காலமெல்லாம் சிறையில் இருந்த பின் கிடைக்கக் கூடிய விடுதலையின் ஆனந்தத்துக்கு வேறு எதை உவமையாகக் கூறுமுடியும்? கனத்த இருளின் துயரப் போர்வையைக் கிழித்துக் கொண்டு தினம் தினம் உலகை இருட் சிறையிலிருந்து விடுதலை செய்ய வரும் இளம்பரிதியைக் காணுந்தோறும் உலகு அடையும் இன்ப மகிழ்ச்சிக்கு எல்லை உண்டோ? கூட்டுச் சிறையிலிருந்து சிறகு முளைத்துப் பறந்து செல்கையில் பறவைக் குஞ்சு பெறும் ஆனந்தத்தை எப்படி விவரிக்க இயலும்? பனிமுகைக்குள் சிறைப்பட்டுக் கிடக்கும் மணம், இதழ்கள் அகன்றதும் இளங்காற்றுச் சேர்த்து இன்ப லயத்துடன் இசைக்கும் மோன கீதங்களின் இனிமையும் நயமும் விள்ளற்குரியதாமோ?

     உடலாகிய கூட்டுக்குள் சிறைப்பட்டு, மண்ணுலகில் பிறவி எடுத்து, அந்தப் பிறவிக்குரிய பல்வேறு தளைகளுக்குள் கட்டுண்டு, வாழ்வுடன் போராடி, ஓர் உயிர் பறவை எய்தும் விடுதலை சாதாரண நிகழ்ச்சியாகுமோ? அதுவும் ஜோகியின் தந்தை, காலமெல்லாம் வேறு எந்த உயிருக்கும் தீங்கு நினையாமல், உண்மை வழி நடந்தவர். விடுதலை எய்திய உயிர்ப்புள், எல்லையற்ற பரம்பொருளுடன் ஒன்றறக் கலந்துவிடப் பாதை தேடிப் போவதாக நம்பும் அந்த மக்களுக்குச் சீலமும் ஒழுக்கமுமாக வாழ்ந்த பெரியவர்களின் மரணம், பெருமகிழ்வுக்கு உரிய கோலாகலங்களுடன் கொண்டாடக் கூடிய வைபவமாக வழி வழி வந்ததில் ஏதும் விந்தை உண்டோ?

     மனிதன் தன்னை மறந்த ஆனந்தத்தை எப்படிக் காட்டுகிறான்? அவனையும் அறியாமல் இசை பிறக்கிறது. கைகளையும் கால்களையும் அசைத்துத் தன்னை அறியாமலே ஆனந்தத்தை வெளியிடுகிறான். அந்த மலை மக்களின் இயற்கையோடு பொருந்திய வாழ்விலே இசைக்கும் நடனத்துக்கும் நிறைந்த பங்கு உண்டு. வாழ்வில் நேரும் முக்கியமான நிகழ்ச்சியான மரணத்துக்கு, விடுதலை அடைந்த உயிர்ப்பறவை, இருளாம் நரகினைக் கடந்து, பரம்பொருளைச் சேரச் செல்வதான இறுதி யாத்திரையான நிகழ்ச்சிக்கு, இசையும் கூத்தும் இன்றியமையாதவையாக இருந்தது, தொன்று தொட்டு வந்த வழக்கம்.

     நீலமலையைத் தாயகமாகக் கொண்டு வாழ்ந்த மக்கள் பிரிவினர் வெவ்வேறு வகையினராக மண்ணில் சொந்தம் கொண்டாடி ஊன்றி வாழ்ந்தாலும் ஒருவருக்கு ஒருவர் வாழ்விலே உதவிக் கொள்ளும் பிரிவினராக மேன்மையுற வாழ்ந்து வந்தது ஒரு சிறப்பாகும். மலையில் வாழும் ஏனைய பிரிவினருக்குத் தம் கைத்திறத்தாலே வாழ்வுக்கு வேண்டிய கலங்கள், ஆயுதங்கள் முதலிய உபகரணங்களைச் செய்து தந்தும், பிரதியாக அவர்களிடமிருந்து தானியங்கள் பெற்றும் வாழும் ‘கோத்தர்’ என்ற பிரிவினர், குழலும் தாரையும் மத்தளமும் தப்பட்டையும் பறையும் கொண்டு, இசையை எழுப்பும் நற்கலையையும் அறிந்தவராவர். படக மக்களுடைய வாழ்வுக்கும் சாவுக்கும், அவர்கள் மங்கல ஓசை முழங்க வருவது இன்றியமையாததாகக் கருதப்பட்டு வந்தது.

