4 அந்த மெமோ வந்து சேர்ந்தபோது சுதர்சனன் நான்காவது படிவம் ‘டி’ பிரிவு வகுப்பில் தமிழ்ச் செய்யுள் நடத்திக் கொண்டிருந்தான். பியூன் நாதமுனி வகுப்பிற்குள் நுழைந்து இரண்டு நிமிஷங்கள் ஆனபின்பே தான் நடத்திக் கொண்டிருந்த பாடத்தை நிறுத்திவிட்டு ‘மெமோ’ வைக் கையெழுத்திட்டு வாங்கினான் அவன். அதுவரை பியூன் நடுவகுப்பில் அவனுடைய மேஜையருகே நின்று காத்திருக்க வேண்டியதாகத்தான் ஆயிற்று. வாங்கிய பின்பும் அதைப் பெரிதாகப் பொருட்படுத்தி அவன் உடனே பிரித்துப் படித்து விடவில்லை. அலட்சியமாக மேஜைமேல் போட்டுவிட்டு மேலே தொடர்ந்து பாடத்தை நடத்தத் தொடங்கியிருந்தான். பியூன் கொண்டு வந்து கொடுத்தது எல்லா வகுப்புக்களுக்குமான சுற்றறிக்கை எதுவுமில்லை என்பது அவன் சுதர்சனனிடம் அதைக் கொடுத்த தோரணையிலிருந்தே விளங்கிவிட்டது. உறையிட்டு ஒட்டப்பட்டு மேலே தன் பெயரும் எழுதப்பட்டிருந்ததிலிருந்தே முந்திய தினம் தலைமையாசிரியர் தனக்கு அனுப்பப் போவதாக மிரட்டியிருந்த மெமோ தான் அது என்பதை அவன் புரிந்து கொள்ள முடிந்திருந்தது. அவன் இளமையில் சார்ந்திருந்த இயக்கங்கள் அஞ்சாமையையும், துணிவையும் அவனுடைய இயல்புகள் ஆக்கியிருந்தன. அந்த இயக்கங்களில் இருந்ததால் தான் நிரந்தர மாகப் பெற்ற லாபங்கள் என்று இன்றும் அவன் அவற்றைத் தான் கருதினான். அந்த இயக்கங்கள் கண்மூடித்தனமாகக் கற்பித்திருந்த ஆழமான விருப்பு வெறுப்புக்கள் இப்போது அவனுள் இல்லை. காரணகாரியச் சிந்தனையின் வளர்ச்சி குருட்டுத்தனமான விருப்பு வெறுப்புக்களைப் படிப்படியாக மாற்றி விட்டிருந்தது. குருட்டுத்தனமான கற்பிதங்களிலேயே திளைத்து நிற்பது அறிவு வளர்ச்சியை எவ்வளவு தூரம் தடுத்துவிடும் என்பதைக் கடந்தகால அநுபவங்களில் இருந்து அவன் புரிந்து கொண்டிருந்தான். அவனுடைய மார்க்சிஸ்ட் நண்பன் பயமே பாவங்களுக்கு எல்லாம் தந்தை - என்ற மகாகவி பாரதியின் வாக்கியத்தை அடிக்கடி சொல்லிக் கொண்டிருப்பான். சுதர்சனனின் இதயத்திலும் அந்த வாக்கியம் பசுமரத்தாணி போல் பதிந்திருந்தது. புலிக்குட்டி சீநிவாசராவுக்கு இருந்ததைப் போல் வேலை போய்விடுமோ என்ற பயம்கூட அவனுக்கு எப்போதுமே ஏற்பட்டதில்லை. அதனால் கூசாமல் ஒவ்வொரு விரோதத்திற்கும் காரணமாயிருந்த சிறுமையை முகத்துக்கு முகம் நேருக்கு நேர் அவன் நிமிர்ந்து பார்க்கக் தயாராயிருந்தான். ஆனால் அவனுடைய விரோதிகள் அப்படித் தயாராயில்லை. காரணம் அவர்களுக்கு ஒரு முகம் இல்லை, பல முகங்கள் இருந்தன. வகுப்பு முடிகிறவரை சுதர்சனன் தலைமையாசிரியரின் இந்த மெமோவைத் தொடக்கூட இல்லை. வகுப்பு முடிந்து அவன் ஆசிரியர்கள் ஓய்வு அறைக்கு வந்த போது டிராயிங் மாஸ்டர் சிவராஜ் காபி வாங்கி வரப் பையனை அனுப்பிக் கொண்டிருந்தவர் சுதர்சனனுக்கும் சேர்த்து வாங்கி வரச் சொல்லி அவன் காது கேட்கவே கூறினார்.
