8 சுதர்சனனின் கேள்வி ஜமீன்தாருக்கு எரிச்சலுட்டியது. வேலைக்கு வந்து சிறிது காலம் கூட ஆகாத ஒரு புதிய தமிழ் ஆசிரியர் பள்ளிக்கூட நிர்வாகக் குழுவைப் பற்றியே எதிர்த்துக் கேட்கிற துணிச்சல்காரனாக இருந்ததை ஜமீன்தாரால் மட்டுமில்லை மற்ற முக்கியஸ்தர்களாலும் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. தலைமையாசிரியருக்கோ ஜமீன்தார் தன் மேல் எரிந்து விழுந்து ஆத்திரப்படப் போகிறாரோ என்று பயமாகக் கூட இருந்தது. பள்ளிக்கூடம் விட்டதும் அங்கிருந்து சுதர்சனனைத் தன்னோடு அழைத்து வராமல் தான் தனியே சைக்கிளில் வந்தது நல்லதாகப் போயிற்று என்று தோன்றியது அவருக்கு. எத்தனையோ முரண்டுபிடித்த ஆசிரியர்களை எல்லாம் அவர் பார்த்திருந்தார். ஆனால் அந்த முரண்டும் பிடிவாதமும் எல்லாமே ‘வேலை பறி போய்விடுமோ?’ - என்ற எல்லை வந்ததும் தானாகத் தளர்ந்து போய் வழிக்கு வந்து தங்கக் கம்பியாய் இழுத்த இழுப்புக்கு இழுபட்டுச் சொன்னபடி கேட்பார்கள். ஆனால் சுதர்சனனோ ‘வேலை பறி போய் விடுமோ?’ - என்ற பயம் அறவே இல்லாதவனாயிருந்தான். நிமிர்ந்து நடந்தான். ஊரில் அந்தஸ்துள்ளவர்களுக்கும், பணக்காரர்களுக்கும் பெரிய மனிதர்களுக்கும் அவன் ஒரு சிறிதும் பயப்படவில்லை. யார் முன்னிலையிலும் எந்தச் சூழ்நிலையிலும் தனக்கு நியாயம் பட்டதை அஞ்சாமல் பேசினான் அவன். இப்படி மனிதர்களை ஆசிரியர் தொழிலில் தம் கண்காணத் தலைமையாசிரியர் இந்த பூமியில் எதிர் கொள்ள நேர்ந்ததே கிடையாது. வேலை போய்விடும் என்றால் நடுங்கிச் சாகிற ஆட்களையே அதிகமாக அவர் கண்டிருந்தார். தமிழாசிரியர் சுதர்சனன், ‘நிர்வாகக் குழுவைச் சேர்ந்தவங்க மட்டும் இங்கே இல்லே. மத்தவங்களும் இருக்காங்க’ - என்றதுமே, “அப்போ நாங்க வீட்டுக்குப் புறப்படறோம் ஜமீன்தார்வாள்! நீங்க மீட்டிங்கைக் கவனியுங்க” - என்று கூறியபடியே அருள்நெறி ஆனந்தமூர்த்தியும், வேறு இரண்டொருவரும் தங்கள் தங்கள் இருக்கைகளிலிருந்து மெல்ல எழுந்திருக்கத் தலைப்பட்டார்கள். தாங்கள் அப்படி எழுந்திருந்து போக முயன்றால் ஜமீன்தார் தங்களைத் தடுப்பார் என்ற நம்பிக்கையில் தான் அவர்கள் இருக்கைகளை விட்டு எழுந்திருந்தனர். அவர்கள் நம்பிக்கை வீண் போகவில்லை. “யாரோ சொன்னான்கிறதுக்காக நீங்க ஏன் எழுந்திருக்கிறீங்க? உட்காருங்க, இது என் வீடு. நான் எழுந்திருந்து போகச் சொன்னால்தான் நீங்க போகணுமே ஒழிய யாரோ சொன்னான்னா நீங்க ஏன் எழுந்திருக்கணும்?” - என்று ஜமீன்தார் நண்பர்களைச் செல்லமாகக் கடிந்து கொண்டு மறுபடி அவரவர்கள் இருந்த இடத்திலேயே அப்படி அப்படியே உட்கார வைத்து விட்டார். அவர்களும் அவர் அப்படிச் சொல்வதற்காகவே காத்திருந்தாற்போல உடனே உட்கார்ந்து கொண்டு, ‘இனிமே நீ என்ன செய்வே!’ என்று அவனுக்கு அழகு காட்டுவது போல் சுதர்சனனை முறைத்துப் பார்த்தார்கள். சுதர்சனன் இதை எல்லாம் கண்டு ஒரு சிறிதும் அயர்ந்து விடவில்லை. “அப்போ ஒண்ணு செய்யுங்க சார்! நீங்கள்ளாம் பேச வேண்டியதைப் பேசிட்டு என் சம்பந்தப்பட்ட விசாரணை எப்பவோ அப்ப சொல்லி அனுப்புங்க. அது வரை நான் வெளியிலே இருக்கேன். ஆனா ஒண்ணு மட்டும் உறுதி என்னை நீங்க விசாரிக்கிறப்ப நீங்களே எனக்கு அனுப்பியிருக்கிற மெமோவிலே இருக்கிற மாதிரி இங்கே ஸ்கூல் நிர்வாகக் கமிட்டி மெம்பர்ஸ் மட்டும்தான் இருக்கணும்கிறது. நிச்சயம்” - என்று கூறி விட்டுக் கிளம்புவதற்குத் தயாரானான். உடனே ஜமீன்தார் உணர்ச்சி வசத்தில் ஆத்திரப்பட்டு “இந்தாப்பா பேசறதைக் கொஞ்சம் நிறுத்து. ஏதோ உனக்குத்தான் பேசத் தெரியும்கிற மாதிரி மேலே மேலே பேசிக்கிட்டே போறியே? யாருக்கு முன்னாலே நின்னு என்ன பேசிக்கிட்டிருக்கோம்கிறதாவது உனக்கு ஞாபகமிருக்கா?”
“...”
“உன்னையெத்தான்ப்பா கேக்கிறேன். வாயிலே என்ன கொழுக்கட்டையா அடைச்சிருக்கு? பதில் சொல்லேன்.” சுதர்சனன் ஜமீன்தாரை நேருக்கு நேர் ஏறிட்டு நோக்கிப் புன்முறுவல் பூத்தான். பதறவில்லை. பயப்படவில்லை. தயங்கவில்லை. “என்னப்பா சிரிக்கிறே? நான் கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லேன்...” “நீங்க கொஞ்சமாவது மரியாதையாகக் கேட்டிருந்தால் எனக்கு புதில் சொல்லணும்னு தோணும் சார். நீங்க என்னடான்னா ஆட்டுக்காரன் மாட்டுக்காரனைப் பேசற மாதிரி மிரட்டிப் பேசறீங்க. சாதாரணமா மரியாதை உள்ள எந்த மனுஷனுக்குமே இப்படிப் பேசினாக் கோபம் வரும்.” “நீ சுயமரியாதைக்காரனா இருக்கிறதாலே உனக்கு இன்னும் அதிகமாக் கோபம் வருதாக்கும்?” “அப்படித்தான்னு வச்சுக்குங்களேன்.” “நீ பேசறதை எல்லரம் பார்த்தா ரொம்பத் திமிர் பிடிச்சிவனா இருப்பே போலிருக்கே? இத்தனை நாள் உன்னை ஏன் வேலையை விட்டுப் போகச் சொல்லலேன்னு எனக்கு இப்போ ஹெட்மாஸ்டர் மேலேதான் கோபம் வருது. கொஞ்சமாவது மேலே இருக்கிற மனுஷாளுங்க கிட்ட பணிவு, விநயம், எதுவுமே இல்லாமே நீ என்னப்பா ஆளு?” “பணிவு விநயம் எல்லாம் வேணும்னு ஆசைப்படற வங்க யாரோ அவங்களுக்கும் அதெல்லாம் கொஞ்சமாவது இருக்கணும் சார்! எல்லாமே ஒன்வே டிராஃபிக்கா இருந்தால் எப்படி?” “சரி சரி