ஒரு கூட்டத்தில் புலி கோவிந்தன், "ரோஜாப் பூவைக் காட்டிப் பூவையர்கள் உங்களை மயக்க முயல்கிறார்கள். மயங்காதீர்கள் ஆண் சிங்கங்களே! நம்முடைய ஸ்கூட்டரின் சக்கரங்களுக்குக் கீழே ரோஜாப்பூ நசுங்கப் போவது உறுதி! உறுதி!! உறுதி!!!" என்று கடுமையாகப் பேசினானாம். அப்படி அநாகரிகமாகப் பேசியதற்காக அவன் மேல் விசாரணை நடத்த வேண்டும் என்று தேர்தல் அதிகாரியான சத்தியமூர்த்தியிடம் வந்து பாரதியின் சார்பில் புகார் செய்தாள் மகேசுவரி தங்கரத்தினம். அவள் தன்னுடைய புகாரைச் சொல்லிவிட்டுப் போன கால் நாழிகைக்கெல்லாம் 'புலி'யின் சார்பில் ஒரு முரட்டு மீசைக்கார மாணவன் ஓடி வந்து, "உங்களை எல்லாம் ஏறி மிதித்துச் சவாரி செய்ய நினைக்கிறார்கள் என்பதற்கு அவர்களுடைய ஸ்கூட்டர் சின்னமே சரியான அடையாளமாக இருக்கிறது மாணவர்களே! ஆகவே, ஸ்கூட்டரை நம்பாதீர்கள். அது உங்களை ஏறி மிதித்துச் சவாரி செய்து அதன் மூலம் தாங்கள் முன்னுக்குப் போய்விட விரும்புகிற சுயநலமிகளின் சின்னம் என்பதை மறவாதீர்கள் என்று அந்த யாழ்பாணத்துப் பொண்ணு பேசறா சார்! இதை நீங்க கண்டிக்கணும்" என்று ரிப்போர்ட் செய்தான். 'தேர்தலுக்கான பிரச்சாரக் கூட்டங்களில் இரு தரப்பாரும் நாகரிகமாகப் பேச வேண்டும்' என்று பொதுவாக மாணவர்களுக்கு ஒரு சுற்றறிக்கை அனுப்பி விட்டுப் பேசாமல் இருந்தான் சத்தியமூர்த்தி.

     இந்த மாதிரித் தேர்தல் வேளைகளில் கல்லூரிகள் உணர்ச்சி வெள்ளமாயிருப்பதை யாரும் தடுக்க முடியாது. 'வயதானவர்கள் நடத்துகிற தேர்தல்களிலேயே சிறு பிள்ளைத்தனம் நிறைந்திருக்கும் போது சிறுபிள்ளைகளாகவே நடத்துகிற தேர்தல் வம்பில்லாமல் எப்படியிருக்க முடியும்?' என்று நினைத்து மன அமைதி பெற்றான் அவன். தன்னுடைய கல்லூரி நாட்களில் அவனும் இப்படித் தேர்தல்களை அநுபவித்திருந்தான். 'இவைகளில் நிரம்பியிருக்கும் உணர்ச்சிப் போராட்டங்களும், ஆர்வங்களும் தான் சுவையான அம்சங்கள். அவற்றை முயன்று தடுக்கவும் முடியாது; தடுப்பதும் கூடாது' என்பது அவன் எண்ணமாயிருந்தது. தேர்தலுக்காக மறுநாள் பிற்பகல் கல்லூரி வகுப்புக்கள் நடைபெறவில்லை. கல்லூரி நூல் நிலையம் 'போலிங் பூத்' ஆக மாறியிருந்தது. லைப்ரேரியன் ஜார்ஜ், சத்தியமூர்த்திக்குத் தேர்தல் உதவியாளராகியிருந்தார்.

     கல்லூரி மாணவர் தலைவரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் இந்தச் சின்னஞ்சிறு தேர்தல் விழாவுக்கே இத்தனை பரபரப்பும் ஆர்வமும் இருக்குமானால் 'நாட்டளவில், நகரளவில், தேர்தல்களும், பஞ்சாயத்துத் தேர்தல்களும், அடிபிடி, குத்துவெட்டு, சொற்கொலை, உயிர்க்கொலை, மரியாதைக் கொலைகளை விளைவிப்பதற்குக் கேட்பானேன்?' என்றெண்ணினான் சத்தியமூர்த்தி. இளம் மாணவர்கள் இந்தத் தேர்தலில் கொண்டுள்ள சபலங்களையும் ஆர்வங்களையும் பார்த்தபோது மனித மனத்தின் இயல்பைப் பற்றி நவநீதக் கவி பாடியிருக்கும் பாடல் வரிகள் சில அவன் நினைவுக்கு வந்தன. திரும்பத் திரும்ப அன்று அவன் இந்தப் பாடலையே நினைத்தான்.


     ஆயிரம் நினைவுகள் அலைந்திட - ஒற்றை மனம் படைத்தாய் என்ற ஒரு வரியை எத்தனை முறை வாய்விட்டுச் சொல்லிப் பார்த்தாலும் இன்பமாகத்தான் இருந்தது.

     தேர்தல் முடிந்தது. கல்லூரி நூல் நிலையத்தில் உள்ளே அமைக்கப்பட்டிருந்த 'போலிங் பூத்'தில் கடைசி மாணவனும் தன் வாக்குச் சீட்டைப் பதிவு செய்துவிட்டு வெளியேறிய பின்பு ஜார்ஜும், சத்தியமூர்த்தியும் வாக்குச் சீட்டுக்களை எண்ணுவதற்காக உட்புறம் தாழிட்டுக் கொண்டு உட்கார்ந்தார்கள். அப்போது ஜார்ஜிடம் இந்தப் பாடலைச் சொல்லி இதிலுள்ள கருத்து நயங்களை விளக்கினான் சத்தியமூர்த்தி.

