“சரி உள்ளே வா பன்னீர்செல்வம், உட்கார்ந்து பேசு வோமே... அவசரமா?”

     “அதுதான் ஹெட்மாஸ்டரு உள்ளே வரப்பிடாதுங்க றாரே? எப்படி வர்ரது?”

     “அவரு கெடக்கிறாரு! நீ பாட்டுலே வா! நான் பேசிக் கிறேன்.”

     “வேணாங்க... என்னாலே உங்களுக்கு எதுக்குக் கெட்ட பேரு?”

     “அட சர்த்தான் வான்னா வாய்யா! கெட்டபேராவது ஒண்ணாவது? பார்க்க வர்ரவன் தெருவிலியா நிற்பான்?”

     “இதுலே எனக்கொண்ணும் வருத்தமில்லே அண்ணே! நீங்க எனக்காகச் சண்டை போட்டுக்காதீங்க. நான் வந்த காரியம் முடிஞ்சிதுன்னாச் சரிதான், தெருவிலே பார்க்கிறதுலே எனக்கொண்ணும் மரியாதை குறைஞ்சிடாது.”

     “உனக்கு மரியாதை குறையுதோ இல்லியோ, என்னை தேடி வந்தவனைத் தெருவிலே நிறுத்தி வச்சா அது எனக்கு மரியாதைக் குறைவுதான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. முதல்லே நீ உள்ளே வா.”

     சுதர்சனன் இவ்வளவு வற்புறுத்திச் சொல்லிய பின் அவன் உள்ளே வந்தான். அவனையும் தன்னோடு ஆசிரியர் ஓய்வறைக்கே உடனழைத்துச் சென்று காபி வரவழைத்துப் பருகச் செய்து பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டுப் பின் அனுப்பி வைத்தான் சுதர்சனன். அந்தப் பக்கமாகக் குறுக்கும் நெடுக்கும் போய்வந்து கொண்டிருந்த தலைமையாசிரியரும் அதைப் பார்த்திருக்க வேண்டும். ஆனால் நல்லவேளையாக சுதர்சனனைப் பார்க்க வந்த ஆளை அவன் விடைகொடுத்து அனுப்புகிற வரை அவர் குறுக்கிடவில்லை. அப்புறம் வந்து கூப்பாடு போட்டார்.

     “அந்த ஆளை நான் கேட்டிலேயே தடுத்து நிறுத்தினப்புறம் நீர் எப்படி உள்ளே விடலாம்?”

     “வந்தவன் ஒண்ணும் சிங்கமோ புலியோ இல்லே. இங்கே யாரையும் அவன் அடிச்சித் தின்னுடலே.”

     “பாலிடீஷியன்ஸ், ரெளடி எலிமெண்ட்ஸ் ஆண்டிசோஷியல் எலிமெண்ட்ஸை எல்லாம் ஸ்கூலுக்குள்ளே விடற வழக்கமில்லே...”

     “உங்களுக்கு வேண்டியவர்களிலே இப்படி ஆட்கள் இருந்தால் சகித்துக் கொள்வதும் உங்களுக்கு வேண்டாதவர்களிலே யாராக இருந்தாலும் அவர்களை இப்படி ஆட்களாக நினைப்பதும்தான் இங்கே வழக்கமாக்கப்பட்டிருக்கிறது.”

     “இந்த ஆள் ஜமீன்தாரோட நிலத்திலே அறுவடை நடக்க விடாமே கிஸான்களைத் தூண்டி விட்டிருக்கிறான்! இவனை உள்ளே விட்டால் ஜமீன்தாருக்கே கோபம் வரும்.”

     “எங்கோ ஓரிடத்தில் நியாயம் கேட்டதற்காக ஒருவருக் குப் பிறிதோரிடத்தில் அநியாயம் இழைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.”

