சுதர்சனனின் அடுத்த பாடவேளை மாணவிகளும் சேர்ந்திருந்த ஒரு கூட்டு வகுப்பில் இருந்தது. ஆசிரியர்கள் அறையில் சீனியர் தமிழ்ப் பண்டிதர் பிச்சாண்டியா பிள்ளை எதிர்ப்பட்டார், அவர் அவனைக் கேட்டார்:

     “என்ன சுதர்சனம் நீங்க ‘நோட்ஸ் ஆப் லெஸன்’ எழுதி வைக்கிறதில்லேன்னு ஹெச்.எம், புகார் பண்றாரே?”

     “எழுத நேரம் இருந்தால்தானே சார்? ஒண்ணு ரெண்டு லீஷர் பீரியடையும் ஸப்டிடியூட் ஒர்க் போட்டு அனுப்பி வச்சிடறாரு. அந்த ஸ்ப்டிடியூட் ஒர்க் மெமோவையும் ஹெச்.எம். தானே போட்டு அனுப்பறாரு.”

     “இப்ப ‘நோட்ஸ் ஆஃப் லெஸன்’ எழுதாட்டி என்ன குடிமுழுகிப் போகுது? என்னமோ மனுஷன் கருக்கட்றான்...” என்று அடுத்த நிமிஷமே பிச்சாண்டியா பிள்ளையும் அவனோடு சேர்ந்து கொண்டார்.

     மணி அடிக்கவே அவன் மறுபடியும் வகுப்புக்குப் புறப்பட்டுப் போனான்.

     முன் வரிசையில் பார்க்க லட்சணமாக நாலைந்து இளம் பெண்களையும், லட்சுமீகரமான சில முகங்களையும் பார்த்தவுடன் சிறிது உற்சாகம் மூண்டது. நளவெண்பாவில் நளன் தமயந்தி தூதுப் பரிமாற்றம் பற்றிய பாடம். பாடத்தைத் தொடங்கிய போதே சிறிது நகைச்சுவையாக ஏதோ அவன் சொல்லவே வகுப்பு முழுதும் கலீர் கலீரென்று சிரித்து ஓய்ந்தது. இப்படி இரண்டு மூன்று சிரிப்பலைகள் எழவும் வகுப்பின் வராந்தாவில் தலைமையாசிரியர் சூபர் விஷனுக்கு வரவும் சரியாக இருந்தது.

     சுதர்சனனின் வகுப்பில் சிரிப்பலைகளைக் கேட்டுவிட்டு அவர் தயங்கி நின்றார். வகுப்பின் வாசற்படியில் தலைமை ஆசிரியர் வந்து தயங்கி நிற்கவே வகுப்புக்குள் மாணவர்களும் மாணவிகளும் அவருக்காகவே எழுந்து நின்றுவிட்டனர். சுதர்சனனும் எழுந்து நிற்க வேண்டியதாயிற்று. அவர் அவனைக் கைநீட்டிக் கூப்பிட்டார்.

     “மிஸ்டர் சுதர்சனம்! ஒரு நிமிஷம் இப்படி வாங்கோ.”

     அவன் போனான். நடுவே வந்து வகுப்பை அவர் தடுத்ததில் அவனுக்கு உள்ளூற எரிச்சல் மூண்டிருந்தது. வெளேரென்று வெளுத்திருந்த ஆதர்சபுரம் ஆற்றுச் சலவை உடையில் மின்னல் எழுந்து நடப்பதுபோல் தோன்றினான் சுதர்சனன். எதிரே போய் நின்றபோது தலைமையாசிரியர் அவனுடைய மார்பளவு உயரத்துக்கு மட்டுமே இருந்ததால் அவர் அவனை நிமிர்ந்துதான் பார்க்க முடிந்தது. அவர் குரலைத் தணித்துக் கொண்டு அவனிடம் மறுபடி கூறினார்:

     “கொஞ்சம் இப்படி வராந்தாவுக்கு வாங்கோ! குழந், தைகள் காதிலே விழறாப்லே நான் உங்களைக் கண்டிச்சா அது நன்னா இருக்காது.”

     அவன் அவரைப் பின்தொடர்ந்து வராந்தாவுக்குச் சென்றான். வகுப்பிற்குள் மாணவ மாணவிகள் இன்னும் நின்று கொண்டு தான் இருந்தனர். ஆனால் வகுப்பில் நாற்ப துக்கு மேற்பட்டவர்கள் நிற்கிற அரவமே இல்லை. அசாதா ரணமான அமைதி நிலவியது.