இனிமே உங்கிட்டக் கேக்கிறத்துக்கு ஒண்ணுமில்லே! நீ போகலாம்” -என்று கோபமாகச் சொன்ன ஜமீன்தார் பக்கத்திலே இருந்த இன்னொரு கமிட்டி உறுப் பினரிடம், “சுத்த எருமைமாடாவில்லே இருக்கான்?” என்று தெலுங்கில் இரைந்தார். அது வெளியேறிக் கொண்டிருந்த சுதர்சனன் காதிலும் விழுந்து விட்டது. “எனக்குத் தெலுங்கு நல்லாத் தெரியும் சார்! சும்மாத் தமிழிலேயே திட்டுங்க, பரவாயில்லே” - என்று சுதர்சனன் பாதிவழி போனவன் திரும்பி வந்து சொல்லவே ஜமீன்தார் முகத்தில் விளக்கெண்ணெய் வடிந்தது. அதற்குள் சுதர்சனன் வெளியேறி விட்டான். அதுவரை தலைமையாசிரியர் வாசுதேவன் வாயையே திறக்கவில்லை. குறுக்கே பேசினால் ஜமீன்தாருக்குக் கோபம் வருமோ என்று பயந்து பேசாமல் இருந்தார். “இந்த ஆள் நம்ப ஜமீன்தார்வாள் கிட்டவே மரியாதை இல்லாமே எடுத்தெறிஞ்சு பேசிட்டுப் போறானே? இவன் உருப்படப் போறதில்லை” - என்று அதுதான் சரியான சமயமென்று அருள்நெறி ஆனந்தமூர்த்தி எரிகிற நெருப்பில் எண்ணெயை வார்ப்பதுபோல் கோள்மூட்டினார். “பின்னென்ன? விசாரணையாவது ஒண்ணாவது? உடனே டிஸ்மிஸ் பண்ணி வீட்டுக்கு அனுப்பி வையுங்க. விசாரணை என்ன கேடு? ஆளைச் சீட்டுக் கிழிச்சிட்டு மறு வேலை பாருங்க” - என்றார் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த ஜமீன்தாரின் வலது கரம் போன்ற வேறு ஒரு நிர்வாகக் கமிட்டி உறுப்பினர். “என்ன ஹெச்.எம். ஒண்ணுமே பேசமாட்டேங்கறாரு?” - என்று தலைமையாசிரியர் பக்கமாகத் திரும்பினார் ஜமீன்தார். அப்போதுதான் கல்வி இலாகா விதிகள் அடங்கிய ‘மெட்ராஸ் எஜுகேஷனல் ரூல்ஸ்’ என்னும் முழுப்பெயரின் சுருக்கமான எம்.இ.ஆர். விதிகளைப் புரட்டத்தொடங்கியிருந்தார் தலைமையாசிரியர். அந்த நேரம் பார்த்துத் தலைமையாசிரியர் நின்று நிதானித்து விதிகள் எல்லாம் படித்துக் கொண்டிருந்தது ஜமீன்தார் உட்பட அங்கிருந்த பெரிய மனிதர்களுக்குப் பொறுமையைச் சோதித்திருக்க வேண்டும். “என்னய்யா பெரிய எம்.இ.ஆர். நாம ஸ்கூல் நடத்தறோம். நமக்கு ஒத்துவராத ஆளை வெளியிலே அனுப்பறோம். நாம நடத்தற ஸ்கூல்லே நமக்கு இந்த உரிமைகூட இல்லியா?” - என்றார் நாட்டுப்புறத்து மனப்பான்மையுள்ள ஒரு கமிட்டி உறுப்பினர். கமிட்டியிலுள்ள இப்படிப்பட்ட உறுப்பினர்களோடு தலைமையாசிரியர் எப்போதும் சிரமப்பட்டிருக்கிறார். அவர்களுக்கு விதிமுறைகளைப் புரியவைப்பது பெரும்பாடாயிருக்கும். எந்த விதிமுறைகளுக்கும் கட்டுப்படாமல் முரட்டடியாக விஷயங்களைப் பேசும் பிரமுகர்களும் நிர்வாகக்குழு உறுப்பினர்களும் ஆதர்சபுரத்தில் அதிகம். “மிஞ்சிப்போனால் என்னய்யா பண்ணிடப் போறான்? இப்போ நம்ம கொல்லுக்காரன்புத்துார் சுப்பா நாயுடுவின் மகன் கோபாலகிருஷ்ணன்தானே ஐயா டி.