“எனக்கு வேணாங்க...” என்று அவன் மறுத்தும் அவர் கேட்கவில்லை. சிவராஜும் சுதர்சனனைப் போலவே இளைஞர். வெளியூரிலிருந்து வேலைக்காக ஆதர்சபுரத்தை தேடி வந்தவர். சுதர்சனன் மேல் அபிமானமும் அன்பும் உள்ளவர். பள்ளிக்கு வந்தபின் காலை மாலை வேளைகளில் குறைந்த பட்சம் இரண்டு மூன்று தடவையாவது காபி குடிக்கும் பழக்கம் உள்ளவர். கூட இருக்கிறவரும் சேர்ந்து காபி சாப்பிட்டால்தான் அவருக்குத் திருப்தியாக இருக்கும். சினிமாவுக்கோ, காபி சாப்பிடவோ எங்கே போனாலும் கூட யாராவது வரவேண்டும் சிவராஜுக்கு. காபி வர வழைத்துச் சாப்பிட்டாலும் கூட இருக்கிற இன்னொருவருக்கும் வரவழைக்காமல் தனியே சாப்பிட அவரால் முடியாது. செலவுக்குக் கூசுகிற கை அவருடையதில்லை. சிவராஜ் ஒரு தனியான குணசித்திரமாக விளங்கினார். கஞ்சப்பிரபுக்களான பல ஆசிரியர்கள் சிவராஜுக்குச் சூட்டிய பட்டப்பெயர் அடைமொழி ‘கை ரொம்ப ஓட்டை’ என்பது ஆகும்.
அந்தக் காலை வேளையில் ஆசிரியர் ஓய்வறை ஏறக் குறையக் கூட்டமில்லாமல் இருந்தது. இரண்டாவது பீரியடு தொடங்கும் மணியடித்துப் பெரும்பாலான ஆசிரியர்கள் வகுப்புக்குப் போயிருந்தார்கள். ஓய்வறையில் டிராயிங் மாஸ்டர் சிவராஜைத் தவிர நெசவு ஆசிரியர் தனசேகரன், தமிழாசிரியர் சுதர்சனன், ஆகிய மூவரே இருந்தனர். சயின்ஸ் அளிஸ்டெண்டுகளில் இருவர் மூவர் லேபரேட்டரி ஹாலை ஒட்டி இருந்த அறையிலே இருந்து கொள்வார்கள். அவர்கள் ஸ்டாஃப் ரூமுக்குப் பெரும்பாலும் வரமாட்டார்கள். இன்னும் சில ஆசிரியர்கள் பள்ளி நூல்நிலைய ஹாலில் இருப்பதுண்டு. வீவிங் டீச்சராகிய தனசேகரன் கூட வீவிங் ஹாலில்தான் இருப்பது வழக்கம். ஆனால் காலையில் மட்டும் முதல் பீரியடு தொடங்கி இரண்டாம் பாடவேளை ஆரம்பமாகிற நேரத்துக்குள் சிறிது நேரம் தினசரிப் பேப்பர் படிப்பதற்காக ஆசிரியர்கள் ஓய்வறைக்கு அவர் வந்து போவார். தனசேகரன் காபி, டீ எதுவும் குடிக்காதவர். அதனால் சிவராஜுக்குக் காபி அருந்தும் துணையாகச் சிக்கியது சுதர்சனன்தான். காபிக்காகப் பையன் பிளாஸ்க்குடன் புறப்பட்டுச் சென்றபின், “காலங்கார்த்தாலே போரடிக்குது. ஒரு காபியாவது குடிச்சுப் பார்க்கலாம்னுதான் வாங்கியாரச் சொன்னேன்” என்றார் சிவராஜ். “போரடிக்காட்டித்தான் என்ன? நீர் காபிகுடிக்காமலா இருந்துடப்போறீரு? காபி குடிக்கலேன்னாலே