     ஒரு கனைப்புக் கனைத்துக் கொண்டு தலைமையாசிரியர் ஆரம்பித்தார்.

     “இது உமக்கு என்னிக்குமே ஞாபகம் இருக்கணும் பொண்குழந்தைகள் - இருக்கிற கிளாஸ்லே சிரிச்சுப் பேசி அரட்டை அடிக்கப்பிடாது. பார்க்கறவாளுக்குத் தப்பாப் படும். நீரும் வாலிப வயசுக்காரர். கிளாஸ்லே அஞ்சாறு வயசுவந்த பொண்கள்கூட இருக்கு.”

     “...”

     “உம்ம வயசுக்கு இப்பிடி எல்லாம் சிரிச்சுப் பேசணும்னு ஆசையாய்த்தான் இருக்கும்...”

     “எனக்கு அப்படி ஒண்ணும் ஆசை கிடையாது சார்!”

     “எதிர்த்துப் பேசவேண்டாம். நான் சொல்றதைக் கேட்டுண்டாப் போதும்...” சுதர்சனனுக்கு எதை எதையோ பதில் சொல்லி விட உதடுகள் துடித்தன. தலைமையாசிரியரோ பேசிக் கொண்டே அடுத்த வகுப்பை நோக்கி நடந்து விட்டார். அவனுடைய பதிலைக் கேட்டுக் கொள்ள அவர் தயாராயில்லை.

     நாலு பேர் சேர்ந்து கலகலப்பாகச் சிரித்துப் பேசுவதைக் கேட்கச் சகிக்காத அவருடைய மனப்பான்மை அவனுக்கு ஒருவாறு புரிந்தது. அடுத்தவர்களுக்கு வருகிற தபால்களைப் பிரிக்கிறவர், டிரில் கிளாஸில் பெண்களோடு ஓடிப் பிடித்து விளையாட ஆசைப்படுகிறவர், எப்படிப்பட்ட போக்குள்ளவராக இருக்கமுடியும் என்பதையும் அவன் ஊகித்துக் கொண்டான்.

     மறுபடி அவன் வகுப்பில் நுழைந்து நாற்காலியில் அமர்ந்தான். எதிரே பார்வையைச் செலுத்தி உட்காரத் தொடங்கியிருந்த மாணவர்களை நோக்கிப் பாடத்தைத் தொடங்கிய போது வலது கோடியில் மாணவிகள் பத்மாவும் சரோஜாவும் தங்களுக்குள் தன் பக்கம் பார்த்து விரலைச் சுட்டிக்காட்டி ஏதோ பேசிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான்.

     “சைலன்ஸ்! பத்மா, சரோஜா என்ன பேசறீங்க?”

     இரண்டு பெண்களும் சிறிது மிரண்டு போய் எழுத்து நின்றார்கள்.

     “என்ன பேசினீங்க? நிஜத்தைச் சொல்லணும்.”

     “சரோஜாதான் சார் பேசினா. நான் இல்லே சார்.”

     “என்ன பேசினா? சொல்லேன்.”

     “வந்து சார்...வந்து”

     “வந்தாவது போயாவது? விஷயத்தைச் சொல்லு...”

     “நீங்க ‘ராஜேஷ் கன்னா’ மாதிரி இருக்கீங்கன்னு சரோஜா சொல்றா சார்.”

     வகுப்பு முழுதும் மெல்லிய சிரிப்பலை பரவி ஓய்ந்தது.

     “கிளாஸ்லே பாடத்தைக் கவனிப்பாங்களா யார் எந்த மாதிரி இருக்காங்கன்னு ஒருத்தருக்கொருத்தர் வர்ணிச்சுக் கிட்டிருப்பாங்களா?”

     சரோஜா என்ற பெண்ணின் முகம் சிவந்து விட்டது. அவள் சுதர்சனனை நேருக்கு நேர் ஏறிட்டுப் பார்க்கவே கூசினாள்.

     “சரி உட்காருங்க. கிளாஸ்லே இனிமே சினிமா விஷயமெல்லாம் பேசப்பிடாது. பாடத்தைக் கவனியுங்க...”