பி.ஐ.? அவங்கிட்டப் போய் மேலே ஆகவேண்டியதைப் பார்த்துக்கலாம்” என்று இப்படிச் சண்டி வழக்குப் பேசுகிறவர்களைக் கட்டிக் கொண்டு கல்வி இலாகா விதிகளையும் சட்டதிட்டங்களையும் அநுசரிப்பதற்கு முடியாமல் திண்டாடும் சந்தர்ப்பங்கள் தலைமை ஆசிரியர் வாசுதேவனுக்குப் பலமுறை ஏற்பட்டிருக்கின்றன. அப்போது எஜூகேஷனல் ரூல்ஸைப் புரட்டிப் பார்த்து விட்டு “முதல்லே எக்ஸ்பிளநேஷன் கேட்கணும். அது திருப்தியா இல்லாட்டா சஸ்பெண்ட் பண்ணலாம். ரொம்பப் பெரிய ‘ஸீரியஸ் மிஸ்காண்டக்ட்’ ஏதாவது இருந்தாலொழிய டிபார்ட்மெண்டைக் கன்ஸல்ட் பண்ணாமே டிஸ்மிஸ் பண்றது நல்லா இருக்காது” -என்றார் தலைமையாசிரியர் வாசுதேவன். “அவன் ஜமீன்தாரையே முறைக்கிறான். அவரையே முகத்துக்கு முகம் நிமிர்ந்து பார்த்துப் பதில் சொன்னான். அவர் வீட்டுக்குள்ளே வந்தே இவன் மத்தவங்களை வெளியே துரத்திப்பிடணும்கிறான். யாருக்கும் எதுக்குமே பயப்படற ஆளாத் தெரியலே. துணிஞ்ச கட்டையா இருக்கான். இப்படி ஆளை வச்சுக் குப்பைக் கொட்டறது முடியாத காரியம்.” “எனக்குந்தான் பிடிக்கலை! ஆனா வெளியிலே அனுப்பறத்துக்கும் ஒரு முறையின்னு இருக்கே? என்ன பண்றது?” என்று கேட்டார் தலைமையாசிரியர். “ஓய் வாசுதேவன். நீர் முறை சம்பிரதாயமெல்லாம். பார்த்துக்கிட்டிருந்தீர்னா இவன் இங்கே ஊரைக் குட்டிச் சுவராக்கிப்பிடுவான். லேபர் பிராப்ளம், ஊரிலே கிஸான் ப்ராப்ளம் எல்லாமே பெரிசாயிடும். திருவள்ளுவரையும் லெனினையும் ஒப்பிட்டுப் பேசணும்னா அவன் எப்பிடிப்பட்ட மோசமான ஆளா இருக்கணும்னு பார்த்துக்குங்க” என்றார் அருள்நெறி ஆனந்தமூர்த்தி. “வேலைக்கு வந்து பிழைப்பு நடக்கிற இடத்திலே பெரிய மனுஷன் வீட்டிலெல்லாம் புகுந்து கலப்புக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறேன். அது இதுன்னு கலாட்டாப் பண்ணி ஜெயிலுக்கு வேற போயிட்டு வந்திருக்கான். இப்பிடி ஆளுங்களைத் தொடர்ந்து வேலைக்கு வச்சுக்கிட்டா ஸ்கூல் பேரு ரிப்பேராயிடுங்க. அவ்வளவுதான் நான் சொல்வேன்” என்று ஆனந்தமூர்த்தியோடு ஒத்துப் பாடினார் பக்கத்திலிருந்த உள்ளூர்ப் பிரமுகர் ஒருவர். ஸ்கூல் நிர்வாகக் கமிட்டிக் கூட்டம் என்று போட்டுக் கொண்டு ஐமீன்தார் தன்னோடு சீட்டாட வந்தவர்களையும் தன்னைப் பார்க்க வந்தவர்களையும் தன்னோடு