     எனவே, தொரியமல்லனின் மகன் பெட்டன், அந்தப் பகுதி ஊர்களுக்குப் பொதுவாக இருந்த கோத்தமலைக் கோத்தருக்குச் செய்தி தெரிவித்துவிட்டு வந்தான்.

     செவ்வாயன்றே இரவுக்கிரவாக, அந்தப் பெரியவரின் புனித உடலைத் தாங்க, ஏழடுக்குச் சப்பரம் தயாரிக்க, கழிகளும் கம்புகளும் குச்சிகளும் சேகரித்து விட்டார்கள். பெரியவரின் இறுதிச் சடங்குகள் சிறப்பாகச் செய்யப்பட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், அங்கு எவருக்குமே வேற்றுமை இருக்கவில்லை. முக்கியமாக, ரங்கனுக்குச் செய்தி அனுப்பியவர் பெரியவர் மாதன் தாம். தம் மகனின் குணா குணங்களை அவர் என்றுமே புகுந்து பார்த்தவர் அல்லர். ஏதோ முடைக்கு மகன் சிற்றப்பனிடம் பணம் வாங்கிச் சென்றிருந்தாலும், அவன் சர்வ வல்லமை பொருந்தியவன் என்பது தந்தையின் நம்பிக்கை.

     திங்கட்கிழமையன்றே ரங்கம்மையின் புருஷன் மைத்துனனைப் பணத்துடன் அழைத்து வரச் சென்றானே? ஏன் இன்னும் வரவில்லை?

     தமையனுக்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை. நடனமாடுவதில் வல்லவரான அவர் எத்தனையோ வைபவங்களில் பங்கெடுத்திருக்கிறார். அன்று, அவருடன் பிறந்த தம்பி, தமையனின் இசையில் மகுடிக்குக் கட்டுப்படும் நாகமென ஒன்றி நிற்பவர், மண்ணுலக வாழ்வை நீத்திருக்கிறார். தம்மை அறியாமல் கப்பிய சோகத்தையும் மீறி, சிறப்பாக மரண வைபவத்தை நிகழ்த்த வேண்டும் என்ற சம்பிரதாயத்தை நிறைவேற்றும் குறியே அவரை ஊக்கிக் கொண்டிருந்தது. அவர் தம்பி இல்லாமல் குடும்பச் சடங்கு ஒன்றில் என்றாவது உண்மையான வேகத்துடன் இயங்கினாரென்றால், அது அன்றுதான்.

     ரங்கன் வரவில்லையே? ஏழடுக்குச் சப்பரத்துக்கு வேண்டிய துணிகள், பட்டுக்கள், முதலியன எல்லாம் வாங்கி வர வேண்டுமே?

     ஜோகியின் தந்தை ரங்கனுக்குச் சேமிப்புப் பணத்தைக் கூட உதவியதும், அவன் சமயத்துக்கு கூட வராமல் நிற்பதும், பலர் பலவிதம் பேச வாய்ப்பளித்தன. பாருவின் உள்ளத்தில் அவை தைக்காமல் இல்லை.

     அவள் கணவன் என்றாவது குடும்பத்துக்கு உதவியிருந்தால் அல்லவோ அப்போது உதவ? அவள் தன்னிடம் நூற்றைம்பது ரூபாயை வைத்துக் கொண்டு பெரியவர் கடன் பத்திரத்தில் ஒப்புச் செய்து கரியமல்லரிடம் கை நீட்டி வாங்குவதைப் பார்த்திருப்பது முறையா? பாருவிடம் அந்தப் பணம் பல ஆண்டுகளாகச் சேர்த்த உழைப்பின் பயனாகத் தங்கியிருந்தது. பணம் அவள் எதற்குச் சேர்த்தாள்? பொன்னும் வெள்ளியும் வாங்கவோ? இல்லை.

