளிச் செய்திருக்கும் பேருண்மை என்னவென்றால்...” என்ற பாணியிலேயே திருக்குறளுக்குச் சுமுக விளக்கம் கேட்டுப் பழகிய இடத்தில் திருவள்ளுவரைப் புரட்சிக்காரராகச் சித்திரிக்க முயன்ற ஒரு புதிய இளைய தமிழாசிரியரின் குரல் பலரை மிரட்டியே விட்டது. தலைவர் முடிவுரையில் ஜாடைமாடையாகச் சுதர்சனனின் பேச்சு மறுக்கப்பட்டது. கண்டிக்கப்பட்டது. கிண்டல் செய்யப்பட்டது. “நீங்க டிரேட் யூனியன் லீடர் மாதிரியில்லே வள்ளுவரை அணுகறீங்க?” என்று விழா முடிந்து வரும் போது நெறி ஆனந்த மூர்த்தியே சுதர்சனனைக் கிண்டல் செய்தார். “நான் தப்பா ஒண்ணும் பேசிடலையே?” என்று சுதர்சனன் கேட்ட கேள்விக்கு, “நீங்க சரியா என்ன பேசனீங்கன்னுதான் எனக்குத் தெரியலே?” - என்று முகத்தை முறித்தாற் போலவே எதிர்த்து வினாவினார் ஆனந்தமூர்த்தி. அப்போது ஜமீன் இளையராஜாவும் கூட இருந்தார். ஆனந்தமூர்த்தி கூறியதைக் கேட்டு அவரும் நகைத்தார். திருவள்ளுவரை வசதியுள்ளவர்களின் தத்துவப் பாதுகாவலராக நினைக்கும் மனப்பான்மை உள்ளவர்களே நிறைந்த அந்தக் கூட்டத்தில் தான் பேசியிருக்க வேண்டாமோ என்று எண்ணினான் சுதர்சனன். அதிலிருந்து அவன் திருவள்ளுவர் மன்றத்துப் பக்கம் போவது நின்று போயிற்று. வசதியுள்ளவர்களும், புளிச்சேப்பக்காரர்களும் எந்தப் பெயரில் மன்றம் நடத்தினாலும் அது ரெக்ரியேஷன் கிளப்பாகத்தான் இருக்கும் என்பது அன்று அவனுக்கப் புரிந்தது. ஆதர்சபுரத்தின் குறுகிய மனப்பான்மைகளுக்குச் சிறிதும் ஒத்துவராத, அவனது பரந்த மனப்பான்மையும் உலகளாவிய பார்வையும் அவனுக்கு இடையூறுகளாகப் பலரால் நினைக்கப்பட்டன. அவை அவனை விரைவிலேயே பிரச்னைக்குரிய சர்ச்சைக்குரிய மனிதனாக்கி விட்டன. அவன் தாங்கள் நினைத்தபடி இல்லை என்பதனால் பலருக்கு அவன் மேல் கடுமையான கோபதாபங்கள் ஏற்பட்டன. சிறிய ஊர்களில், பஜனை சமாஜமோ, வள்ளுவர் மன்றமோ, வாசக சாலையோ எதுவானாலும் அது வேண்டியவர் வேண்டாதவர் ஆள் சேர்க்கும் இயக்கம்தான். விருப்பு வெறுப்புக்கள், வேறு காரணங்களால் ஏற்பட்ட விரோதங்கள் நடப்புக்களை வைத்தே அங்கெல்லாம் ஆட்கள் ஒன்று சேருவார்கள் அல்லது விலகுவார்கள். ஆதர்சபுரமும் இதற்கு விதி விலக்கில்லை. கட்சி சேர்க்கும் மனப்பான்மை அங்கும் இருந்தது. வள்ளுவர் மன்றத்தில் அருள்நெறி ஆனந்த மூர்த்தி. எல்லாமாக இருந்ததனால் அவரை ஒட்டிய அந்தஸ்திலேயே அதில் உறுப்பினர்களும் சேர்ந்திருந்தார்கள். ஊரிலுள்ள சங்கங்களிலேயே வள்ளுவர் மன்றம்தான் பணக்காரச் சங்கம். அப்படிப்பட்ட