     “சரி சரி! இதை உம்மிடம் பேசி முடிவு கட்ட இயலாது. எப்படி நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டுமோ அப்படி நான் நடவடிக்கை எடுத்துக் கொள்கிறேன்...” என்று காட்டமாகச் சொல்லிவிட்டுத் தலைமையாசிரியர் போய்விட்டார்.

     பொதுவாகப் பழைய இயக்க நண்பர்கள், தோழர்களிடமிருந்து அவன் விலகி இருந்தான். திருமணத்துக்குத் தலைமை, புதுமனை புகுதலுக்குத் தலைமை, குழந்தைகள் காதணி விழா இதற்கெல்லாம் போவதைக் கூடக் குறைத்திருந்தான். பன்னீர் செல்வத்தைத் தலைமையாசிரியர் பள்ளி வாசலிலேயே தடுத்து நிறுத்தியதில் ஏற்பட்ட கோபம் பன்னீர்செல்வத்தின் மேல், அநுதாபமாக மாறி அவன் எந்த நிகழ்ச்சிக்குக் கூப்பிட்டானோ அதற்கு உடனே அவனை ஒப்புக் கொள்ளும்படி செய்திருந்தது.

     பன்னீர்செல்வம் உடனே போய்ச் சீர்திருத்த மன்றத் தின் சார்பில் ‘புரட்சிகரமான கலப்புத் திருமணம் - புலவர் சுதர்சனனார் தலைமை ஏற்கிறார்’ என்று அழைப்பிதழ் அச்சிட்டு ஊரெல்லாம் அனுப்பிவிட்டான். சீர்திருத்தத் திருமணம், சுயமரியாதைத் திருமணம் இவற்றில் எல்லாம் சுதர்சனனுக்கு இருந்த கடந்த கால ஈடுபாடு பெரியது. பின்னால் அவற்றைப் பற்றியும் ஒரு சுய விமர்சனம் ஏற் பட்டது. சீர்திருத்த நோக்கம் உண்மையாகவே இல்லாமல் விளம்பரத்துக்காகவும், புகழுக்காகவும் செய்யப்படுகிற சீர்திருத்தத் திருமணங்களே அதிகம் நடப்பதை அவன் கண்டு மனம் நொந்ததுண்டு. அதிகாலை ஐந்து மணி முதல் ஏழு மணிக்குள் நல்ல நேரம் பார்த்துப் புரோகிதர் சடங்குகள் எதுவும் குறையாமல் முறையாக எல்லாவற்றையும் இரகசியமாக நடத்திக்கொண்டு பத்துமணி முதல் ஒரு மணி வரை மறுபடி சுயமரியாதைத் திருமணம் ஒன்றையும் நடத்தும் இரட்டை வேடத்தைச் சிலரிடம் பார்த்து அவன் அதிசயித்திருந்தான். சமூகத்தை இயல்பாகத் திருந்தும்படி வாய்ப்புக்களை உண்டாக்கித் தரவேண்டுமே ஒழிய வலிந்து திருத்த முயன்றால் வேஷங்கள்தான் அதிகமாகும் என்பது இதன் பின் அவனுடைய முடிவாகியிருந்தது.

     என்றாலும் மறுபடி இன்று அவன் ஒரு சீர்திருத்தத் திருமணத்திற்குத் தலைமை தாங்க ஒப்புக்கொண்டிருந் தான். பழைய இயக்கத் தோழன் பன்னீர்செல்வம் வந்து சென்ற மூன்றாவது நாளோ நாலாவது நாளோ தபாலில் அந்தத் திருமண அழைப்பிதழ் கிடைத்தது.

