’வேடிக்கை பார்க்க வந்தவனுக்குச் சத்தியம் புலப்படாது’ என்று ஞானரதத்தில் பாரதி எழுதியிருப்பது முத்துராமலிங்கத்துக்கு நினைவு வந்தது. அரசியல், கலை, இலக்கியம், கல்வி, சமூகம் ஆகிய அத்தனை துறைகளிலும் வேடிக்கை பார்க்க வந்தவர்களே இன்று நிரம்பிக் கிடக்கிறார்களோ என்று கூடத் தோன்றியது. யாரும் எங்கும் எதையும், அக்கறையோடோ ஆர்வத்துடனோ செய்யவில்லை. வேறு எதையோ செய்ய முடியாத மனத்தாங்கலுடனும் குறையுடனுமே இதைச் செய்து கொண்டிருப்பது போன்ற செயல் தயக்கம் எல்லா இடங்களிலும் எல்லாத் துறைகளிலும் எல்லாரிடமும் தெளிவாகத் தெரிந்தது. அந்த லாரிப் பயணக் கூட்டத்திலும் அது தெரிந்தது.

     அவன் தந்தை, சர்க்கிள் குருசாமி சேர்வைக்கான கடிதமும் அவனுடைய கைச் செலவுக்கென்று கொஞ்சம் பணமும் கொடுத்தார். சிரமப்பட்டு அலைந்து திரிந்து கைமாற்று வாங்கியது என்றும் தெரிவித்தார். அவ்வளவுதான் தரமுடிந்தது என்பதை நியாயப்படுத்தவும், அதையும் அவன் மிக மிக அவசியமானதற்கு மட்டுமே செலவழிக்க வேண்டுமென்பதற்கு எச்சரிக்கையாகவும், அவர் அதை அவனிடம் சொல்லியதாகப் பட்டது.

     கட்சித் தொண்டர்கள் லாரியில் பயணம் செய்யும் போது என்னென்ன கோஷங்கள் போட வேண்டும் என்பதைக் கட்சிச் செயலாளர் விளக்கிச் சொல்லியிருந்தார். ஒவ்வொரு லாரியிலும் கோஷங்களை ஆரம்பித்து வைப்பதற்கும், கண்டிப்பாகக் கவனித்துக் கொள்வதற்கும் யாராவது ஒருவர் பொறுப்பு ஏற்க வேண்டி வந்தது.

     ”தம்பீ! இந்த லாரியை நீங்க கவனிச்சுக்கிறீங்களா?” என்று செயலாளர் முத்துராமலிங்கத்தை அணுகியபோது அவன் திடுக்கிட்டான். தனக்குப் பிடிக்காததும் தனக்குப் பொருந்தாததுமான ஒரு கொச்சையான காரியத்தைத் தன் தலையில் அந்த ஆள் கட்டி விடுவானோ என்ற அருவருப்பும், கூச்சமும், தயக்கமும், தற்காப்பு உணர்வுமாக அவன் திணறித் தவித்தபோது,

     ”அண்ணனை விட்டுடுங்க... அதையெல்லாம் நானே பார்த்துக்கிறேன்” என்று ஓர் இனிய பெண் குரல் முன் வந்து அவனைக் காப்பாற்றியது. முத்துராமலிங்கம் திரும்பிப் பார்த்தான். எங்கோ அடிக்கடி கேட்டுப் பழகிய குரல் போல இருந்தது.

     அந்தக் கட்சியின் கலைநிகழ்ச்சிக் குழு ஒன்றின் தலைவியான கலையரசி குமாரி கண்மணி சிரித்தபடி நின்று கொண்டிருந்தாள். கொஞ்சம் அதிகப்படியான சிரிப்பு; கொஞ்சம் அதிகப்படியான கவர்ச்சி; அதிகப்படியான வார்த்தை அரட்டை. எல்லாம் அதிகப்படியாகவே இருந்தன அவளிடம்.

     ”அம்மா தாயே அல்லி ராணீ! நீ இருக்கியா இந்த லாரியிலே... கையிலே வெண்ணெயை வச்சுக்கிட்டு யாராவது நெய்க்கு அழுவாங்களா...?” என்று கட்சிச் செயலாளரே கண்மணியிடம் குழைந்தார்.