பணக்காரச் சங்கத்தில் போய் வள்ளுவரைப் புரட்சிக்காரராகச் சித்திரிக்கும் ஆவேசப் பேச்சைத் திட்டமிட்டுப் பேசியதுபோல் சுதர்சனன் பேசியிருந்ததால் விழா முடிவில் ஒரே கசமுசல். அருள்நெறி ஆனந்த மூர்த்திக்குச் சுதர்சனன் மேல் தாங்க முடியாத கோபம். அவனுடைய பேச்சு விழாவையே கெடுத்துக் குட்டிச் சுவராக்கி விட்டதாக நினைத்தார் அவர். விழா முடிந்து காரில் திரும்பும்போது, இளையராஜா வேறு அந்தப் பேச்சைக் கண்டித்து, “இனிமே இப்படிப் பேசற ஆட்களை உள்ளே விட்டுட வேண்டாம்” என்று கோபமாகச் சொல்லிவிட்டார். அருள்நெறி ஆனந்த மூர்த்தி சரியான தளுக்குப் பேர்வழி. பக்தியையும், பணம் சேர்ப்பதையும் உள்ளங்கையையும், புறங்கையையும்போல் இணைத்து வளர்த்துக் கொண்டு வாழ்ந்த அவர், யாரையும் பகைத்துக் கொள்ளாமல் ஊரில் நல்ல பெயரெடுத்தவர். வேறு ஜில்லாவிலிருந்து வேலைக்கு வந்த ஒரு தமிழ் பண்டிட் வள்ளுவர் மன்றத்தின் நீண்ட கால நற்பெயருக்கே கெடுதல் வருகிற மாதிரி பேசிவிட்டதாக அவருக்குத் தோன்றியது. அடுத்த வருடம் எந்த மூஞ்சியோடு மிராசுதாரர்களிடமும் வியாபாரிகளிடமும், பணக்காரர்களிடமும் எப்படி நன்கொடைக்குப் போவது என்ற பயம் அவருக்கு இப்போதே வந்திருந்தது. தமிழாசிரியர் சுதர்சனனுக்கு எதிரான பிரச்சாரங்களை அங்கும் இங்குமாக முடிந்தவரை அவர் விரைந்து பரப்பத் தொடங்கியிருந்தார். இந்த அருள் நெறி ஆனந்தமூர்த்தியும், ஆதர்சபுரம் ஜமீன்தார் உயர்நிலைப்பள்ளித் தலைமையாசிரியர் வாசுதேவனும் சீட்டாட்ட நண்பர்கள். நகரமுமில்லாமல், கிராமமுமில்லாமல் இரண்டுங்கெட்டான் ஊர்களில் பொழுதுபோக்கு ஒரு பெரிய பிரச்னை. ஓரளவு வசதியுள்ளவர்கள் டென்னிஸ் விளையாட, சீட்டாட, அரட்டையடிக்க எல்லாமாகச் சேர்ந்து கிளப்புகள் என்று எப்படியாவது சில அமைப்புகள் ஏற்பட்டுவிடும். ஆதர்சபுரத்திலும் அப்படி ஒரு கிளப் இருந்தது. தலைமையாசிரியருடைய மனத்தில் தன்னை ஒரு பெரிய வில்லனாகச் சித்திரிப்பதற்கு அருள்நெறி ஆனந்தமூர்த்தி பாடுபட்டிருக்க வேண்டும் என்று சுதர்சனனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. உண்மையிலும் அதுதான் நடந்திருந்தது. ஆனந்தமூர்த்தி தலைமையாசிரியர் வாசுதேவனிடம் நன்றாகக் கோள் மூட்டியிருந்தார். வானொலி நிலையத்திலிருந்து தன் பெயருக்கு வந்திருந்த உறையைத் தெரிந்தே பிரித்துப் படித்து விட்டுத் தெரியாமல் பிரித்துவிட்டதாகச் சொல்லியனுப்பியிருந்த தலைமையாசிரியரின் அற்பத்தனத்தை நினைத்தபோது அந்த