உமக்குப் போரடிக்குமே?” “கரெக்ட்! ஊர்லே இருந்தப்போ ஒரு நாளைக்கு ஏழு காபி சாப்பிடுவேன்! காபி இல்லாட்டா எனக்கு எதுவுமே ஓடாது சார்.” சிவராஜின் காபி புராணத்தைக் காதில் வாங்கியபடி சிரித்துக் கொண்டே தலைமையாசிரியரின் ‘மெமோ’வைப் பிரித்தான் சுதர்சனன். பள்ளிக்கூடங்களுக்கே உரிய முறையில் அரைத்தாளில் ‘டைப்’ செய்து பழைய உபயோகப்படுத்தப்பட்ட உறை ஒன்றின் மேலே வேறு தாள் ஒட்டி அவனது பெரையும் உத்தியோகத்தையும் எழுதி விலாசமிட்டு அனுப்பப்பட்டிருந்தது அது. பள்ளி நிர்வாகத்தின் அனுமதி இன்றி அவன் பத்திரிகைகளில் கதை, கவிதை எழுதுவதையும், ரேடியோவில் பேசப் போவதையும் எச்சரித்து ‘எக்ஸ்பிளநேஷன்’ கேட்கப்பட்டிருந்தது, அந்த ‘மெமோ’ வில். உடனடியாக அவனுடைய விளக்கத்தை எதிர்பார்த்து ‘ஷோகாஸ் நோட்டீஸ்’ போல அதை அனுப்பியிருந்தார் தலைமையாசிரியர், ‘சரியான காரணம் காட்டாவிடில் உங்களை ஏன் உத்தியோகத்திலிருந்து சஸ்பெண்ட் செய்யக்கூடாது?’ என்பது போன்ற ஒரு கேள்வியுடன் எல்லா மெமோக்களும் முடிக்கப்படுவது போல்தான் இந்த மெமோவும் முடிந்திருந்தது. ஒன்றும் புதுமையில்லை. சுதர்சனன் அப்படியே அதை மறுபடி உறையிலிட்டுக் கையிலிருந்த புத்தகத்துக்குள் சொருகி வைத்துக் கொண்டான். ஒரு பதற்றமும் அவனுக்கு ஏற்படவில்லை. “என்னது லெட்டரா?” - என்றார் ஓவிய ஆசிரியர் சிவராஜ். சுதர்சனன் பதில் சொல்வதற்குள் காபிக்குப் போன பையன் பிளாஸ்கில் காபியுடன் திரும்பி வந்துவிடவே சிவராஜ் அதுபற்றி மேலே துளைத்தெடுக்கவில்லை. பையனே இரண்டு கண்ணாடி கிளாஸ்களை எடுத்துப் பிளாஸ்கிலிருந்த காபியை ஊற்றினான். அவர்கள் காபியை குடிப்பதற்கு முன் எதிர்பாராத விதமாகத் தலைமைத் தமிழாசிரியர் பிச்சாண்டியா பிள்ளை உள்ளே நுழைந்தார். சிவராஜ் இன்னொரு கிளாஸை எடுத்துக் காபியை மூன்று அரை கிளாஸ்களாகப் பங்கிட்டு ஒன்றைப் பிச்சாண்டியா பிள்ளையிடம் நீட்டினார். அவரும் ஒப்புக்குக்கூட மறுக்காமல் வாங்கிக் கொண்டார். காபியைக் குடித்து முடித்ததும், “சுதர்சனம்! வர ஞாயிற்றுக்கிழமை கும்மத்தம் பட்டியிலே ஒரு பட்டி மண்டபம், கண்ணகியின் கற்புச் சிறந்ததா, மாதவியின் கற்புச் சிறந்ததா. கோப்பெருந்தேவியின் கற்புச் சிறந்ததா? என்று தலைப்புக் கொடுத்திருக்கேன், நீர் ஏதாவது ஒரு