     செயலாளர் அடுத்த லாரிக்கு நகர்ந்தபின், “நல்ல சமயத்திலே என்னைக் காப்பாத்தினதுக்கு ரொம்ப நன்றியம்மா!” என்று கண்மணிக்கு நன்றி கூறினான் முத்துராமலிங்கம். அவள் அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்துச் சிரித்தாள். சொன்னாள்:

     ”நீங்க இந்தக் கட்சி ஆளில்லே. இதிலே... வர்ரீங்கங்கறதுக்காக உங்களைக் கோஷம் போடச் சொன்னா எப்பிடி?”

     கலையரசி கண்மணி என்கிற அந்தப் பெண்ணைப் பற்றித் தான் கேள்விப்பட்டிருந்தவற்றையும், அறிந்திருந்தவற்றையும் நினைத்தான் முத்துராமலிங்கம். ஒருமுறை அவளை எதிரே வைத்துக் கொண்டே ஓர் அரசியல் நண்பன், “உடல், பொருள், ஆவி அனைத்தையும் கட்சிக்காக ஈந்தவர்னு சொல்லுவாங்களே, அது இவங்களுக்குத் தான் பொருந்தும்! ஒரு சின்னத் திருத்தம். ‘ஆவி’யை மட்டும் இவங்க இன்னும் வழங்கலே! உடல் பொருள் முதலிய மத்ததை எல்லாம் அவ்வப்போது கட்சிக்கும், கட்சித் தலைவருங்களுக்கும் தாராளமா வழங்கியிருக்காங்க...!” என்று அறிமுகப்படுத்தியபோது, அதற்காக ஆத்திரப்படவோ, சீறவோ, கொதிக்கவோ, துள்ளிக் குதிக்கவோ செய்யாமல் சிரித்தபடி நின்றாள் இந்தக் கண்மணி. அந்த அறிமுக வார்த்தைகளில் இருந்த எதுவும் அவளுடைய மான உணர்வைக் கிளறச் செய்து ஆத்திரமூட்டவில்லை என்பது முத்துராமலிங்கத்துக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது. மான உணர்வு முனை மழுங்கிப் போனவர்கள் அல்லது அறவே இல்லாதவர்கள் தான் இன்று பொது வாழ்வில் லாபகரமாக வாழ்கிறார்கள். அல்லது வாழ முடிகிறது என்றே பல வேளைகளில் அவனுக்குத் தோன்றியது. சிறுமை கண்டு பொங்குகிற - தவறுகளுக்குக் கூசுகிற, பொய்யைக் கண்டு சீறுகிற எவனையும், எந்தக் கட்சியும், எந்தத் தலைவரும், தன் அருகே நெருங்க விடுவதில்லை என்பதை அவன் கவனித்திருந்தான். எதற்கும் ஒத்துப் போகிற - எதிலும் அட்ஜஸ்ட் செய்து கொள்கிற, எதையும் சுலபமாக ஜீரணித்துக் கொள்கிற ஆட்களைத் தான் கட்சித் தலைமைகளும் தலைவர்களும் தங்களை அண்டி வளர அனுமதிக்கிறார்கள் என்றும் பச்சையாகப் புரிந்தது.

     கலையரசி குமாரி கண்மணியும் அப்படித்தான் வளர்ந்திருந்தாள்; வளர்க்கப்பட்டிருந்தாள்; எதிர்க்கட்சிகளையும், எதிர்க்கட்சித் தலைவர்களையும், விமர்சித்தும் கண்டித்தும், நாடகம், இசை நிகழ்ச்சி, கலை நிகழ்ச்சிகளை நடத்தும் ஒரு சிறிய குழுவின் தலைவியான அவள் கட்சி மேலிடத்துக்கும், முக்கிய பொறுப்பில் உள்ள தலைவர்களுக்கும் ‘உடல், பொருள்’ அனைத்தையும் வழங்கி முன்னுக்கு வந்திருந்ததின் வரலாறும், நடைமுறையும் அவன் அநுமானத்தில் நன்கு பிடிபட்டிருந்தன. ஓர் ஊரில் கண்மணியின் கலை நிகழ்ச்சிக்கு அறுநூறு ரூபாய் முதல் ஆயிரம் ரூபாய் வரை கிடைத்தது. மாதம் முப்பது நாளும் அவள் ஏதாவது வெளியூரில் நிகழ்ச்சிக்குப் போய்க் கொண்டு தான் இருந்தாள். வருமானமும் புகழும் வந்து கொண்டிருந்தன.