     அருவிக்கரை வளைவில், சமவெளிப்போல் பரந்த பள்ளத்தில், நல்ல கறுப்பு மண்ணாக ஓர் ஏக்கர் வாங்க வேண்டும் என்பது அவள் கனவு. மணிக்கல்லட்டிக்கு அந்தப் பள்ளத்தைக் கடந்து செல்லும் போதெல்லாம் அவள் ஆசையோடு அந்த மண்ணைக் கையில் எடுத்துப் பார்ப்பாள். அத்தகைய கறுப்பு மண், அன்பு கனியும் தாயைப் போல் மடி நிறையக் கொடுக்கும் இயல்புள்ளது. கிழங்கு ஒன்று தேங்காயளவுக்கு விளையும். அந்த மண்ணின் ஈரத்தில், அந்த இடத்தில் ஓர் ஆரஞ்சு மரம் உண்டு. அது சிறு செடியாக இருந்த காலத்தில் அவள் மரகதமலைக்கு மணப்பெண்ணாக வந்தாள். அது இப்போது பழுத்துக் குலுங்குகிறது. பழத்தின் ருசியைச் சொல்லி முடியுமோ? அவள் அதை ருசித்திருக்கிறாள். தேனின் இனிமை சொட்டும் சுளைகள்! அருவிச் சோதரியும், மண்ணாம் தாயும் அந்த மரத்துப் பூவின் சுகந்தத்தையும் கனியின் இனிப்பையும் எப்படித்தான் உண்டு பண்ணுவார்களோ!

     அந்தப் பூமி, கிருஷ்ணனுக்குத்தான் உடமையாக வந்திருந்தது. அவனோ, அவன் மனைவி மக்களோ, அந்தப் பூமியில் விதைத்து உறவாடப் போவதில்லை. அந்தப் பூமியை அவளுக்கு விற்பதில் அவர்களுக்கு நஷ்டமும் வரப்போவதில்லை. ஆனால், அவள் ஆசைப்பட்டுக் கேட்டதை வாங்கித் தரும் கணவனா அவளுடைய கணவன்? எந்த நிமிஷமும் அவன் இன்னொருத்தியைக் கொண்டு வரக் கூடும் என்பதை அவள் அறிந்துதானே இருந்தாள்? கையிலே அதற்குரிய தொகையைச் சேர்த்துக் கொண்டு, கிருஷ்ணனிட்ம நேராகக் கேட்டுவிடலாம் என்று மனப்பால் குடித்திருந்தவளுக்கு, அவன் மனைவி காரனுப்பி அழைத்தது, நல்ல வாய்ப்பாகவே இருந்தது. அவள் ஒத்தைக்குச் சென்றதற்கு நோக்கம் அதுதான்.

     ஆனால், கிருஷ்ணன் சகஜமாக வந்து வார்த்தையாடவில்லை. ருக்மிணியின் வாய் ஓயாத பெருமைகளைக் கேட்கவும் காணவுமே சரியாக இருந்த நேரத்தில், அவளுக்குப் பூமி விஷயம் பேசவே நல்ல சந்தர்ப்பம் கிட்டியிருக்கவில்லை. எதுவும் கேட்டுப் பழக்கமிருக்காத அவளுக்கு, சட்டென்று அந்தக் கௌரவப்பட்ட ருக்மிணியிடம் நிலத்தைக் கேட்க வாயெழவுமில்லை.

     பாரு தன் மனைக்குச் சென்று, தன் படுக்கைத் தலையணைக்குள் பத்திரமாக வைத்திருந்த ரூபாய் நோட்டுக்களை எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள். பெரிய மாமனை ஓரமாக அழைத்து அவற்றைத் தந்தாள்.

     மாதன் வியப்புடன் நோக்கினார் அவளை, “ஏதம்மா, பாரு?”

     அவர் கேட்கையில் குரல் தழுதழுத்தது.

     பாரு பதில் ஏதும் மொழியாமல் உள்ளே மறைந்தாள்.