நினைப்பின் தொடர்பாகச் சுதர்சனனுக்கு இவ்வளவும் ஞாபகம் வந்தன. எதிர்நீச்சலிடுவது சிரமமாகத்தான் இருக்கும் என்றாலும் அவன் அதைத் தவிர்க்க விரும்பவில்லை. எதிர்நீச்சலிடாமல் வாழத் தனக்குத் தெரியாது என்பது அவன் முடிவு. மாலையில் பள்ளி முடிவதற்கான மணி அடித்தது. பள்ளி கலைந்ததும் அவன் நேரே தலைமையாசிரியருடைய அறைக்குச் சென்றான். உள்ளே யாரோ பேசிக் கொண்டிருப்பதாக வாசலிலேயே ரைட்டர் அவனைத் தடுத்தார். “பரவாயில்லை! உள்ளே பேசிக் கொண்டிருக்கிறவங்க வர்ர வரை நான் காத்திருக்க முடியும். எனக்கு எப்படியும் அவரைப் பார்த்தாகணும்” என்று பொறுமையாக வெளியே நின்று கொண்டான் சுதர்சனன். அவன் முக மாறுதலையும், ஓரளவு கோபமாக அவன் வந்திருப்பதையும் ரைட்டர் கவனித்திருந்தார். அதனால் தலைமையாசிரியருக்கும் அவனுக்கும் வார்த்தைகள் தடித்துப் பலர் முன்னிலையில் சண்டை வந்து இரசாபாசமாகி விடுமோ என்ற பயமும் தயக்கமும் ரைட்டருக்கு இருந்தன. ஒரு வேளை சுதர்சனன் அன்றைக்கு அந்த மாலை வேளைக்குள் தலைமை ஆசிரியரைச் சந்திக்க வழியின்றித் தட்டிக் கழித்து அவனை வீட்டுக்கு அனுப்பிவிட்டால் ஒரு சண்டையைத் தவிர்த்துவிடலாம் என்று அவர் எண்ணினார். காலையில் பள்ளி வரும்போது சுதர்சன னுக்கே கோபம் தணிந்து போய்விடலாம் அல்லது மறந்து போய்விடலாம், இப்படி ரைட்டர் எண்ணியதற்கு காரணம் முழுக்க முழுக்கத் தலைமையாசிரியரைப் பற்றிய அக்கறை மட்டுமில்லை. சுதர்சனன் மேலும் ரைட்டருக்கு ஓரளவு அபிமானம் இருந்தது. புதிதாக வேலைக்கு வந்திருக்கிற ஒளிவு மறைவில்லாத நேர்மையான ஓர் இளம் தமிழாசிரியர் என்று சுதர்சனனைப் பற்றி நினைத்தார் ரைட்டர். சுதர்சனன் பெயருக்கு வரும் கடிதங்கள், தபால்களைத் தலைமையாசிரியர் பிரித்துப் படித்தபின் அனுப்புவதோ, அதனால் கோபமுற்றுத் தான் அவன் தலைமையாசிரியரைப் பார்க்க வந்திருக்கிறான் என்பதோ அவருக்குத் தெரியாது. இரண்டு பேருக்கும் ஏதோ தீவிரமான மனஸ்தாபம் இருக்கிறது என்றும் அந்த மனஸ்தாபம் முற்றித்தான் அவன் ஆத்திரமாக அங்கு வந்திருக்கிறான் என்பதும் மட்டுமே அவருக்குப் புரிந்திருந்தன. “இப்ப என்ன அவசரம்? நாளைக்குத்தான் பாருங் களேன். ஹெச்.