கட்சிக்குத் தலைமை வகிக்கிறதா இருந்தா எழுதிக்கிறேன். என்ன சொல்றீர்?” என்று கேட்டார். பிச்சாண்டியா பிள்ளை அப்பகுதியில் பட்டி மண்டபப் புலி. பட்டி மண்டப ஏஜெண்ட். இதற்கு சுதர்சனன் உடனே பதில் சொல்லவில்லை. தமிழ்க்கல்லூரி நாட்களிலும் அதன் பின்பும் நிறைய பட்டி மன்றங்கள், கவியரங்கங்களில் கலந்து கொண்டிருந்த அவனுக்கு இப்போதெல்லாம் அவற்றின் மேல் எரிச்சலும் சலிப்பும் வந்திருந்தது. கணித ஆசிரியர்கள், ஆங்கில ஆசிரியர்களுக்கு டியூஷன் எப்படி ஓர் உபதொழிலாகி இருந்ததோ அப்படித் தமிழாசிரியர்களுக்குப் பட்டிமன்றமும், கவியரங்கங்களும் மெல்ல மெல்ல உபதொழிலாகி விட்டிருந்தன. காப்பியங்களும், புராணங்களும் பட்டி மண்டபத்தில் விவாதிக்கவே எழுதப்பட்டாற் போன்ற பிரமையைப் பாமர மக்களிடம் பரப்ப இந்த விவாத மன்றங்கள் உதவின. நாயன கோஷ்டி, நாட்டியக் குழு, சங்கீத பார்ட்டி, நாடக யூனிட் போலப் பட்டிமண்டப யூனிட்டுகள் ஊரூராக ஏற்பட்டிருந்தன. புலவர் பிச்சாண்டியாபிள்ளை ஸெட், வித்வான் வீரராகவன் ஸெட் என்று பட்டிமண்டப ஸெட்கள் சேர்ந்திருந்தன. ஒரே விஷயங்களை வேறு வேறு இடங்களில் மாற்றி மாற்றி சத்தம் போட்டு மக்களைக் கூட்ட முடிந்தது. ‘கிளாஸிகல் ரிவைவலிஸம்’ போல் இதையும் ஒரு பெயரில் அழைத்துக் கிண்டல் செய்ய வேண்டும் போலிருந்தது சுதர்சனனுக்கு. பிச்சாண்டியா பிள்ளை விடவில்லை. “என்ன யோசிக்கிறீர்? மூடிக் கச்சேரி இல்லை.” “இந்தத் தடவை விட்டுடுங்க வேண்டாம். ஞாயிற் றுக்கிழமை எனக்கு வேறே வேலை இருக்கு.” “பட்டிமன்றம் பிடிக்காட்டி விட்டுடுங்க. அங்கேயே கவியரங்கமும் இருக்கு, அதிலே கலந்துக்குங்க. கவியரங் கத்துக்குத் ‘தமிழ்ப் பணியாரங்கள்’னு தலைப்பு. அறிவு மணி தலைமையில் தோசையைப் பற்றிச் சிங்காரமும், இட்லியைப் பற்றி இன்ப வண்ணனும், இடியாப்பத்தைப் பற்றி எழில்நாதனும், பிட்டுப் பற்றிப் புலமைநாயகமும் பாடப் போறாங்க. பொங்கலைப் பற்றி நீர் பாடுமேன்.” தலைவலி போய்த் திருகுவலி வந்த மாதிரி இருந்தது சுதர்சனனுக்கு. சமகாலப் பிரக்ஞையே இன்றி எந்தக் காதத்திலும் எந்த இடத்திலும் ஒரு நூறு ஆண்டுகள் காலம் கடந்து பின்தங்கி இறந்த காலத்தில் வாழும் இவர்களை எப்படி நிகழ்காலத்துக்கு மாற்றுவது என்று எண்ணியபோது சுதர்சனனுக்கு