     அழைப்பிதழில் மணமக்களை வாழ்த்தி இருபது முப்பது பேர் பேசுவார்கள் என்று போட்டிருந்தது. ஒரு புரோகித ரைத் தவிர்த்துவிட்டு இருபது முப்பது நவீன புரோகிதர்களிடம் மணமக்கள் சிக்கிக் கொள்வதுபோல் சுதர்சனனுக்குத் தோன்றியது. பழைய மூட்நம்பிக்கைகள் எங்கெங்கே ஒழிக்கப்பட வேண்டுமோ அங்கெல்லாம் புதிய மூட நம்பிக்கைகள் படிப்படியாக இடம்பெறுவதுபோல் நிலைமைகள் உருவாகிக் கொண்டிருந்தன. இளமையில் தீவிரமாக இருந்த அறிவு இயக்கங்களில் இப்போது அவன் சலிப்படைந்ததற்கு இந்தப் புதிய மூட நம்பிக்கைகளை மெல்ல மெல்ல உணரத் தொடங்கியிருந்ததுதான் காரணம். மண மேடைக்குப் பதில் சொற்பொழிவு மேடை, புரோகிதருக்குப் பதில் பேச்சாளர்கள், அர்த்தம் புரியாத பழைய சடங்குகளுக்குப் பதில் புதிய அர்த்தம் புரியாத சடங்குகள் எல்லாம் வந்திருந்தன. - பழைய திருமணங்களை விடப் புதிய திருமணத்தில் ஆடம்பரம் அதிகமாகி இருந்தது. காதும் காதும் வைத்தாற்போல் சொற்பொழிவு, மேடை, எதுவுமின்றிப் பதிவு அலுவலகத்தில் போய்ப் பதிந்து திருமணம் செய்து கொள்வதே எல்லாவற்றையும்விட முற்போக்காக இருக்குமென்று அவனால் நினைக்க முடிந்தது.

     நாலைந்து தினங்களுக்குப்பின் பன்னீர்செல்வம் பள்ளிக்குத் தேடி வந்தது, தலைமையாசிரியர் அவனை உள்ளே விட மறுத்தது. அவருடைய ஆட்சேபணையை மீறித் தான் அவனைப் பள்ளியினுள் அழைத்துச் சென்று பேசியது எல்லாவற்றையுமே சுதர்சனன் மறந்து போயிருந்தான். தலைமையாசிரியர் வாசுதேவனும் அவற்றையெல்லாம் மறந்திருக்கக்கூடும் என்றுதான் அவன் நினைத்தான்.

     எதிரிகள் யாரும் எதையும் மறக்கவில்லை; தனக்குப் பாதகமான காரியங்களும், சதிவேலைகளும், இரகசியமாகவே நடைபெற்று வருகின்றன என்பது பின்புதான் மெல்ல மெல்லத் தெரியவந்தது அவனுக்கு.

     ‘என் மகனுக்குச் சரியாகப் புத்திஸ்வாதீனம் இல்லாததைப் பயன்படுத்தி அவனை ஏமாற்றிக் கடத்திக் கொண்டு போய் யாருக்கோ கல்யாணம் செய்து வைப்பதற்கு ஏற்பாடு நடக்கிறது. இந்தக் காரியத்துக்கு உடந்தையாக இருக்கிற அனைவர் மீதும் சட்டப்படி கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்பதைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்’ என்று மணமகனின் தந்தை சீர்திருத்த மன்றச் செயலாளர் பன்னீர்செல்வத்திற்கு அனுப்பிய பதிவுத் தபாலின் நகல்களைச் சுதர்சனனுக்கும், தலைமையாசிரியர் வாசுதேவனுக்கும், திருமணத்தில் பேசுவதற்கிருந்த பிற பேச்சாளர்களுக்கும் அனுப்பியிருந்தார். அந்தப் பதிவுத் தபாலுடன் சீர்திருத்த, மன்றத்தின் சார்பிலே அடிச்சடிக்கப் பெற்றிருந்த அழைப்பிதழின் பிரதிகளை எப்படியோ தேடிப் பெற்று ஒவ்வொரு கடித நகலுடன் இணைத்து அனுப்பியிருந்தார் மணமகனின் தந்தை. அவர் பக்கத்து மலையடிவாரத்துக் கிராமம் ஒன்றில் பெரிய நிலச்சுவான்தார். ஆதர்சபுரம் ஜமீன் குடும்பத்துக்கு மிகவும் வேண்டியவர் என்று தெரியவந்தது.