     அவர்கள் உட்கார்ந்தனர். பாடத்தைக் கவனித்தனர். ஆனால் பாடம் நடத்த முற்பட்ட சுதர்சனனுக்குத்தான் பாடத்தில் கவனம் அழுந்தவில்லை. வகுப்பிலே அழகான பெண்கள் தன்னுடைய தோற்றத்துக்குக் கொடுத்த அழகிய நற்சான்றைப் பற்றி அவனுடைய அந்தரங்க மனம் களிப் படைந்து கொண்டிருந்தது. தலைமையாசிரியர் ஏன் சின்ன சின்ன விஷயங்களில் கூடத் தன்னிடம் அதிகமாக அலட்டிக் கொள்கிறார் என்பதன் காரணம் இப்போது அவனுக்கு மெல்ல மெல்லப் புரியத் தொடங்கினாற் போலிருந்தது.

     கிராமங்களையும் சிற்றூர்களையும் பற்றி நாவலாசிரியர்களும், இலட்சியவாதிகளும், நகரவாசிகளும் அவனுள் ஏற்படுத்தியிருந்த பிரமைகள் இப்போது மெல்ல மெல்லக் கலையத் தொடங்கின. கள்ளங்கபடமில்லாத மக்கள் கிராமங்களிலும், சிற்றூர்களிலும்தான் இருக்கிறார்கள் என நினைப்பதே தவறான அநுமானம் என்று தோன்றியது. வஞ்சகமும், கள்ளமும் கபடமும், குறுகிய நோக்கங்களும், சாதி வெறியும் கிராமங்களில் தான் அதிகமாக இருப்பது தெரிந்தது. இரயில்களும், நெருக்கடியான பஸ்களும், பர பரப்பான பொதுவாழ்வும் நகரங்களில் ஓரளவு மக்களைச் சாதி வித்தியாசமின்றி நெருங்கிப் பழகச் செய்திருந்தாலும் கிராமங்களில் நிலைமை இன்னும் அப்படியே நீடிப்பது தெரிந்தது.

     சுதர்சனன் ஆதர்சபுரத்திற்கு வந்து அதிககாலம் ஆவதற்குள்ளேயே அவனுக்கு இது புரிந்திருந்தது. ஆதர்சபுரத்தில் ஒவ்வொரு சாதியாருக்கும் தங்கள் தங்கள் சாதிகளில் அழுத்தமான பற்றுதலும், வேறு சாதிகளின் மேல் அழுத்தமான வெறுப்பும் இருந்தன. ஊரில் சாதி அடிப்படையிலேயே தெருக்களும், கோயில்களும், பழக்கவழக்கங்களும், ஏற்பாடுகளும் இருந்தன. சாதி உணர்வு மறைய வேண்டுமானால் கிராம அமைப்பே மாற வேண்டும் போலிருந்தது.

     மொத்தம் எட்டுத் தெருக்களையுடைய ஆதர்சபுரத்தில் நான்கு கோவில்கள் இருந்தன. ஒரு சிவன் கோவில், ஒரு பெருமாள் கோயில், ஊரருகில் ஒதுங்கியிருந்த சேரியை ஒட்டி ஒரு சர்ச், முஸ்லீம் தெருவை ஒட்டி ஒரு மசூதி என்று அவை அங்கங்கே அமைந்திருந்தன. இவை தவிர ஊரைச் சுற்றிலும் பத்து மைல் வட்டத்திற்கு அமைந்திருந்த மரத்தடிக் கோவில்கள், காவல் தேவதைகளின் ஆலயங்கள், சிறு தெய்வங்கள் இவைகளைத் தனிக்கணக்கில் சேர்க்க வேண்டியதுதான்.

     முன்னாளில் ஜமீனாக இருந்த கிராமம் என்பதால் ஊரில் பல பிரச்னைகள் இருந்தன. கட்சிகள், அரசியல், சண்டை, சச்சரவுகள், எல்லாமே எங்கு எப்படி ஆரம்பித்தாலும், கடைசியாகச் சாதியில் வந்து நிற்பதும் வழக்கமாகி இருந்தது. பள்ளிக்கூடமும் இதற்கு விதிவிலக்காக இல்லை. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை ஆசிரியர்கள் நியமனம் நிர்வாகம் என்றவற்றின் அளவில் இருந்த சாதிச் சண்டை இப்போதெல்லாம் படிக்கிற பிள்ளைகள் வரை வந்திருந்தது. அப்படி வருவதை யாராலும் தவிர்க்க முடியாது போயிருந்தது.