எம். காலையிலே சீக்கிரமே ஸ்கூலுக்கு வந்திடுவாரு. விடிகாலையிலே அத்தினி கூட்டமும் இருக்காது” என்றார் ரைட்டர். “பரவாயில்லே சார்! எவ்வளவு நேரமானாலும் நான் இன்னிக்கே இருந்து பார்த்துட்டுப் போயிடறேன்.” “நிற்கிறீங்களே! இங்கே உட்கார வேற வழியும் இல்லே. நீங்க நிற்கிறதைப் பார்த்தா எனக்கு மனசு கேட்கலே...” “பகல் பூரா உட்கார்ந்துதானே கிளாஸ் நடத்தறோம். இப்பக் கொஞ்ச நேரம் நிற்கத்தான் நிற்போமே! அதனாலே என்ன சார் குறைஞ்சிடப் போகுது?” இதற்குள் ரைட்டரின் பேரைச் சொல்லி யாரோ தேடிக் கொண்டு வரவே அவர் தன்னைத் தேடி வந்தவரைக் கவனிக்கப் போய்விட்டார். தலைமையாசிரியர் அறைக்குள் பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் வெளியே வந்தார்கள். வகுப்புக்களுக்கான மர பெஞ்சுகள், நாற்காலிகள் செய்வது விஷயமாக உள்ளூர் மரக் கடைக்காரர் ஒருவரும் அவருக்குச் சிபாரிசாக வந்த ஸ்கூல் போர்டைச் சேர்ந்த ஒரு பெரிய மனிதரும்தான் உள்ளே அதுவரை பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் என்று அவர்கள் வெளியே வந்ததும் தெரிந்தது. அவர்கள் வெளியேறியதும் தலைமையாசிரியரே, “வெளியிலே வேற யாராவது காத்திருக்காங்களாப்பா?” என்று குரல் கொடுத்தார். தலைமையாசிரியர் அறை வாசலில் பள்ளிப் பெயர் பொறித்த பித்தளை வில்லையோடு கூடிய டவாலியுடன் நின்று கொண்டிருந்த பியூன் நாதமுனி, “புது தமிழ்ப் பண்டிட் உங்களைப் பார்க்கணும்னு நிற்கிறாரு சார்” - என்று பதிலுக்குக் குரல் கொடுத்தபடி உள்ளே சென்றான். பின்பு மறுபடியும் திரும்ப வெளியே வந்து, “வரச் சொல்றாருங்க” என்று சுதர்சனனை நோக்கிச் சொன்னான் ப்யூன் நாதமுனி. சுதர்சனன் தலைமையாசிரியரின் அறைக்குள் நுழைந்து எதிரே இருந்த நாற்காலியில் அவர் “உட்காருங்கள்” என்று. சொல்கிற வரையோ சொல்ல வேண்டும் என்றோ காத்திராமல் தானே உட்கார்ந்துவிட்டான். “என்ன விஷயமா வந்தீங்களோ அதைச் சொல் லுங்கோ...” “போஸ்ட்லே எனக்கு வர்ர லெட்டரை எல்லாம் நீங்க பிரிச்சுப் படிச்சப்புறம் அனுப்பறீங்க. அது முறையில்லே. நாகரிகமும் இல்லே.” “வேணும்னு எந்த லெட்டரையும் நான் பிரிக்கிற தில்லே. அவசரத்திலே ஸ்கூல் லெட்டரோன்னு சிலதைப் பிரிச்சுடறது உண்டு. அவ்வளவுதான்.” “மன்னிக்கணும்; முதல்ல நானும் அப்படித்தான் சார் நினைச்சேன். ஆனால் வர வர நீங்க வேணும்னே பிரிக்கறீங் களோங்கிற சந்தேகம் எனக்கு வருது.” “அவ்வளவு சந்தேகம் இருந்தா ஸ்கூல் அட்ரஸுக்கு லெட்டரே போடச் சொல்லாதீங்கோ! இனிமே உங்க வீட்டு அட்ரஸுக்குப் போடச் சொல்லுங்கோ...” மிகவும் நிதானத்துடனும், ஆத்திரத்தில் உணர்ச்சி வசப்பட்டு விடாமலும், தன்னடக்கத்துடனேயே பேசிக் கொண்டிருந்த சுதர்சனன் இதைக் கேட்டுப் பொறுமை இழந்தான். ‘கடிதங்களைப் பிரித்துப் படித்து விட்டு அனுப்புகிறீர்களே, இப்படிச் செய்யலாமா?’ - என்று கேட்டால் இந்த விலாசத்துக்கு இனிமேல் கடிதங்களே எழுதச் சொல்லாதீர்கள் என்று அவர் பதில் கூறியது அவனுக்கு எரிச்சலூட்டியது. “அப்போ நீங்க சொல்கிற மாதிரியே ஒரு சர்க்குலர் எழுதி அனுப்பிடுங்க சார்!... இனிமேலாவது தெரிஞ்சுக்கிறோம்...” “நீங்க இத்தனை திமிராப் பேசப்படாது. யாரிட்டப் பேசறோம்கிறது உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கணும் மிஸ்டர் சுதர்சனன்! யூ ஆர் டாக்கிங் வித் யுவர் ஹெட் மாஸ்டர்...” “தெரியுது சார்! நான் ஒண்ணுந் தப்பாப் பேசிடலை. வேலை பார்க்கிற ஆசிரியர்களுக்கு லெட்டர் போடப் படாதுங்கிற மாதிரி எங்கேயும் நானோ எனக்குத் தெரிஞ்சவங்களோ இதுவரை கேள்விப்பட்டதில்லே. இப்பத்தான் முதல் முதலாகக் கேள்விப்படறேன். இவ்வளவு முக்கியமான விவரத்தைச் சர்க்குலரா அனுப்பினாத்தானே சார் எல்லோருக்கும் தெரியும்? அதான் சர்க்குலர் அனுப்பிடுங்கன்னு சொன்னேன்...” “கிண்டலா பன்றீர்?” “இதுலே கிண்டல் என்ன சார் இருக்கு? நீங்க வாய் வார்த்தையா ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னீங்க. எழுத்து மூலமா அனுப்பி எல்லாரிட்டவும் கையெழுத்து வாங்கிட்டீங்கன்னா ‘ரெக்கார்டு’ ஆவும்னேன்...” “எழுத்து மூலமாகத்தானே வேணும்? அதுக்கு வேற ஒண்ணு தயார்ப் பண்ணி உமக்கு அனுப்பறேன். நாளைக் காலையிலே உமக்கு ‘மெமோ’ ஒண்ணு வரும். ஸ்கூல்லே உம்ம நடத்தையைப்பத்தி...” “என்னோட நடத்தைக்கென்ன சார் வந்திச்சு?” “மெமோவைப் பார்த்தால் புரியும்...” “அதுக்கென்ன? பார்த்துப் புரிஞ்சிக்கறேன். இப்போ நான் சொல்ல வந்த விஷயங்களை உடனே உங்கக்கிட்டச் சொல்லிட வேண்டியது என் கடமை. எனக்கு ஒரு லீஷர் பீரியடுகூடக் கிடைக்காமே எல்லாத்துக்கும் நீங்க ஸ்ப்டிடியூட் ஒர்க் போட்டு அனுப்பிடறீங்க! மாணவர்களுக்கு வகுப்பு நடத்திக்கிட்டிருக்கிறப்ப அங்கே வந்து என்னை வகுப்பிலேருந்து வெளியே கூப்பிட்டு ‘அப்படிப் பண்ணப் படாது, இப்பிடிப் பண்ணப்படாது’ன்னு அட்வைஸ் பண்றீங்க. அப்படியெல்லாம் செஞ்சீங்கன்னாப் படிக்கிற பையங்க அப்புறம் எங்களை மதிக்கமாட்டாங்க. இதை யெல்லாம் உங்ககிட்டச் சொல்லிட்டுப் போகலாம்னுதான் வந்தேன். முக்கியமா ஸ்டாஃபுக்கு வர்ர எந்த லட்டரையும் நீங்க பிரிக்கப்படாது...” “ஏன்? ‘லவ்’ லெட்டர்லாம் கூடத் தபால்லே வருமோ?” “நிச்சயமா வந்தாலும் வரும் சார்! அதை நீங்க தட்டிக் கேட்க முடியாது.” “எதை லவ் லெட்டரையா?” “அநாவசியமான கேள்வி! ஒரு லெட்டர் அதை எழுத றவங்களுக்கும் பெறுகிறவர்களுக்குமுள்ள