     தலைமை ஆசிரியர் வாசுதேவனுக்கு அனுப்பப்பட்டிருந்த பதிவுத் தபால் கடிதத்தோடும் சுதர்சனன் திருமணத்துக்குத் தலைமை வகிப்பதாக அச்சிட்டிருந்த அந்தப் பத்திரிகை, ஒன்று இணைக்கப்பட்டிருக்கவே சுதர்சனன் அதில் பெரிதும் சம்பந்தப்பட்டிருப்பது அவருக்குப் புரிந்தது. எரிகிற நெருப்பில் எண்ணெய் வார்ப்பது போலிருந்தது வாசுதேவனுக்கு.

     “இந்த சுதர்சனன் பள்ளிக்கூடத்தின் பெயரையே கெடுத்து விடுவான் போலிருக்கிறதே?” என்று தபால்களைப் பிரித்து அடுக்கிக் கொண்டு வந்து காட்டிய கிளார்க்கிடம் இரைந்தார் அவர். ஆத்திரத்தை அவரால் அடக்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

     “ஏன் சார்? என்ன ஆச்சு?” என்று கிளார்க் விசாரித்த போது அந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பள்ளிக் குமாஸ்தாவிடம் மேற்கொண்டு விவரிக்க விரும்பாதவர்போல் மெளனம் சாதித்தார் அவர். குமாஸ்தா மூலமாக அது முன்கூட்டியே சுதர்சனனுக்கோ வேறு ஆசிரியர்களுக்கோ தெரிந்து விடக் கூடாது என்று தமக்குத் தாமே உஷாராகி விட்டவர்போல அவர் மெளனம் சாதித்தார்.

     அவரிடமிருந்து மேற்கொண்டு விஷயத்தை வரவழைப்பதற்குத் தூண்டில் போடுகிறவனைப்போல் குமாஸ்தா, “ஆமாம் சார்! புதுத் தமிழ்ப் பண்டிட் பெரிய வம்பு பிடிச்ச ஆளா இருப்பார் போலிருக்கு! எதை எடுத்தாலும் எடக்குப் பண்றார். விவகாரம் பண்றார். அவரோட ஒரே தொந்தரவு தான் சார்...” என்று ஆரம்பித்ததும் “சரி! சரி! போய் வேலையைப் பாருங்க! தபால் எல்லாம் படிச்சானதும் நோட் போட்டு உம்ம டேபிளுக்கு அனுப்பறேன்” என்று உடனே அவரை அங்கிருந்து கிளப்பினார் தலைமையாசிரியர்.

     குமாஸ்தா தலைமையாசிரியரின் கபடமான தன்மையைத் தன் மனத்திற்குள் சபித்துக் கொண்டே போக மனமின்றி அங்கிருந்து தன் இருக்கைக்குப் போனான்.

     உடனே மறுபடி அவனை இரைந்து கூப்பிட்டு, “இந்தா உன்னைத்தானே? அந்த சுதர்சனனுக்கு சர்வீஸ் ரிஜிஸ்தர் ஓப்பன் பண்ணியாச்சா, இல்லையா?” என்றார் தலைமையாசிரியர்.

     “முன்னாலே எந்த ஸ்கூல்லேயாவது செர்விஸ்ல இருந்தா அங்கேருந்து இதுக்குள்ளே டிரான்ஸ்ஃபர் ஆகி வந்திருக்காது சார். இல்லாட்டி சர்வீஸ் ரிஜிஸ்டரே இன்னும் ஓப்பன் பண்ணலியோ என்னவோ?”