     தான் அந்தப் பள்ளிகூடத்தில் தமிழாசிரியராக வேலை கேட்டு மனுச்செய்து இண்டர்வ்யூவுக்கு அழைக்கப்பட்ட போது தன்னிடம் கேட்கப்பட்ட கேள்விகளையும் சுதர்சனன் இன்னும் மறத்துவிடவில்லை. நிர்வாகி, தலைமையாசிரியர், பள்ளி நிர்வாகக் குழு உறுப்பினர்களில், முக்கியமான ஒருவர் ஆகிய மூவர்தான் அந்த இண்டர்வ்யூவில் அமர்ந்திருந்தனர். இண்டர்வ்யூவுக்கு முன்பே இன்னின்ன கேள்விகளைக் கேட்பார்கள் என்று நம்பகமான வட்டாரத்திலிருந்து சுதர்சனனுக்குத் தகவல்கள் தெரிந்திருந்ததால் அவன் அந்தக் கேள்விகளை எதிர்கொள்ளத் தயாராயிருந்தான். முதலில் கேட்கப்பட்ட கேள்வி இதுதான்...

     “படிக்கிற காலத்திலேயே கலவரங்கள், அரசியல் போராட்டங்கள், இயக்கங்கள் எதிலாவது தொடர்பு உண்டா?”

     “இல்லை...” என்று அவன் மனமறிந்து பொய் சொல் லித்தான் ஆக வேண்டியிருந்தது.

     “இது ஒரு கோ-எஜுகேஷன் பள்ளிக்கூடம். நீங்களோ திருமணமாகாதவர். ஆகவே உம்முடைய நன்னடத்தைக்கு உத்தரவாதங் கூறி இரண்டு பிரமுகர்களிடமிருந்து சர்டிபிகேட் வாங்கித்தர முடியுமா?”

     “முடியும்! வாங்கித்தருகிறேன்” - என்று இண்டர்வ்யூவின் போது ஒப்புக் கொண்டு அப்புறம் உள்ளூர் எம்.எல்.ஏ. ஒருவரிடமும் பஞ்சாயத்து ஒன்றியத் தலைவர் ஒருவரிடமும் சர்டிபிகேட் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தான் சுதர்சனன்.

     சொல்லப் போனால் அவனுக்கு சர்டிபிகேட் எழுதிக் கையெழுத்துப் போட்டுக் கொடுத்த அந்த இருவரையும் விட அவனுடைய நடத்தை மிகவும் சுத்தமானதாகவே இருந்தது. ஆனாலும் தேவைக்காக அவர்களிடம் உத்தரவாதம் வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டியதாயிற்று. இவையெல்லாம் நினைவு வரவே தனக்குப் பல விதத்தில் தொல்லை கொடுக்கும் அந்தத் தலைமையாசிரியரை எதிர்க்கத் தொடங்கி அது எங்கே உள்ளுர் அரசியலில் போய்க் கலந்து விடுமோ என்ற தயக்கமும் முன்னெச்சரிக்கையும் சுதர்சனனின் மனத்தில் இருந்தன. அப்படி ஆகிவிட்டால் பள்ளி நிர்வாகியோ, தலைமை ஆசிரியரோ அதைக் காரணம் காட்டியே தன்மேல் நடவடிக்கை எடுக்கக்கூடும் என்பதையும் அவன் புரிந்து கொண்டிருந்தான்.