     புதனன்று விண்மணி உச்சிக்கு ஏறுமுன், மரகத மலையின் மேல் பக்கம் வயலிலே அணியணியாக நிற்கும் நாரைக் கூட்டத்தைப் போல், தூய வெள்ளை உடைகளில் மக்கள் கூடிவிட்டார்கள். ரங்கனும் ரங்கம்மையின் கணவனுமாக உச்சிப் போதில்தான் அங்கு வந்தார்கள். தன்னை எதிர்பார்க்காமலே, சடங்குகள் நிறைவேறிக் கொண்டிருந்தது கண்டு உள்ளூற அவனுக்குச் சமாதானம் உண்டாயிற்று. என்றாலும், சிற்றப்பன் சமீபம் வந்து கண்ணீர் வடித்தான்.

     “அப்பனும் அம்மையுமாக இருந்தீர்களே, சித்தப்பா! நேற்று முதல் நாள் பேசி, கிட்ட உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு விட்டு, இப்படிப் போனீர்களே? நான் என்னவெல்லாம் நினைந்திருந்தேன்? நேற்று நந்தனார் ‘பயாஸ்கோப்’ பார்க்கையிலே, ஐயனை அழைத்து வந்து காண்பிக்க வேண்டும்; கண்ணால் தண்ணீரை வரப் பரவசமாவார் என்று நினைத்தேனே? சித்தப்பாவைப் பேரூர், சிதம்பரம், பவானி எல்லாம் அழைத்துப் போக வேண்டும் என்று கோட்டை கட்டினேனே?” என்றெல்லாம் பலப்பல கூறி அவன் கண்ணீர் விட்டபோது, கண்டவர் உருகினர்.

     சற்றைக்கெல்லாம், ஜோகியின் ஐயனை, கட்டிலோடு வாயில்முன் கொண்டு வந்து சடங்குகளை ஆரம்பித்து விட்டார்கள். ரங்கம்மை கண்ணீருடன் தண்ணீரும் ஊற்றி, சிற்றப்பனின் பொன்னுடலைக் குளிப்பாட்டினாள். புது வேட்டியும், சட்டையும், அழகிய கோட்டும், பாகையும் வாங்கி வந்து, தமையன் தம்பியை அலங்கரித்தார். அகன்ற நெற்றியில் இரு வெள்ளி ரூபாய்களை ஒளியிட ஒட்டி வைத்தார். அலங்கரிக்கப் பெற்ற இரதத்தில் அவரைப் படுக்க வைத்தார்கள்.

     அவர் காலமெல்லாம் வழக்கமாக முள்ளும் மண்வெட்டியும் வாளும் செய்து தந்த முட்டுக்கோத்தன், அவருடைய தயாள குணங்களைக் கூறி அழுத வண்ணம், இறுதியாக அவருக்கு ஆயுதங்களைக் கொண்டு வைத்தான். மைத்துனன் மனைவியும், மூக்குமலை உறவினர்களும், பணியாரங்கள் சுட்டுக் கூடைகளில் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். வெல்லமும் தினைமாவும், சாமையும் அரிசியும், கடலையும் காஞ்சிப் பொரியும், புகையிலையும் ஒன்று மீதமில்லாமல் தம்பியின் வானுலக யாத்திரைக்கு அண்ணனும் மற்றவரும் சேகரித்து வைத்தார்கள்.

     உறவினரும் பழகியவருமாகிய பெண்டிர், அந்தத் தூயவரின் உடலுக்கு இறுதி மரியாதை செலுத்துபவராக, ரதத்தைச் சுற்றி ஏவலர் போல் நின்றார்கள். தலைப்பக்கம் வந்து மணியடித்துச் சிலர் தம் பணிவன்பை வெளிப்படுத்தினர்.

     இச்சமயம், எம்பிரானின் திருவடிக்கே அணிமலரெனப் புறப்பட்டுவிட்ட லிங்கையாவின் உடலைத் தொட்டு வணங்க அருவியென அனைவரும் வந்தார்கள்; சிறியவர்கள் பலரும் அந்த அடிகளைத் தொட்டு வணங்கி, தம் இறுதிக் காணிக்கைகளாக மஞ்சள், சிவப்புக் கோடுகளிட்ட துணிகளைப் போர்வைக்குள் வைத்தார்கள். கரியமல்லர் போன்ற முதியவர்கள், கண்ணீர் துளிக்க, தலைப்பக்கம் நின்று மரியாதை தெரிவித்தார்கள். வாழ்நாளெல்லாம், அவர் மக்களெனப் பழகி, பணிபுரிந்த தொரியர் கால்களைத் தொட்டு வணங்கிக் கண்ணீர் வடித்தார்கள்.