பேசிக் கொண்டிருப்பவர்களையும் வைத்து கொண்டே கூத்தடிப்பது தலைமையாசிரியர் வாசுதேவனுக்கே பிடிப்பதில்லை. பலதடவை இதனால் வாசுதேவனே கஷ்டப்பட்டிருக்கிறார். ஸ்கூல் நிர்வாகக் கமிட்டிக் கூட்டம் என்றால் ஜமீன்தாருக்கு கிள்ளுக்கீரை மாதிரி. சுண்டைக்காய்க் ‘கிரிக்கெட் கிளப்’, ‘பாட்மிண்டன் கிளப்’ - மீட்டிங் என்றால்கூட அதை முறையாகவும் பங்க்சுவலாகவும், கட்டுப்பாடாகவும் நடத்துகிற ஜமீன்தார் பள்ளி நிர்வாகக்குழு மீட்டிங்கை மட்டும் கண்டபடி தாறுமாறாக நடத்துவதை வாசுதேவனே வெறுத்திருக்கிறார். சுதர்சனனைப் பல காரணங்களால் வாசுதேவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றாலும் பள்ளி நிர்வாகக் குழுக் கூட்டத்தை ஜமீன்தார் நடத்துகிற விதத்தைக் கண்டித்துவிட்டு அவன் வெளியேறிய கம்பீரத்தை அந்தரங்கமாகப் பாராட்டினார் அவர். நீண்ட காலமாகத் தான் பழி வாங்காமல் தயங்கி அட்ஜஸ்ட் செய்து கொண்டுபோன ஒரு விஷயத்துக்குச் சுதர்சனன் பழிவாங்கி ஜமீன்தாருக்குப் புத்தி புகட்டி விட்டதாகத் தோன்றியது வாசுதேவனுக்கு. பள்ளி நிர்வாகக் குழுக் கூட்டத்துக்கென்று ‘அஜெண்டா’ டைப் செய்து கொண்டு போய்க் கொடுத்திருந்தும் மறந்து போய்க் கூட்ட நேரத்துக்கு வேறெங்காவது வெளியே புறப்பட்டுப் போயிருப்பார் ஜமீன்தார். தலைமையாசிரியருக்கு வீண் அலைச்சல்தான் மிச்சமாயிருக்கும். பிற வேலைகளும் கெடும். ஜமீன்தாரின் அந்த அகந்தைக்கும் பணத்திமிருக்கும் சுதர்சனன் சரியான அடி கொடுத்திருப்பதாகத் தோன்றியது தலைமையாசிரியருக்கு. அவனுடைய நாத்திக மனப்பான்மை அவருக்குப் பிடிக்காவிட்டாலும், அவனுடைய தீவிர சுயமரியாதை அவருக்குப் பிடிக்காவிட்டாலும் அத்தனை பெரிய பிரமுகர்களையும் ஜமீன்தாரையும் பார்த்து, “நான் கூட்டத்துக்கு வர்ரதுக்கு முன்னாடி மீட்டிங்கை ஒழுங்கா நடத்துய்யா, அதுக்கப்புறம் நான் வரேன்” என்று துணிச்சலாக எழுந்திருந்து சொல்லி விட்டு சுதர்சனன் வாக்-அவுட் செய்த துணிவை அவர் இன்னும் உள்ளூர வியந்து கொண்டிருந்தார். அவனைப் பிடிக்கவில்லை என்றாலும் அவன் கம்பீரம் அவருக்குப் பிடித்தது. மெல்ல மெல்லச் சிறிது நேரத்தில் ஜமீன்தார் வந்திருந்தவர்களோடு சீட்டாடத் தொடங்கிவிடவே சுதர்சனன் விஷயமாக எந்த முடிவும் எடுக்கப்படாமலும் நிர்வாகக் குழுக் கூட்ட மினிட்ஸில் எந்தக் குறிப்புக்களும் எழுதி உறுப்பினர்களிடம் கையெழுத்து வாங்கப்படாமலுமே கூட்டம் கலைந்து விட்டது. தலைமையாசிரியர் சிறிது நேரம் வீணே உட்கார்ந்து காத்திருந்து