     ஊர்க்காரர்களும், சக ஆசிரியர்களும் சுதர்சனனுக்கு, முன்பாக அதே பள்ளிக்கூடத்தில் தமிழாசிரியராக இருந்த ஒர் இளைஞரின் கசப்பான அனுபவங்களைப் பற்றிக் கதை, கதையாகச் சொல்லியிருந்தனர். எந்தச் சூழ்நிலையில் அந்த முந்திய தமிழாசிரியர் ஒரே சமயத்தில் வேலையை விட்டும் ஊரை விட்டும் துரத்தப்பட்டார் என்பது உட்பட எல்லா விவரங்களையும் நண்பர்கள் கதைகதையாக விவரித்திருந்தார்கள். ஓர் இந்திய கிராமம் என்பது நகரத்தைவிட மனப்பான்மையிலும் சிறியது, பரப்பிலும் சிறியது, வசதிகளிலும் சிறியது, நாவலாசிரியர்களும் நகரங்களில் வெறுப்புக் கொண்ட தீவிர லட்சியவாதிகளும் வர்ணிப்பதுபோல அது சொர்க்க பூமியில்லை. அங்கே சின்ன விஷயங்களுக்காகப் பெரிய சண்டைகள் நடக்கும். பெரிய விஷயங்களுக்குச் சின்ன எழுச்சிகள் கூட இராது. முஸ்லீம் தெரு வழியாகத் தை பூச ஊர்வலமும், மேளமும் போகலாமா கூடாதா, என்பது ஆதர்சபுரத்தில் கடந்த கால் நூற்றாண்டுக் காலமாக இன்னும் முடிவாகாத ஒரு சர்ச்சையாகவே இருந்து வருகிறது. பெருமாள் கோவில் யானைக்கு எந்த நாமம் போடுவது என்பதும் ஐம்பது ஆண்டுகளாக முடிவு பெறாத சர்ச்சையாக இருந்து வருகிறது. கிராமத்தில் ஒவ்வொரு தனிமனிதனும் ஒரு குணசித்திரம், ஒவ்வொருவருக்கும் சொந்த பலங்களும் பலவீனங்களும், வீம்புகளும், வீறாப்புகளும் உண்டு. விட்டுக் கொடுக்கும் சுபாவம் குறைவாகவும் முரண்டுகள் அதிகமாகவும் உள்ள மனிதர்கள் நிறைய இருப்பது இந்திய கிராமங்களைப் பொறுத்தவரை சகஜமான நிலை. ஆதர்சபுரமும் அதற்கு விதிவிலக்காக இல்லை என்பது அங்கு வந்த சில நாட்களிலேயே சுதர்சனனுக்குப் புரிந்திருந்தது.

     இவ்வளவு ஆதர்சமில்லாத தன்மைகள் நிறைந்த ஓர் ஊருக்கு ஆதர்சபுரம் என்று ஏன் பெயர் வைத்தார்கள் என்று கூட அவன் அடிக்கடி நினைப்பதுண்டு. உண்மையில் அந்த ஊரின் பழைய பெயர் ‘மலையப்ப நாய்க்கம்பட்டி’ என்பது தான். ஜமீன் குடும்பத்தில் இங்கிலாந்துக்குப் போய்ப் பாரிஸ்டருக்குப் படிக்கும் எண்ணத்துடன் சில மாதங்கள் தங்கிவிட்டு அது இயலாமல் திரும்பிய பழைய இளம் ஜமீன்தார் ஒருவர் பத்தாம்பசலிக் கட்டிடமான அரண்மனை பிடிக்காமல் ஊரின் வடக்குப் பகுதியில் மலையடிவாரத்தில் மேல் நாட்டுப் பாணியிலான புது பங்களா ஒன்றும் சில குடியிருப்புகளும் கட்டி அப்பகுதிக்கு ஆதர்சபுரம் என்று பெயரிட்டார். அதன்பின் பள்ளிக்கூடம், பி.டபிள்யூ.டி. இன்ஸ்பெக்ஷன் பங்களா, ஃபாரஸ்ட் ரேஞ்சு அலுவலகம், பாங்கு, ஸ்ப் டிரெஷரி, எல்லாம் அந்த புதுப் பகுதியிலேயே வளரத் தொடங்கின. பழைய ஊரை விடப் புதுப்பகுதி பெரிதாகி அதன் புதிய பெயரான ஆதர்சபுரமே எல்லாப் பகுதிக்கும் வியாபித்து நிலைத்து விட்டது. ஆனாலும் ஊரின் குணநலன்களும், மனப்போக்கும் மந்த நிலைகளும் பழைய மலையப்ப நாய்க்கம்பட்டி - என்ற புராதனமான பெயருக்குப் பொருத்தமாகத்தான் இன்னும் இருக்கின்றன என்று சுதர்சனன் நினைத்தான்.

     முந்திய தமிழாசிரியர் ஊரை விட்டுப் போக நேர்ந்த கதையே இதற்குப் போதுமான சான்றாக இருந்தது, அந்தக் கதையை இன்னொரு முறை நினைத்துப் பார்த்தான் சுதர்சனன். கிராமம் எவ்வளவு பொல்லாதது என்பதை மறுபடியும் அழுத்தமாய் ஞாபகப்படுத்தக் கூடியதாக இருந்தது அந்தக் கதை.