     “அப்ளிகேஷன், அப்பாயிண்மெண்ட் ஆர்டரை எல்லாம் ஃபைல்லேருந்து எடுத்துப் பார்த்தால் தானே தெரியுது? ஒண்ணையுமே எடுத்துப் பார்க்காமே நீர் இப்பிடி மொட்டைத்தாதன் குட்டையிலே விழுந்தான்கிற மாதிரிப் பதில் சொன்னா எப்படி? எல்லாத்தையும் பார்த்துட்டுப் பதில் சொல்லுமேன் ஐயா!”

     “சரி சார்! பார்க்கிறேன்.”

     அவர்கள் இவ்வாறு பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே ஸ்கூல் காம்பவுண்டிற்குள் ஒரு புத்தம் புது அம்பாஸிடர் கார் வந்து நின்றது. கட்டை குட்டையாக ஓர் இரட்டை நாடி சரீரமுள்ள முதியவர் காரிலிருந்து இறங்கினார். உடனே குமாஸ்தா அவசர அவசரமாகத் தலைமையாசிரியர் முன்னால் ஓடிவந்து, “கவுண்டரே வந்துட்டாருங்க” என்றான்.

     “வாங்க கவுண்டர் சார்! நீங்க ஸ்கூல் பக்கம் வந்து ரொம்ப நாளாச்சு இல்லியா?” என்று முகம் மலர வரவேற்றார். தலைமையாசிரியரின் நெற்றி சுருங்கி அதிலிருந்த நடு நாமச் செந்நிறக் கீற்று அழகாக மடிந்தது. சுருங்கி விரிந்தது.

     “அதான் இப்ப வர்ர மாதிரிப் பண்ணிட்டீங்களே? ஆமாம், இங்கே ஸ்கூல்லே பாடம் சொல்லிக் குடுக்கறதுக்காகத் தமிழ் வாத்தியாரை வேலைக்குப் போடறீங்களா? அல்லது ஊர்ல இருக்கிற சூனாமானாக் கல்யாணங்களுக்கெல்லாம் தலைமை தாங்கறதுக்காகப் போட்டிருக்கீங்களா?”

     “அவரு எங்களைக் கேட்காம ஒத்துக்கிட்டிருக்காரு. நீங்க ஜமீன்தாரோட ஃபிரண்டுன்னு நான் கூட அவர் கிட்டச் சொல்லியாச்சு. இப்போ உங்க ரிஜஸ்டர் லெட்டரும் கிடைச்சிது. அதை பேஸ் பண்ணித் தமிழ்ப் பண்டிட் கிட்ட எக்ஸ்பிளேனேஷன் கால்ஃபார் பண்ணலாம்னு இப்பத்தான் கிளார்க்கைக் கூப்பிட்டுச் சொல்லிக்கிட்டிருந்தேன். கும்பிடப்போன தெய்வம் குறுக்கே வந்த மாதிரி நீங்களே வந்துட்டீங்க...”

     “எக்ஸ்பிளேனேஷன் என்ன ஐயா எக்ஸ்பிளேனேஷன்? இப்பவே கூப்பிடுங்க. என் கால்லே இருக்கிறதைக் கழட்டி அவனை நாலு போடு போடறேன். அப்பவாவது அவனுக்குப் புத்தி வருதா பார்க்கலாம்...”

     “...”

     “யாரோ என் மகனை ஏமாத்திச் சொத்துக்கு ஆசைப் பட்டு பிளாக் மெயில் பண்ணிப் பத்திரிகை அடிச்சுக் கல்யாணம்னு போட்டான்னா அதுக்கு இவன் போய்த் தலைமை வகிக்கிறானாமில்லே, தலைமை?”

     “கோபப்படாதீங்கோ சார்! உள்ள வந்து உட் காருங்கோ. நான் பார்த்துக்கறேன்.”