மலைப்பாயிருந்தது. இட்லியும் தோசையும் கிடைக்காமல் பட்டினியால் சிரமப்படும் பல்லாயிரம் மக்களுக்கிடையே அவற்றைப் பற்றிப் பொழுதுபோக்குக் கவிபாடி நிற்க வெட்கப்படாத இந்த மனிதர்களை நினைத்து அருவருப்பாகக் கூட இருந்தது அவனுக்கு. காண்டெம்பரரி மைண்ட்’ இல்லாத விஷயங்களைச் சகித்துக் கொள்ளக்கூட முடியாமல் சிரமப்பட்டான் அவன். பிச்சாண்டியா பிள்ளையோ தமிழ்ப் பணியாரங்கள், தமிழ்க் காய்கறிகள், தமிழ் நவதானியங்கள் என்று எல்லாவற்றோடும் தமிழைச் சேர்த்துக் கொண்டிருந்தார். பிழைப்பு நடத்த அது தேவையாயிருந்தது அவருக்கு. கடைசியாக, அவரிடமிருந்து தப்ப ஒரு வழி கிடைத்தது சுதர்சனனுக்கு. ‘கவியரங்கம், பட்டிமன்றம் இரண்டும் அருள்நெறி ஆனந்தமூர்த்தியின் முன்னிலையில் நடைபெறும் என்று அவரே கூறியவுடன், “ஆனந்தமூர்த்திக்கும், நமக்கும் ஒத்துவராது சார்! ஏற்கெனவே திருக்குறள் மன்ற ஆண்டு விழாவிலே நடந்த தகராறு உங்களுக்குத் தெரியுமில்லையா?” என்று சரியான காரணத்துடன் நழுவ முயன்றான் சுதர்சனன். “அப்படியானால் வேண்டாம்” என்று பிச்சாண்டியா பிள்ளையே பயந்து போய் உடன் ஒதுங்கிப் போய்விட்டார். “மாவட்டத் தமிழாசிரியர் கழக உறுப்பினர் பட்டியலைப் பார்த்தீங்கன்னா உங்களுக்கு நிறைய ஆள் கிடைப்பாங்களே? பட்டிமன்றத்துக்கும், கவியரங்கத்துக்கும் ஆளுக்கா பஞ்சம்” என்று சுதர்சனன் அவருக்கு அப்போது ஆறுதல் கூறினான். அவர் மறுபேச்சுப் பேசாமல் உடனே எழுந்திருந்து போய்விட்டார். “ஏன் சார் மாட்டேன்னுட்டீங்க?” என்று வினவினார் சிவராஜ். தான் ஏதோ வலிய வந்த சீதேவியைக் காலால் எட்டி உதைத்து அனுப்பிவிட்டது போன்ற தொனியில் சிவராஜ் கேட்பது சுதர்சனனுக்குப் புரிந்தது. “நீங்க போறதானாச் சொல்லுங்க. உடனே உங்க பேரைச் சிபாரிசு பண்ணி அனுப்ப நான் தயார்.” “நானா? நான் எப்படி சார் போக முடியும்? டிராயிங் மாஸ்டருக்கும் பட்டிமண்டபத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” “யாருக்கும் எதுக்கும்தான் என்ன சம்பந்தம்? பட்டி மண்டப ஆசை யாரையும் விட்டு வைக்கலே. இப்ப எல்லாருமே அதுக்குப் போகணும். பேசணும், கைதட்டல் வாங்கணும்னு ஆசைப்படறாங்க. நம்ப ஜில்லா கலெக்டருக்குக் கூடக் கண்ணகியா மாதவியா, பரதனா, இலக்குவனா, ட்க்-அப் வாரில் ஒரு பக்கம் கயிறு இழுக்கணும்னு