     முந்திய தமிழாசிரியர் பாலசுந்தரம் தன் பெயரை ‘இளவழகன்’ என்று தமிழில் மாற்றி வைத்துக் கொண்டிருந்தார். பள்ளிக்கூடத்துக்கு வேலைக்கு வருவதற்கு முன்பே பத்திரிகைகளில் அவ்வப்போது அவர் எழுதியிருந்த கவிதைகளை ஒன்று திரட்டி ஒரு கவிதைத் தொகுதியாக வெளியிட்டிருந்தார். அந்தக் கவிதைத் தொகுதிக்குக் ‘கன்னியின் முத்தம்’ - என்று பெயர். இளவழகன் சூட்டியிருந்த பெயர் ‘கன்னிமைக் கனவுகள்’ என்பதுதான். ஆனால் பதிப்பாளர், “கவிதைப் புத்தகம் விற்பது சிரமம். பெயராவது கொஞ்சம் ‘செக்ஸி’யாக இருந்தால்தான் பரவாயில்லாமல் விற்கும். ‘கன்னியின் முத்தம்’னு போடுங்க” - என்று வற்புறுத்திப் பெயரில் ‘முத்தம்’ கொடுத்து அச்சிட்டுவிட்டார். தமிழாசிரியர் இளவழகன் ஆதர்சபுரத்தில் வேலைக்கு வந்தபோது தான் எழுதிய இந்தக் கன்னியின் முத்தம் கவிதைத் தொகுதியின் பிரதிகள் சிலவற்றைக் கையோடு கொண்டு வந்திருந்தார். வந்த புதிதில் அவர் கவிதை எழுதுவார் என்பது அந்த ஊருக்கு ஒரு புதுமையாக இருந்தது. ஆனால் நாளடைவில் அவர் கவிதை எழுதுவதை அந்த ஊரார் ஒரு குணமாகவும் நினைத்து அங்கீகரிக்காமல், குற்றமாகவும் நினைத்து வெறுக்காமல் மறந்துபோய் விட்டு விட்டார்கள்,

     இருந்தாலும் படிக்கிற மாணவ மாணவிகளைப் பொறுத்தவரை ‘புதுத்தமிழ் வாத்தியார் இளவழகன் கவிதை எழுதுகிறார்’ - என்பது இன்னும் ஒரு கவர்ச்சியாகவே இருந்தது. அதை ஒட்டி மற்ற ஆசிரியர்கள் மேல் இருந்ததைவிட அதிக மதிப்பும், ஓர் இனிய மயக்கமும் இளவழகன் மேல் ஏற்பட்டிருந்தன. குறிப்பாக அந்தப் பள்ளியின் மேல் வகுப்புக்களில் படிக்கும் வயது வந்த மாணவிகளில் சிலருக்கு அவருடைய கவிதை எழுதும் திறமையிலே ஒரு மையலே ஏற்பட்டிருத்தது.

     “நீங்க எழுதின கவிதைப் புஸ்தகத்தை எங்களுக்குக் காண்பிக்கக் கூடாதா சார்?” என்று மாணவர்கள் வற்புறுத் தியதற்குப் பின் ஒரு நாள் அந்தப் புத்தகத்தைக் கொண்டு வந்து எஸ்.எஸ்.எல்.சி. வகுப்பில் காண்பித்தார் இளவழகன். அவருடைய போதாத காலமோ என்னவோ இன்னொரு வினோதமான விருப்பமும் அந்தச் சமயத்தில் அவருக்கு உண்டாயிற்று. அந்த விருப்பத்தை அப்போது பகிரங்கமாகவே வகுப்பில் அறிவித்தார் அவர்:

     “இப்போது இந்த வகுப்பில் ஒரே ஒரு கவிதைத் தொகுதியை மட்டும் யாராவது ஒருவருக்கு நான் அன்பளிப்பாகக் கொடுக்க விரும்புகிறேன். உங்களில் யார் அந்த அன்பளிப்பைப் பெற முடியும் என்பதற்காக ஒரு சிறிய பரீட்சை உண்டு. நான் கேட்கிற ஒரு கேள்விக்கு எடுத்த எடுப்பில் யார் சரியான பதிலைச் சொல்கிறீர்களோ அவர்களுக்கு என் கவிதைத் தொகுதியில் ஒன்றைத் தருவேன். நான் பத்து எண்ணி முடிப்பதற்குள் யார் பதில் சொல்கிறீர்களோ அவர்களுக்குப் பரிசு” என்று அறிவித்துவிட்டுத் “தமிழில் எட்டுத் தொகை நூல்களின் பெயர்கள் என்ன?” என்பதாக ஒரு கேள்வியையும் கேட்டார்.