     “போன வருசம் இந்த ஸ்கூல் லேபரேட்டரிக்குப் பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்தேன். அதுக்கு முந்தின வருசம் லைப்ரரிக்கு ஐயாயிரம் அழுதேன். இந்த ஸ்கூல்லேருந்தே நமக்கு எதிரி புறப்படறான்னா அதை என்ன சொல்றது? ஜமீன்தாரும் நானும் அண்ணன் தம்பி மாதிரிப் பழகறோம். நம்பகிட்டவே வாலாட்டறானுவளே? அவன் யாருன்னு ஒரு கை பார்த்துடறேன்; வரச்சொல்லுங்க.”

     தலைமையாசிரியருக்குச் சுதர்சனன் மேல் கவுண்டர் கோபப்பட்டுச் சீறுவதைப் பார்த்து உள்ளூற மகிழ்ச்சியாயிருந்தாலும் அவர் தன் முன்னிலையில் அப்படிக் காட்டுத்தனமாகக் கத்திக் கூப்பாடு போடுவதை இரசிக்க முடியாமல் இருந்தது. தொலைவில் இருந்து கவுண்டர் கத்துவதைக் கேட்பவர்கள் யாராவது அவர் தன்னைத் தான் திட்டிக் கொண்டு நிற்கிறாரோ என்பதாகப் புரிந்து கொண்டு விடக் கூடாதே என்று அப்போது தலைமையாசிரியர் வாசுதேவன் உள்ளூறக் கவலைப்பட்டார். கவுண்டரின் குரல் நிமிஷத்துக்கு நிமிஷம் உயர்ந்து கொண்டே போயிற்று. அதை நிதானப்படுத்த தம்மால் இயன்றவரையில் முயன்றார் வாசுதேவன்.

     “உள்ளே வாங்கோ! காபி வாங்கிண்டு வரச் சொல்றேன். காபி சாப்பிடறேளா? அல்லது கூல்டிரிங்க்ஸ் எதாவது?”

     “எதுவும் வேணாம். முதல்ல அந்த ஆளைக் கூப்பிடுங்க சொல்றேன்.”

     மிகவும் சிரமப்பட்டுக் கவுண்டரை உள்ளே தமது அறைக்குள் அழைத்துச் சென்று உட்கார வைத்தார் தலைமையாசிரியர்.

     உள்ளே சென்று அமர்ந்த பின்னரும் கவுண்டர் ஓயவில்லை.

     “அந்தப் பன்னீர்ச்செல்வம் ராஸ்கல் என் பையனுக்கும் அந்தப் பொண்ணுக்கும் ஏதோ தொடர்புன்னு கதை கட்டி விட்டு அவளை என் பையனோட தலையில் கட்டப் பார்க்கிறான். காலைக் கையை ஒடிச்சாத்தான் அந்தப் பயலுக்குப் புத்தி வரும். யார்னு நெனைச்சானுக கவுண்டரை? நான் ஒண்ணும் இளிச்சவாயன் இல்லே.”

     “கவுண்டர் சார் ஏன் பதர்ரீங்க? உங்களுக்கு வர்ரதை, நாங்கள்ளாம் பார்த்திண்டிருப்போமா? நீங்க பேசாம இருங்கோ. ஆக வேண்டியதை நாங்க பார்த்துக்கறோம்.”

     “இனிமே எப்ப சாமீ நீங்க பார்க்கப் போறீங்க? அவன் ‘சீர்திருத்தத் திருமணம் - புலவர் சுதர்சனனார் தலைமையில் நடைபெறும்’னு பத்திரிகையே அடிச்சுக் கொண்டாந்துட்டான். இதுவரை இவ்வளவு தூரம் எப்படிப் போக விட்டீங்க?”