சம்பந்தம். அதிலே என்ன எழுதப்படணும்னு மூணாவது ஆள் நடுவில் தலையிட முடியாது.” “ஒரு ஸ்கூல்லே முக்கியமான விஷயம் ‘காண்டக்ட்’. அதாவது நன்னடத்தை. உமக்குப் புரியலேன்னாத் தமிழ்லே இன்னும் பச்சையாச் சொல்றேன். நல்லொழுக்கம் முக்கியம். அதை எல்லாம் ஹெட் ஆஃப் தி இன்ஸ்டிடியூஷன் தான் கவனிச்சுக்கணும்.” சுதர்சனனுக்கு இதைக் கேட்டுச் சிரிப்பு வந்தது. சிரித் தால் அவருக்கு இன்னும் கோபம் வருமோ என்று சுதர்சனன் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியதாயிற்று. “நீங்க பேசுறது உங்களுக்கே நல்லாயிருக்கா சார்? ஸ்டாஃபுக்கு வர்ர லெட்டரைப் பிரிச்சுப் படிக்காதீங்கன்னா, உடனே ‘லவ் லெட்டர் கூட வரலாமோ’ங்கிறீங்க, கடைசியிலே ஏதோ லவ் லெட்டரே எனக்கு வந்து நீங்க அதைக் கண்டுபிடிச்சிட்ட மாதிரி ‘காண்டக்ட்’ அது. இதுன்னு பயமுறுத்தறிங்க...” “என் கடமை உங்களுக்கு நான் சொல்ல வேண்டியதைச் சொன்னேன்...” “அதையேதான் நானும் திருப்பிச் சொல்ல வேண்டி யிருக்கு. என் கடமை நான் சொல்ல வேண்டியதை உங்க கிட்ட வந்து சொல்லியாச்சு...” “இதென்ன மிரட்டலா? அல்லது எச்சரிக்கையா? ஒண்ணும் புரியலியே?” “நீங்க எப்படி எடுத்துக்கறீங்களோ அப்பிடி வச்சுக் குங்கசார், நான் சொல்ல வேண்டியதை வந்து சொல்லிட்டேன்...” “ஸ்கூல் நிர்வாகத்திலே பெர்மிஷன் வாங்காமே நீர் ரேடியோவில் எல்லாம் போய்ப் பேச முடியாது...” “ரேடியோ என்கிற சாதனம் அப்படி ஒன்றும் கல்வி இலாகாவுக்கு விரோதமான விஷயமில்லே. ரேடியோவுக்குப் பேசப் போறப்ப நான் லீவு ‘அப்ளை’ பண்ணுவேன். லீவு லெட்டர்லியே எதுக்காக லிவு கேட்கிறேன்னும் எழுதுவேன். பொய்யா எதுவும் காரணம் எழுதமாட்டேன். கவலைப்படாதீங்க...” “நான் உமக்கு லீவு சாங்ஷன் பண்ணாமல் போயிட்டா என்ன பண்ணுவீர்?” “ரேடியோவில் கல்வி ஒலிபரப்பிலே ‘நடுத்தரப் பள்ளி மாணவர்களுக்கு’ - என்ற பிரிவிலே கல்வி சம்பந்தமாகப் பேசத்தான் அவங்க என்னைக் கூப்பிடறாங்க. அதுக்கே லீவு தரமாட்டேன்னு நீங்க எப்பிடி சார் மறுக்க முடியும்?” “நான் மறுக்கக் கூடாதுன்னு சொல்ல நீர் யார்?” “விதண்டாவாதம் பேசினால் அதுக்கு முடிவே இல்லே. வாதத்துக்குத்தான் முடிவு உண்டு.” “என்னை விதாண்டாவாதக்காரன் என்கிறீரா?” சுதர்சனன் அவருக்குப் பதில் சொல்வதை நிறுத்திக் கொண்டான். அவருடைய மனப்போக்கை அவனால் விளங்கிக் கொள்ளவும் முடிந்தது. அவர் தன்னை விரோதியாகவும். முரடனாகவும், புரட்சிக்காரனாகவும் நினைத்து வெறுக்கிறார் என்பது