ஆசைங்கிறாங்க. கூப்பிட்டால் வந்துடுவாரு. கலெக்டராச்சேன்னு பயந்து இங்கே யாரும் அவரைக் கூப்பிடலை...” “கலெக்டரா பட்டிமண்டபத்திலே பேச ஆசைப் படறாரு?” “ஏன்? ஆசைப்படக் கூடாதா? பிச்சாண்டியா பிள்ளை தான் பட்டிமண்டபத்துக்கு ஸோல் ஏஜென்ஸியா இருக்கணுமா என்ன?” “அதுக்கில்லே! ஒரு ஜில்லாவின் ஆட்சி அதிகாரி விளையாட்டுப் பிள்ளை போல் மேடையிலே ஏறி ‘என் கட்சி நண்பர்களே எதிர்க்கட்சி எதிரிகளே’ன்னு பேசிக்கிட்டிருக்கிறது நல்லா இருக்குமான்னுதான் யோசிச்சேன்...” “நீங்க யோசிச்சு என்ன பிரயோசனம்? அதைக் கலெக்டரில்ல யோசிக்கணும்?” “நீங்க சொல்றதும் சரிதான்! அவங்களே ஆசைப் பட்டுத் தவிக்கறப்ப வேறு யார் என்ன செய்ய முடியும்?” “ஆசைக்கு எல்லை எங்கே நாகரிகமாக முடிகிறதோ அங்கே வெறி தொடங்குகிறது. பட்டிமண்டபங்களின் மேலிருந்த ஆசை முற்றி வெறியாக மாறியிருக்கிற காலம் இது. மனிதர்களுக்குப் பழக்கமான பரதனா இலக்குவனா, கண்ணகியா மாதவியா, தலைப்பெல்லாம், தீர்ந்துபோய், இரவா பகலா, மோர்க்குழம்பா புளிக்குழம்பா, என்பது போன்ற தலைப்புக்களெல்லாம் கூட விவாதத்துக்கு வந்து விட்டது சார்.” “சொன்னாங்க! எங்கேயோ ஒரு ஊர்லே, ‘அமாவா சையா, பெளர்ணமியா’ன்னு கூடப் பட்டிமண்டபம் போட் டாங்களாமே?” “ஏன் போடமாட்டாங்க? காரண காரியமுமில்லாமல் சகட்டு மேனிக்கு மந்தை மந்தையாகக் கூட்டம் கூடுகிற வரை இந்த நாட்டிலே எல்லாம் போடுவாங்க...” “பட்டிமண்டபம்தான் கெட்டுக் குட்டிச் சுவராப் போயிடிச்சு கவிதைன்னா உங்களுக்குப் பிடிக்குமே? கவியரங்கத்துக்கு ஏன் போகமாட்டேங்கறீங்க...?” “சாக்கடைக்குப் பக்கத்திலே ஓடற நல்ல தண்ணியும் கேட்டுப் போறாப்பிலே கவியரங்கமும் கெட்டுப் போச்சு. தலைவரையும், அவையோரையும் நூறு வரி பாடிப்பிட்டுத் தலைப்பை நாலு வரி பாடி ஏனோதானோன்னு முடிக்கிற கவியரங்கம் தானே இப்ப அதிகம்? இவ்வூரில் இந்நாளில் எனைப் பாட ‘வரும்படி’க்குச் சொன்னார்கள்னு பாடறப்போ ‘வரும்படி’ என்கிற வார்த்தையை இரண்டு தரம் அழுத்திச் சொன்னால் கூட்டத்திலே அந்தச் சிலேடைக்குக் கை தட்டுவாங்க. அப்படி ஒரு கவியரங்கத்திலே கைதட்டு வாங்கிட்டா அப்புறம் ஒவ்வொரு கவியரங்கத்திலேயும் அது மாதிரி நாலு சிலேடை போடறதுக்குத்தான் தோணும். இது மாமூலாகப் போன பின் இன்னார் பாடினாங்கன்னா சிலேடை வரும்னு ஜனங்களே எதிர்பார்க்க