     அவர் கேள்வியைக் கேட்டு முடித்துவிட்டுப் பத்து எண்ணுவதற்காக ஒன்று, இரண்டு, மூன்று என்று தொடங்குவதற்குள்ளேயே,


     என்ற பாட்டை அப்படியே அடிபிறழாமல் ஒப்பித்து முடித்து விட்டாள் ஒரு மாணவி. அந்தப் பெண்ணை ஏற இறங்கப் பார்த்தார் தமிழாசிரியர் இளவழகன். அங்கிருந்த மாணவிகளிலேயே அவள்தான் பெரியவள். வளர்ந்தவள். அழகானவளும்கூட.

     “சபாஷ்! உன் பெயர் என்ன?”

     “நாச்சியார் சார்.”

     “உங்கப்பா பேரு?”

     “பலராம் நாயுடு.’’

     “போன முழுப் பரீட்சையிலே தமிழிலே உனக்கு என்ன மார்க்?”

     “நூற்றுக்குத் தொண்ணூத்திரண்டு சார்!”

     ‘தமிழறிவுள்ள நாச்சியாருக்கு அன்புடன்’ என்று எழுதித் தன் கையொப்பத்தை இட்டு அந்தக் கவிதைத் தொகுதியை அவளுக்குக் கொடுத்தார் இளவழகன். அவள் புத்தகத்தை வந்து வாங்கும்போது அவள் கையில் கொடுத்துவிட்டுத் தாமே கைகளைத் தட்டி வகுப்பு முழு வதையுமே அவளைப் பாராட்டிக் கரகோஷம் செய்யுமாறு தூண்டி ஜாடை காட்டினார் அவர். வகுப்பும் அவருடன் சேர்ந்து கொண்டு பரிசு பெற்ற மாணவியைப் பாராட்டி உற்சாகமாகக் கரகோஷம் செய்தது.

     ஒரு வாரம் கழித்து ஒருநாள் பிற்பகலில் தமிழாசிரியர் இளவழகன் பகல் இடைவேளைக்குப் பின் பள்ளிக்கு வந்ததுமே தலைமையாசிரியர் அவசரமாகக் கூப்பிடுவதாகப் ப்யூன் வந்து தெரிவித்தான். இளவழகன் தலைமையாசிரியர் அறைக்கு விரைந்தார். அங்கே தலைமையாசிரியருடன் அந்நியமான வேறொருவரும் இருந்தார். பருத்த சரீரமும் குண்டு முகமும் பெரிய மீசையுமாக இருந்த அந்த மூன்றாம் மனிதரை, “இவர்தான் மிஸ்டர் பலராம்நாயுடு. நம்ம ஸ்கூல் நிர்வாக போர்டு மெம்பர்” என்று அறிமுகப் படுத்தினார் தலைமையாசிரியர். பலராம் நாயுடுவை நோக்கி முகமலர்ந்து கைகூப்பினார் இளவழகன். பலராம் நாயுடு பதிலுக்கு முகமலரவோ கைகூப்பவோ செய்யாமல் கடுமையாக இருந்தார்.

     இன்னும் தலைமை ஆசிரியர் இளவழகனை உட்காரச் சொல்லவில்லை. நிற்க வைத்தே விசாரணை தொடர்ந்தது .

     “நீங்க இவர் பெண்ணுக்கு ஏதாவது புஸ்தகம் கை கயெழுத்துப் போட்டுக் குடுத்தீங்களா?”

     “இவர் பொண்ணுன்னா யாரு? பேர் சொன்னாத் தான் எனக்குத் தெரியும்?”

     “பி. நாச்சியார்.”

     “ஆமாம்! குடுத்தேன், வகுப்பிலே மாணவ மாணவி களின் திறமைக்கு ஒரு போட்டி வைத்து என் கேள்விக்குச் சரியாகப் பதில் சொல்லிய இவர் மகளுக்கு அந்தப் பரிசைக் குடுத்தேன்...”

     “என்னன்னு எழுதிக் குடுத்தீர்?”