பார்த்துவிட்டு, “அப்போ நான் புறப்படறேன் சார்” - என்று சொல்லிக் கொண்டு புறப்பட்டதைக் கூட ஜமீன்தாரோ, மற்றவர்களோ கவனித்து லட்சியம் செய்ததாகத் தெரியவில்லை. அந்த அலட்சியம், அந்த உதாசீனம், அந்தப் பணச்செருக்கு எல்லாமே தலைமையாசிரியருக்கும் நெஞ்சில் உறுத்தியது. ஆனால் அதை எதிர்க்க, அதனோடு மோதி உராய அவரால் முடியவில்லை. திரும்பிப்போகும்போது காபி ஹோட்டல் வாசலில் ஆதர்சபுரம் பஸ்-ஸ்டாண்ட் அருகே சுதர்சனனைப் பார்த்தார் தலைமையாசிரியர். சுதர்சனனும் அவரைப் பார்த்ததும் அருகே வந்தான். அவரும் பிரேக்கை அமுக்கிப் சைக்கிளை நிறுத்திக் கொண்டு கீழே இறங்கினார். இருவருக்குமே பரஸ்பரம் என்ன பேசிக் கொள்வதென்று ஒரு கணம் ஒன்றுமே புரியவில்லை. “என்னையே விட்டுடுங்க. இன்னிக்கு நான் இந்த ஸ்கூல்லே வேலை பார்க்கிறேன். நாளைக்கி இல்லேன்னு வச்சுக்கலாம். நீங்கள்ளாம் எப்பிடி சார் இந்த மாதிரி அநாகரிகத்தைப் பொறுத்துக்கிறீங்க? ஜமீன்தார் அவரோட சிட்டாடறத்துக்கும் குடிச்சுக் கும்மாளம் போடறதுக்கும் வந்த ஆளுங்களை எல்லாம் கூட வச்சுக்கிட்டே ஸ்கூல் - கமிட்டி மீட்டிங்கையும் நடத்திவிடுவாரு. அவங்கள்ளாம் உட்கார்ந்திருப்பாங்க. என்னைப்போல ஸ்கூல் வாத்தியாரை மட்டும் ஏதோ கொலைக்குத்தம் பண்ணினவன் மாதிரி நிறுத்தி வச்சுப் பேசுவாங்க. அதை நான் சகிச்சுக்கணுமாக்கும். படிச்சவங்களா இருக்கிற உங்களை மாதிரி ஆட்களே எப்படி சார் இதை எல்லாம் ஏத்துக்கறீங்க?” -என்று தலைமை ஆசிரியரை நோக்கிக் கேட்டான் சுதர்சனன். ஆனால் தலைமையாசிரியர் இதற்கு நேரடியாகப் பதில் சொல்லாமல் “நீங்க என்ன சார், கமுக்கமாகக் காதும் காதும் வச்சாப்பில முடிய வேண்டியதை மேலும் சிக்கலானதா ஆக்கிட்டீங்க. ‘ஏதோ நடந்தது நடந்து போச்சு, மறத்துடுங்க - மன்னிச்சிடுங்க’ன்னு எடுத்த எடுப்பில ரெண்டு வார்த்தை பணிவாச் சொல்லியிருந்திங்கன்னா ஜமீன்தார், ‘சரி! இனிமே இப்படி எதுவும் நான் கேள்விப் படாமே ஒழுங்கா இருங்கன்னு’ - மன்னிச்சு அனுப்பிச்சிருப்பாரு, நீங்க என்ன டான்னா ஜமீன்தாரிட்டவே நேரடியாக் கடுமையா மோதிட்டீங்க!” “நான் ஒழுங்கா இருக்கணுமுன்னு எனக்கு உபதேசம் பண்றதுக்கு வாயைத் திறக்கிற யோக்கியதை அவருக்கு இருக்கணும்னா அந்த அளவுக்காவது முதல்லே அவருதான் ஒழுக்கமுள்ளவரா இருக்கணும் இல்லியா?” என்று சூடாகத் தலைமை ஆசிரியரிடம் எதிர்த்துக் கேட்டான் சுதர்சனம். பொய்ம் முகங்கள் : நூல் முகம்
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
|
 |