     அண்ணன், தம்பியின் உடலைக் கௌரவிக்கப் பட்டும் ஸாடினுமாகப் பளபளத்த பாவாடைகளும் மேலங்கிகளும் தரித்த குழுவுடன், ரதத்தைச் சுற்றி நடனமாட வந்துவிட்டார்கள்.

     கோத்தாரின் இசை முழங்கத் தொடங்கியது. வண்ண வண்ணத் துணிகளாலான ஆறு அடுக்குகளும், உச்சியில் கறுப்பு மண்டபம் போன்றதோர் அடுக்குமாக அலங்கரிக்கப் பெற்ற இரதத்தைச் சுற்றி நின்று அவர்கள் கைகளைக் கோர்த்துக் கொண்டார்கள். தாளத்துக்கேற்ப, அவர்கள் நடனம் புரியத் தொடங்கியதுமே, ஜோகி, அதுவரையிலும் சோகமென்னும் தனி உலகிலே தன்னை மறந்து, இருள் வடிவினனாகச் செயலற்றுச் சிந்தை மரத்துக் கிடந்தவன், கல் எகிறப் பீறி வந்த ஊற்றைப் போல் ஓடி வந்தான். என்ன நடக்கிறது, தான் செய்வதென்ன என்பவை கூட அவனுக்குப் புரிந்தனவோ இல்லையோ, தெளிவாகத் தெரியவில்லை.

     தம் உயிருக்கும் உயிராக, அந்த வீட்டிலே அவனை ஆக்கிய அருமைத் தந்தை மறைந்துவிட்டார். அவனை ஊக்கி உயிர் தந்த ஒளி அவிந்து விட்டது. அந்த வீட்டிலே வாழாமல் வாழ்ந்த மாமணி மறைந்து விட்டது. முற்றத்தை விளங்க வைத்த மாமரம் சாய்ந்து விட்டது.

     அந்த நேரத்திலே, கண்களைப் பறிக்கும் ஆடைகள்; குழலும் முழவும் எழுப்பிய ஒலி; பாட்டு; ஆட்டம்!

     சோகத்தின் தனி உலகிலிருந்து, பீறிப் பாய்ந்து வந்த அவனுக்கு அந்த வண்ணங்களும் ஆட்டமும், பொங்கும் எரிச்சலை ஊட்டின. சம்பிரதாயம், மரியாதை முதலிய வரையறை, பண்பு எல்லாவற்றையும் அந்த எரிச்சல் விழுங்கி விட்டது. வெறி பிடித்தவன் போல், “நிறுத்துங்கள்!” என்று கூவினான். பிணைந்த கரங்களை ஆவேசத்துடன் பிரித்து எறிந்தான்.

     பெரியப்பன் அதிர்ந்தார். பெண்கள் கூட்டம் அதிர்ந்தது; கோத்தர் இசையும் அதிர்ந்து நின்றது.

     “எங்கள் ஐயன் சாகவேண்டுமென்று எத்தனை நாள் வேண்டினீர்கள்? போங்கள்! போங்கள்! போய் விடுங்கள்!” என்று இரைந்தான். மருண்டு நின்ற கோத்தர்களிடம் “உங்களை யார் வரச் சொன்னார்கள்? போங்கள் இன்னொரு முறை பறை ஒலித்தால் நான் பிடுங்கி எறிவேன்!” என்று வெளிக் குரலில் கத்தினான்.

     இதே சமயத்தில் கிருஷ்ணனும் ஓரெட்டு முன் வந்தான். இறந்த பெரியவருக்கு மரியாதை தெரிவித்து வணங்கி விட்டு ஓரமாக நின்ற அவன், அங்கிருந்தவர்களில் படித்தவன் என்று மரியாதைக்கு உகந்தவனாக நின்ற முறையில், “உண்மைதான். இந்தப் பொருந்தாத சம்பிரதாயங்களை நாம் விடுவதே நல்லது. துக்கம் புகுந்த வீட்டிலே, விருந்தும் ஆட்டமும் பாட்டமும், சம்பந்தப்பட்ட மனிதர்களுக்கு வருத்தத்தைக் கொடுப்பவை அல்லவோ?” என்றான்.

     அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளாதவராகப் பெரியப்பன், “என்ன ஜோகி? என்ன இதெல்லாம்?” என்று அவன் கையைப் பிடித்தார்.

     அப்பொழுது ஜோகிக்கு, பெரியப்பனின் பட்டும் பகட்டுமான நடன உடையணிந்த தோற்றமே காணச் சகியாததாக இருந்தது. துயரத்தின் ஆவேசச் சுழற்சியிலே, பற்றி எறிந்த அவன் உணர்ச்சித் தீயின் முன், அந்தப் பெரியப்பன் குடும்பத்தினால் தன் வீட்டில் புகுந்த துன்ப வறுமைகளும், ஐயன் சகிப்புத் தன்மையின் குன்றேறி நின்று அவற்றைத் தாங்கி, மீண்டும் அந்த எதிர்மனையை ஆதரித்த சம்பவங்களும் படலம் படலமாக அவிழ்ந்தன.

     “என்னவா? நீங்கள் இதற்காகவே காத்திருந்தீரா? என் ஐயனைக் கொஞ்சங் கொஞ்சமாக அழித்தவர் நீங்கல். இப்போது கொட்டாம், முழக்காம், பட்டாம், பாவாடையாம்; ஆனந்தப்படுகிறீர்கள்! போங்கள் எல்லோரும்; என்னையும் ஐயனையும் அம்மையையும் தனியே விட்டுப் போங்கள்!”

     பெண்ணைக் கொடுத்த மாமன் முன் வந்து, “சாந்தமடை ஜோகி, நீயே இப்படி வருத்தத்தில் முழுகிவிட்டால் உன் அம்மையைத் தேற்றுவது யார்? சடங்குகள் நடக்க வேண்டாமா?” என்று அவனைச் சமாதானப்படுத்த முயன்றார். “இந்தப் பெரியப்பன் குடும்பத்துக்காக, ஐயன் எத்தனை துன்பங்கள் பொறுத்திருக்கிறார்? உங்களுக்குத் தெரியாதா? நேற்றுக் கூடக் கொடுத்தார். இன்று எல்லாவற்றையும் மறந்தார்களே? என் ஐயன் சாய்ந்து கிடக்கையில் இவர் இரகசியமாக மகன் கொண்டு வந்த புட்டி மதுவைக் குடித்து விட்டு ஆடுகிறாரோ? எனக்கு எரிகிறது?” என்றான் ஜோகி ஆத்திரத்துடன்.

     “ஆமாம், நாம் இந்த மாதிரி சமயங்களில் ஆடல் பாடல்களை நிறுத்தி விட வேண்டும்.” அன்று லிங்கையாவின் கையைப் பிடித்துப் பார்த்த இளம் மருத்துவன் அர்ஜுனனின் குரல் அது.

     “ஆமாம். என்றோ அநாகரிகப் பழக்கங்களைக் கொண்டிருந்தார்கள் நம் முன்னோர். அவை எல்லாம் நமக்குத் தேவையா?”

     “காட்டுமிராண்டிகளா நாம்? துயர நிகழ்ச்சியில் பாட்டு எதற்கு?”

     “ஆமாம்.”

     “ஆமாம், வேண்டாம்.”

     அர்ஜுனனின் குரலைத் தொடர்ந்து, பல இளைஞர் குரல்கள் அதை ஆமோதித்தன.

     கிருஷ்ணன் இப்பொழுது சமாதானமாகப் பேசினான். பெரியவர்களை நோக்கி, “ஆமாம், பெரியவர்கள் எல்லாரும் யோசிக்க வேண்டிய விஷயம் இது. தொதவர்கள் ‘கேடு’ பிடிப்பதையும், குடிப்பதையும் நம்மில் எத்தனை பேர் வெறுக்கிறோம்? காலத்துக்கேற்ப, நாமும் நம் வழக்கங்களில் சிலவற்றை மாற்றிக் கொள்வதே நல்லது. இன்ன நோக்கத்துக்காக இந்த வழக்கங்கள் ஏற்பட்டன என்பதை ஆராய்ந்து சிந்திக்காமல் கண்மூடித்தனமாக வெறும் சம்பிரதாயமென்று பின்பற்றுவது சரியல்ல. பெரியவர்கள் கோபப்படாமல், மனத்தாங்கள் கொள்ளாமல் யோசித்துப் பார்க்க வேண்டும்.”