     அவளுடைய சொந்தக் கிராமம் தேனிக்கு அருகில் தான் இருந்தது. எனவே தான் அவளும் மற்ற கட்சித் தோழர்களைப் போல் தன் பகுதியிலிருந்து லாரியில் சென்னைக்குப் புறப்பட்டிருந்தாள்.

     அந்த லாரியில் இருந்த கும்பலில் கண்மணி, தான் பேசுவதற்கும், பழகுவதற்கும் உரிய ஆளாகத் தேர்ந்தெடுத்தது முத்துராமலிங்கத்தைத்தான். அதில் அவனுக்கு மட்டும் லாரியில் உட்கார இடம் கிடைத்தது.

     சிறிதும் அறிவுக் கலப்பற்ற உணர்ச்சிமயமான அந்தக் கூட்டத்தில் தண்ணீரில் மிதக்கும் எண்ணெய் போல் ஒட்டாமலும் ஒட்ட முடியாமலும் தவித்தான் அவன்.

     ”உங்கிட்ட இருக்கிற கொஞ்சத் தொகையில் வெளியில் எங்கேயும் தங்கக் கட்டுப்படி ஆவாது. குருசாமி சேர்வை வீட்டிலேயே ஒண்டிக்கிடப் பாரு. என் லெட்டரைக் குடுத்துப் பேசினா அவரு எதாச்சும் ஒரு வழி பண்ணுவாருன்னு நெனைக்கிறேன்.” லாரிகள் புறப்படப் போகிற சமயம் அறிந்து அவனுடைய தந்தை மறுபடி அவனுக்கு நினைவூட்டி விடை கொடுத்தார்.

     ”பீச்சிலே அண்ணா சமாதிக்குப் பக்கமா உள்ரோட்டிலே போய் லாரிங்க நிக்கணும். எல்லா லாரிக்கும் அங்கேதான் இடம் ஒதுக்கியிருக்காங்க... வழியிலே போலீஸ் தொந்தரவு எதுவும் இருக்காது... கட்சிக் கொடிங்க, பேனருங்களைப் பார்த்தாலே கண்டுக்காம விட்டுடுவாங்க.”

     செயலாளர் சொற்பொழிவு மாதிரி உரத்த குரலில் எல்லாருக்கும் கேட்கும்படி சொன்னார். லாரிகள் புறப்பட்டன. பீடிப்புகை, சாலைப் புழுதி நெடி, டீஸல் நாற்றம், வியர்வை நாற்றம் எல்லாம் கலந்து சங்கமித்த வாடை போகிற வழியெல்லாம் நிறைந்திருந்தது. மற்ற ஊர்களிலிருந்தும் லாரிகள், பஸ்கள், வேன்கள், ஜீப்கள், கார்கள் என்று எங்கே பார்த்தாலும் எந்தச் சாலையில் பார்த்தாலும் சென்னையை நோக்கிப் பறந்து கொண்டிருந்தன.

     எல்லாச் சாலைகளிலும், எல்லாரும், எல்லாமும் சென்னையை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தனர். எங்கும் கட்சிக் கொடிகள், எங்கும் சின்னங்கள், எங்கும் கோஷங்கள் தான் நிரம்பியிருந்தன.

     அந்தச் சூழ்நிலையில் அந்தக் கூட்டத்தில் அதில் ஒருவனாக ஒண்டிக் கொண்டு கூசிக் கூசிப் பயணம் செய்தான் முத்துராமலிங்கம்.

     ”அண்ணனைத் தொந்தரவு பண்ணாதே! அவரு பாட்டுக்கு ஒரு மூலையிலே உட்கார்ந்துப்பாரு” என்று அவன் மீது தனிப்பட்ட சலுகையையும், கருணையையும் பொழிந்து கொண்டிருந்தாள் கண்மணி.

     இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு மேல் லாரியில் சென்று கொண்டிருந்தவர்களின் கோஷம் மங்கியது. குரல்கள் தூக்கத்தின் அடையாளத்தைத் தொனித்தன. உட்கார்ந்தபடி சிலரும், நின்றபடியே சிலரும், சாய்ந்தபடி சிலரும் தூங்கி வழியத் தொடங்கினார்கள்.

     மணி ஒன்று, லாரி உளுந்தூர்ப்பேட்டையை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. கோஷங்கள் அநேகமாக ஓய்ந்து எல்லாருமே தூங்கி வழிய ஆரம்பித்திருந்தார்கள்.