ஆரம்பிச்சுடுவாங்க. ஜனங்கள் திட்டமிட்டு என்னென்ன எதிர்பார்க்கிறார்களோ அதில் அடங்கி நின்று அதை மட்டும் திருப்திப்படுத்தி விடுவதற்குப் பழகிக் கொள்கிற ஒரு கலைஞன் மெல்ல மெல்லப் பிறருடைய எதிர் பார்த்தல்களுக்கு இரையாகிவிடுகிறான். அவனையறியாமலே அபிப்பிராய அடிமைத்தனத்தில் நிரந்தரமாக அவன் சிக்கி விடுகிறான். பல கவியரங்கக் கவிஞர்கள் சீப் சிலேடை, வல்கர் வார்த்தையலங்காரம் இவைகளோடு நின்று விடுகிறார்கள். அதனால்தான் வரவர கவியரங்கம் என்றாலும் பயமாயிருக்கிறது. ‘கற்புக்குப் பிழைத்து வந்தாள் (கல்+புக்கு) கற்புக்குப் பங்கமானாள்’னு நம்ம பிச்சாண்டியாபிள்ளை அகலிகையைப் பத்தி ஒரு ஸ்டாக் சிலேடை வச்சிருக்காரில்ல. அதுமாதிரித்தான்.” “நான்கூட நீங்க சொல்ற மாதிரிப் போன மாசம் நம்மூர்லியே இங்கே ஒரு கவியரங்கம் கேட்டேன். காதல் பித்தன்னு ஒருத்தர் பாடினாரு,
‘வாசமலர் மணத்தாள் வனிதை வனிதை தரும் அம் மணத்தை நேச விழியிரண்டால் பருகுதற்கு நெஞ்சாரக் காத்திருந்தேன் மணங்களிலே அம்மணமே அழகாகும் எம்மணமும் அம்மணத்துக் கீடில்லை’ன்னு திரும்பத் திரும்ப ‘அம்மணம்’ என்கிற வார்த்தையை அழுத்திப் பாடறாரு. கேட்கிறவங்க சிரிக்கிறாங்க, ‘ஒன்ஸ்மோர்’ போட்டு மறுபடி அதைக் கேட்கிறாங்க.” “கவியரங்கம் ரெக்கார்ட் டான்ஸ் நிலைமைக்குத் தரங் கெட்டுப் போச்சு. பட்டிமண்டபம் லாவணி நிலைமைக்குக் கீழே போயிடிச்சு. இல்லாட்டி ‘அம்மணம் அம்மணம்’னு ஒருத்தன் பாட அதை ரசித்து ஒன்ஸ்மோர் கேட்பாங்களா?” “கேட்பாங்களாவது? பொம்பைளங்களே தலையைக் குனிஞ்சாப்பில சிரிச்சிக்கிட்டு அங்கே வந்து உட்கார்ந்திருக்காங்கறேன்...” “இப்போ ஜனங்களிலே அஞ்சு சதவிகித ஆட்கள் கூட ‘சிரியஸ்ஸா’ எதையும் கேட்கவோ, பார்க்கவோ, படிக்கவோ, யோசிக்கவோ தயாராயில்லை. இங்கே எல்லா விஷயங்களும் சமூகக் காமெடிகளாக ஆகிப் போச்சு. அது தான் காரணம்.” சுதர்சனன் இதைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது தலைமையாசிரியர் ஸ்டாஃப் ருமை நோக்கி வேகமாக வந்து கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. பியூனை அனுப்பாமல் அவரே எதற்குத் தேடி வருகிறார் என்பது புதிராயிருந்தது. பொய்ம் முகங்கள் : நூல் முகம்
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
|
 |