     கிருஷ்ணனின் பேச்சும், கூடியிருந்தவர் அதற்கு மரியாதை கொடுத்துக் கேட்டதும், ரங்கனின் மனசில் பொறாமைக் கனலை ஊதிவிட்டன.

     “யார் வீட்டு விஷயத்தில் யார் தலையிடுவது? யாரடா நீ?” என்றான் முன்னே சென்று.

     பெரியவர் மாதன் அமைதி இழந்து விட்டார். அவருடைய அருமைத் தம்பிக்கு நடனம் கிடையாதா? கோத்தர் இசையுமா கிடையாது?

     எதிலும் தோய்ந்து ஒட்டாத அவருடைய உயிரோடு உடம்போடு ஊறிவந்த பழக்கங்கள் வெகு சிலவே - மது; இசை; நடனம்.

     யார் யாருடைய மரண வைபவங்களிலெல்லாமோ அவர் தலைமை தாங்கி அந்த நடனத்தை நடத்தியிருக்கிறாரே? அவருடைய அருமைத் தம்பி லிங்கையாவுக்கு, அவர் உயிரோடு இருந்து, ஒரு உண்மையும் இல்லாமல் சாவுச் சடங்கு நடப்பதா? அவரால் உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை வெளியிட இயலவில்லை. அழகாகப் பேசத் தெரியாது அவருக்கு. “என் தம்பியை அநாதை போல் தூக்கி எரிக்கச் சொல்கிறீர்களா? இது நியாயமா கிருஷ்ணா?” என்றார் ஆற்றாமையுடன்.

     “நானும் அம்மையும் உலகமே இருண்டு அழுகையில் நீங்கள் ஆடுவது மட்டும் நியாயமா? நீங்கள் உண்மையில் உங்கள் தம்பியிடமும், அந்தத் தம்பி குடும்பத்தவரிடமும் நன்றி உடையவர்களாக இருந்தால் என் ஐயனை அமைதியாக விடுங்கள். மனசில் இருக்கும் கல்லான துக்கம் உருவி வர வழிகாட்டுங்கள், போங்கள்” என்றான் ஜோகி கண்ணீர் பெருக.

     இதற்குள் கசமுசவென்று, பள்ளிக்கூடம் சென்று பல மக்களின் நாகரிகம் கண்டுவரும் இளைஞர்கள் ஜோகியின் பக்கம் அனுதாபம் காட்டி, கிருஷ்ணனை இன்னும் எடுத்துச் சொல்லத் தூண்டினார்கள்.

     பெரியவர்களோ, “அது என்ன நியாயம்? வழக்கமான சடங்குகளை நிறுத்துவதா? அவர் நல்லவழி போக வேண்டாமா?” என்று தலைக்குத் தலை பேசினார்கள்.

     ஜோகி கோத்தர் பக்கம் சென்று, “உங்கள் மானியமான தானியம் குறையுமே என்று எண்ணாதீர்கள். போய்விடுங்கள்” என்றான்.

     “இதெல்லாம் என்ன ஜோகி சிறுபிள்ளைத்தனமாக இருக்கிறது?” என்றார் மூக்குமலை மாமன்.

     “ஆமாம், இன்னும் சற்றுப் போனால், ‘எங்கள் ஐயன் சாகவேயில்லை. அவர் பொன்னான உடம்பை எரிக்க நீங்கள் காத்திருந்தீர்களா? போங்கள்!’ என்று பிடித்துத் தள்ளினாலும் தள்ளுவான்!” என்றான் ஒருவித இகழ்ச்சிக் குறியுடன் ரங்கன்.

     “நன்றி கெட்டவனே! உன்னைக் கேட்கவில்லை” என்றான் ஜோகி வெறுப்புக் குமிழியிட்டு வெடிக்க.

     சிறுபொறி பெருந்தீயாகக் கனிந்து விடக் காற்றும் வீசுகிறதே என்ற கவலையுடன் கிருஷ்ணன் அருகில் சென்று, “இரண்டு பேரும் பொறுமையிழக்க இதுவா சமயம்? ரங்கா, இது நன்றாக இல்லை” என்றான், அவன் முன்னால் தன்னை அபாண்டமாக இகழ்ந்ததை மறந்து.