     கவுண்டர் ‘சாமீ’ போட்டுப் பேசியது வேறு வாசுதேவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. சுதர்சனனைக் கவுண்டரின் எதிரில் தம் அறைக்குக் கூப்பிட்டு விசாரிக்கத் தலைமையாசிரியர் விரும்பவில்லை. ஒருவேளை சுதர்சனன் கவுண்டர் முன்னிலையிலேயே தம்மையும் கன்னாபின்னா என்று பேசினால் நன்றாயிருக்காதே என்று பயந்தார் தலைமை யாசிரியர். கவுண்டர் இப்போது பேசிக்கொண்டிருக்கிற பாணியிலேயே சுதர்சனனிடமும் காட்டமாகப் பேசுவாரானால் அவன் அவரைப் பதிலுக்கு எடுத்தெறிந்து பேசவும் தயங்கமாட்டான் என்று தலைமையாசிரியர் எண்ணினார். தமக்கு எதிரிலே தாம் அறையில் இருக்கும்போதே அங்கு ஒரு கைகலப்போ, கூப்பாடோ, குழப்பமோ, இரசாபாசமாக நடக்கவிடக் கூடாது என்று அவர் ஜாக்கிரதையாக இருந்தார்.

     ஆனால் கவுண்டரைச் சமாதானப்படுத்த அவரால் முடியவில்லை.

     “நம்ப ஸ்கூல்லியே நம்பளை எதிர்த்து ஒருத்தன் புறப் பட்டிருக்கான்னா அவன் யாருன்னு ஒரு கை பார்த்துடணுங்க. முளையிலேயே கிள்ளிடறதுதான் நல்லது. யாரவன் சுதர்சனம் வரச் சொல்லுங்க.”

     “வரச் சொல்றேன்! இந்தாங்கோ முதல்லே காப்பி சாப்பிடுங்கோ. அப்புறம் பேசிக்கலாம்” என்று கவுண்டர் மறுத்தும் கேட்காமல் சொல்லி அனுப்பி வரவழைத்திருந்த காபியைத் தாமே பிளாஸ்கிலிருந்து தம்ளரில் ஊற்றி ஆற்றி அவரிடம் நீட்டினார் தலைமையாசிரியர்.

     கவுண்டர் காபியை வாங்கிப் பருகலானார். தலைமை யாசிரியர் அதுதான் ஏற்ற சமயமென்று படுக்கை அறையில் மனைவி போல் நிதானமான குரலில் இதமாக அவரிடம் சொல்லலானார்:

     “இந்தத் தமிழ் வாத்தியார் ஒரு மாதிரி ஆள்! நான் எப்பிடிக் கவனிக்கணுமோ அப்படிக் கவனிச்சுக்கறேன். நீங்க எங்கிட்டச் சொல்லிட்டீங்கள்ளே? அது போதும்.”

     “அதெப்படி? நேரே கண்டு கேட்டுப் போடணும்னு தானே காரைப் போட்டுக்கிட்டு வேலை மெனக்கெட்டு இங்கே ஓடியாந்தேன் நான்.”

     “நீங்க எப்படிக் கேட்பீங்களோ அப்பிடியே கடுமையா உங்க சார்பிலே நான் கேட்டுடறேன் கவுண்டர் சார்! அவர் ஏதாவது கிளாஸ்லே இருப்பாரு. கிளாஸ் நடத்திக் கொண்டிருக்கிறபோது ஒரு வாத்தியாரை நான் இங்கே கூப்பிட் டனுப்பறது. நன்னா இருக்காது பாருங்கோ.”

     கவுண்டர் சிறிது சமாதானம் அடைந்தவராகக் காணப் பட்டார். அவரை விரைந்து விடை கொடுத்து அனுப்பி விட முயன்று கொண்டிருந்தார் தலைமையாசிரியர். அந்த நேரத்தில் ரைட்டர் ரூமிலிருந்து சாக்பீஸ் கட்டி எடுத்துக் கொள்வதற்காகச் சுதர்சனனே அங்கே தற்செயலாக வந்து சேர்ந்தான். ஒரு கணம் தலைமையாசிரியர் அவனைப் பார்த்துப் பதற்றமடைந்தார்.