     “இப்போ ஞாபகமில்லை.”

     “அன்புள்ள நாச்சியாருக்குன்னு எழுதினீரா?”

     “இருக்கலாம்! அப்படி எழுதியிருந்தா அதிலே என்ன தப்பு?”

     “அடி செருப்பாலே! செய்யறதையும் செஞ்சிப்புட்டு என்ன தப்புன்னாடா கேட்கிறே. ஒரு சமைஞ்ச பொண்ணுக்குப் படிப்புச் சொல்லிக் கொடுக்கிற வாத்தியாரு என்னடா பரிசு கொடுக்கிறது? ‘கன்னியின் முத்த’ மாடா ராஸ்கல்” என்று தலைமையாசிரியரை மீறிக்கொண்டு எழுந்து நின்று கையை ஓங்கியபடி கூப்பாடு போட்டார் பலராம் நாயுடு.

     இளவழகன் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை.

     “நீங்க கொஞ்சம் பண்பா மரியாதையாப் பேசினா நல்லதுங்க.”

     “உனக்கு மரியாதை என்னடா கேடு? அயோக்கியப் பயலே” என்று கூப்பாடு போட்டபடியே ‘கன்னியின் முத்தத்தை’ எடுத்து இளவழகனின் முகத்தில் வீசினார் பலராம் நாயுடு.

     அதன் பிறகு சண்டை முற்றி அடிதடி ஆகாமல் தலைமையாசிரியர் புண்ணியத்தில் இளவழகன் தப்பினார். ‘ஸீரியஸ் மிஸ் காண்டக்ட்’ என்று காரணம் காட்டி அப்பாவி இளவழகன் மறுநாளே தமிழாசிரியர் வேலையிலிருந்து டிஸ்மிஸ் செய்யப்பட்டார். அன்றிரவே தமிழாசிரியர் இளவழகன் வீட்டு வாசலில் அவர் வெளியே வரும் போது பலராம் நாயுடுவின் அடி ஆட்கள் சட்டி நிறைய மலஜலத்தை நிரப்பி இளவழகனின் தலையில் உடைத்தனர். இருளில் தெருவில் இழுத்துப் போட்டு அடித்தனர். இரவோடு இரவாக விடியுமுன் அங்கிருந்து அதிகாலை நாலுமணி பஸ்ஸில் இளவழகன் வெளியேறித் தப்ப வேண்டியிருந்தது.

     இதுதான் ஆதர்சபுரம் ஜமீன்தார் ஹைஸ்கூலில் முந்திய தமிழாசிரியரின் கதை. இந்தச் சம்பவத்துக்குப் பிறகு கவிதை எழுதுகிற தமிழாசிரியர் என்றாலே ஆதர்ச புரத்தில் ஒரு மாதிரிப் பார்ப்பது வழக்கமாகி இருந்தது. சுதர்சனன் கவிதை எழுதுவதை இண்டர்வ்யூவின் போது சொல்லியிருந்தால் அவனுக்கு அங்கு வேலையே கிடைத்திருக்காது. நல்லவேளையாக அதை அவன் இண்டர்வியூவில் சொல்லவில்லை. ‘சொல்லக் கூடாது’ என்றே அவனை அப்பள்ளிக்குச் சிபாரிசு செய்தவர்கள் முன்கூட்டி எச்சரித் திருந்தார்கள்.

     ஆனால் சில மாதங்களுக்குப்பின் இப்போது அவன் கவிதை எழுதுகிற தமிழாசிரியன் என்பது ஜாடைமாடையாகவும், நேராகவும், தலைமையாசிரியருக்குத் தெரிந்து விட்டபின் அவனை அவர் கண்காணிப்பது அதிகமாயிருந்தது. அவன் சம்பந்தமாக நிறைய முன்னெச்சரிக்கைகள் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டிருந்தன. ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் மாணவர்களிலேயே அவன் எப்படி நடந்து கொள்கிறான் என்பதை அறிய சி.ஐ.டி.க்கள் நியமிக்கப்பட்டிருந்தார்கள். அவனுக்கு வருகிற தபால்கள், புக் போஸ்டுகள் தலைமையாசிரியரால் சென்ஸார் செய்யப்பட்டன. இந்த விஷயங்கள் - சுதர்சனனைக் குமுறச் செய்வதற்குப் போதுமானவையாக இருந்தன.