     “வக்கீல் சார் நியாயம் பேச வந்துவிட்டார், நியாயம். யார் வீட்டுச் சாவில் நீ யாரடா வந்து தலையிடுகிறாய்?” என்றான் ரங்கன். தம்முடைய பேரனை மரியாதையின்றி விளித்துப் பேசியதைப் பொறுக்காத கரியமல்லர், “மரியாதையாகப் பேசு, ரங்கா!” என்றார்.

     “பணத் திமிரும் பதவித் திமிரும் படிப்புத் திமிரும் உள்ளவர்களிடம் உங்கள் உபதேசத்தைச் செய்யுங்கள்! இது எங்கள் விவகாரம்!” என்று ரங்கன் சூடாகப் பதில் கொடுத்தான்.

     “ஜோகி, நீ உள்ளே போ. நடக்க வேண்டியது நடக்கட்டும். அப்பனுக்கு இதெல்லாம் பிடிக்குமா?” என்றாள் ஒரு கிழவி குறுக்கிட்டு.

     “அதைத்தான் நானும் கேட்கிறேன். கூத்தும் கோலாகலமும் வேண்டாம். என் அப்பனுக்குக் கடைசியில் என்ன செய்ய வேண்டுமோ, அதை அழுது கரைந்து நான் செய்வேன். சம்பந்தமில்லாதவர்கள் போகட்டும்!”

     கிருஷ்ணன் ஆமோதித்து, கோத்தரிடம், “வேண்டாம் அதெல்லாம் போங்க” என்றான் அவர்கள் அருகில் சென்று.

     ரங்கன் வெகு நாளைய ஆத்திரத்துடன் பாய்ந்து கிருஷ்ணனைப் பின்னே தள்ளினான். “கட்சியா கட்டுகிறாய்? ம்!” என்று உறுமினான்.

     ஏற்கெனவே இரு கூறுகளாகப் பிரிந்து விட்ட கூட்டம், வாய்ச்சண்டை, கையால் தொடுமளவுக்கு வலுத்ததும், நன்றாகவே இரு கட்சிகளாகப் பிரிந்து பலத்து விட்டது. வாதப் பிரதிவாதங்கள் இரு பக்கங்களிலும் எழுந்தன. கோத்தர்கள் வெகுநேரம் காத்துவிட்டுக் கவலையுடன் ஊர் திரும்பலானார்கள்.

     அந்தி சாய்ந்துவிட்டது.

     கிருஷ்ணனின் கல்வி முன்னேற்றத்திலும் செல்வத்திலும் பொறாமை கொண்டவரும் இருக்கத்தான் இருந்தார்கள். “படித்த கர்வத்தில் நிலைமறந்து பேசுகின்றனர்” என்றார்கள்.

     அநாவசியமாகக் கிருஷ்ணனைக் கேவலமாக ரங்கன் ஏசிப் பேசியதைக் கரியமல்லர் பொறுக்கவில்லை. என்ன ஆனாலும், இன்று ஆட்டமும் பாட்டமும் நடப்பதில்லை என்று அவர் கச்சை கட்டினார்.

     “போலீசு கூட்டி வருவேன். எப்ப அதை, அந்த இலட்சியத்தை, அவர் தலை சாய்ந்ததுமே அவன் தூளாக்கி விட்டானே? அவன் தானே கலகத்தை ஆரம்பித்தான்?”

     தன்னையே அவன் கடிந்து கொண்டான்; நொந்து கொண்டான்; ‘பொறுமையிழந்தேனே’ என்று சபித்துக் கொண்டான்.

     பிரிந்த கட்சிகள் போலீசு இடையீட்டுக்குப் பின்பு ஒருவரை ஒருவர் வர்மம் வாங்குவதுபோல் கறுவிக் கொண்டு பின் வாங்கின. தூற்றலும் மழையும் மீண்டும் தொடர, நடனமும் சிறக்கவில்லை. அன்னை மங்கலமிழந்தாள்; வீட்டுக்குள் ஊருக்குள் பகை வெற்றிக் கொடி ஏற்றியது. ஜோகி குமைந்து கருகி விட்டான்.

---

---

---

---