அவனுக்குப் புரிந்தது. ‘பழைய சுயமரியாதை இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவன், கருப்புச் சட்டைக்காரன்’ என்று தன்னைப் பற்றி யாரிடமோ கேள்விப்பட்ட விவரங்களும், வள்ளுவர் மன்றத்தில் முன்பு தான் பேசிய பேச்சும் சேர்ந்து தலைமையாசிரியரை ‘ப்ரஜிடிஸ்’ செய்திருப்பதாகத் தோன்றியது. தன்னைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டதிலிருந்து அவர் என்ன புரிந்து கொண்டாரோ அதற்குப்பின் தன்னை நேரில் பார்த்துப் பழகிப் புரிந்து கொள்ள அவர் தயாராயில்லை என்றும் தெரிந்தது. தலைமையாசிரியருக்கு எதிராகச் சாதி ரீதியான எதையும் செய்ய அவன் விரும்பவில்லை. ஆனால் அவரோ அப்படித் தான் செய்வான் என்று எதிர்பார்ப்பதாகத் தோன்றியது. அவனைப் பற்றி அவர் ஒருதலைப்பட்சமாக முடிவு செய்திருந்தார். அவனுடைய இதயத்தை அவனுடைய தெளிவான கொள்கைகளை அவனுடைய வெளிப்படையான நல்லெண்ணங்களை எதையுமே தலைமையாசிரியர் லட்சியம் செய்யத் தயாராயில்லை. மென்மையான பண்புகள் உள்ள அவனை அவர் கொடிய முரடனாகக் கருதினார். அவரை அவன் மதித்தான். அவனை அவர் மதிக்கவில்லை. சுயமரியாதை என்ற வார்த்தையையே அவர் தவறாகவும் புரிந்து கொண்டிருந்தார். புலி கரடி சிங்கம்போல் அவனைக் கண்டு மிரண்ட அவர் போலியாக வெளிக்கு அவனை மிரட்டுவது போலவும் நடித்தார். ஒவ்வோர் அதிகாரத்திற்குப் பின்னாலும் ஒரு பெரிய அச்சம் இருக்கும். ஒவ்வோர் மிரட்டிலுக்குப் பின்னாலும் அதைச் செய்பவன் மிரண்டு போயிருப்பது புரியும். தலைமையாசிரியர் வாசுதேவன் எதனாலோ எதற்காகவோ தன்னிடம் மிரண்டு போயிருப்பதன் காரணமாகவே தன்னை மிரட்டுவது போல நடந்து கொள்கிறார் என்பதைச் சுதர்சனன் சுலபமாக உணர்ந்தான். அவருடைய ‘காம்ப்ளெக்ஸ்’ அவனுக்குப் புரிந்தது. ‘மிரட்டுகிறவர்கள் எல்லாம் உள்ளூற மிரண்டவர்கள். அதிகாரம் செய்கிறவர் எல்லாம் உள்ளூற அடிமைப்பட்டவர்கள். பயமுறுத்துகிறவர்கள் எல்லாம் உள்ளூறப் பயந்தவர்கள். பிறரை அடக்கியாள விரும்புகிறவர்கள் எல்லாம் உள்ளூற எதற்கோ அடங்கி ஒடுங்கிப் போனவர்கள்’ என்ற தத்துவம் வாசுதேவனுக்கு முற்றிலும் சரியாகவே இருக்கும் என்று தோன்றியது. பல அநுமானங்களையும் நிகழ்ச்சிகளையும் அளவுகோலாக வைத்துப் பார்த்தபோது வாசுதேவன் அந்த அளவுகோலில் அடங்குவார் என்பது நிதர்சனமாயிற்று. ஒருவிதமாகச் சுதர்சனன் அவரைக் கண்டுபிடித்து முடித்திருந்தான். பொய்ம் முகங்கள் : நூல் முகம்
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
|