     "லைப்ரேரியனாக இருப்பதிலுள்ள ஒரே ஒரு தொல்லை, புத்தகங்களைப் படிக்க வேண்டுமென்ற தாகமே இல்லாமல் போய்விட்டது சார்! நீங்கள் இப்போது இந்தக் கவிதையை விளக்கிச் சொல்கிறீர்கள். கேட்பதற்குச் சுவையாக இருக்கிறது. இதே நவநீதக் கவியின் கவிதைப் புத்தகங்கள் நமது நூல் நிலையத்தில் நிறைய இருந்தும் நானாக இதுவரை எடுத்துப் படிக்க வேண்டுமென்று தோன்றவே இல்லை சார்!" என்று பதில் சொன்னார் ஜார்ஜ்.

     அப்போது பிற்பகல் நாலரை மணிக்கு மேல் ஆகியிருந்தது. ஆறு மணி ஆறரை மணிக்குள் வாக்குச் சீட்டுக்களை எண்ணி மாணவர்களுக்குத் தேர்தல் முடிவை அறிவித்துவிட வேண்டுமென்று தீர்மானித்துக் கொண்டு ஜார்ஜும், சத்தியமூர்த்தியும் ஓட்டுக்களை எண்ண ஆரம்பித்தார்கள். நூல் நிலையக் கட்டிடத்துக்கு வெளியே முடிவை அறிந்து கொள்ளத் தவிக்கும் ஆர்வத்தோடு மாணவர்களும், மாணவிகளும் ஏராளமாகக் கூடியிருந்தார்கள்.

     கைகள் வாக்குச் சீட்டை எண்ணிக் கொண்டிருந்தாலும் அந்த இரண்டு மூன்று நாட்களில் பாரதியிடம் ஏற்பட்டிருந்த மாறுதல்களைப் பற்றியே சத்தியமூர்த்தியின் மனம் தீவிரமாகச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது. 'பிளவர்ஸ் கார்னரில்' பூ வாங்குவதற்காக வந்திருந்த தினத்தன்று, அவள் தன்னைத் தேடி அறைக்குள் வந்து தான் கிழித்தெறிந்திருந்த கடிதத் துணுக்குகளைப் பார்த்துவிட்டு நடைப் பிணமாகத் திரும்பியதையும் பின்பு அன்று முழுவதும் கல்லூரிக்கு வராமலிருந்ததையும் மறுநாள் கல்லூரிக்கு வந்து தன் முகத்தைக் கூட நன்றாக நிமிர்ந்து பாராமலே அபேட்சை மனுவைக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றதையும் ஒருசேரச் சிந்தித்து அவளுள்ளே நிகழ்ந்திருக்கும் மாறுதல்களை அவன் அனுமானிக்க முயன்றான். தான் கடுமையாகவும், நெகிழ்ச்சியின்றியும் இருப்பதைப் புரிந்து கொண்ட பிறகு, அவளுடைய பணிவும், விநயமும் தன்னிடம் மாறியிருப்பதாகத் தோன்றியது அவனுக்கு.

     முதன் முதலாகப் பூபதியின் மாளிகையில் இன்டர்வியூவுக்கு வந்திருந்த போது கிளிகள் எழுதிய திரைச்சீலையை விலக்கிக் கொண்டு, எழுதாத பசுங்கிளியாய் எட்டிப் பார்த்து நாணமும் அழகும் போட்டியிடும் முகத்தோடு தலையைக் குனிந்து கொண்ட பாரதிக்கும், நேற்று முன் தினம் அபேட்சை மனுவைக் கொடுப்பதற்கு வந்திருந்த பாரதிக்கும் நிறைய வேறுபாடு இருந்தது. 'அன்பை செலுத்துவதற்கு நம்பிக்கை வாய்ந்த அந்தரங்க மனிதன் இவன்' என்று ஒரு பெண் தான் மனப்பூர்வமாக நேசிக்கத் தேர்ந்தெடுத்த ஒருவனிடம் அந்த நம்பிக்கையும் அந்தரங்கமும் இல்லையென்று தெரிந்து மனம் உடைந்த பின் தெரிகிற சோர்வும் அலட்சியமும் இப்போது பாரதியிடம் ஏற்பட்டிருப்பதாக அவனுக்குப் புரிந்தது. 'செல்வக் குடும்பத்துப் பெண்களில் இத்தனை பணிவாகவும், நாணமாகவும் ஆண்களுக்கு முன் நடந்து கொள்கிறவர்கள் கூட இருக்கிறார்களா?' என்று பாரதியைச் சந்தித்த முதல் சந்திப்பின் போது அவன் வியந்திருக்கிறான். அதே பாரதிதான் அவனிடம் அபேட்சை மனுவைக் கொடுக்க வந்த தினத்தன்று முற்றிலும் மாறிப் போயிருந்தாள். அவள் மாற வேண்டுமென்று தான் அவனே ஆசைப்பட்டான். ஆனால் அந்த மாறுதல் இப்படி ஓர் அலட்சியமாக இருக்க வேண்டுமென்று எதிர்பார்க்கவில்லை.

     முன்பு 'இன்டர்வ்யூ' முடிந்ததும் தன்னைப் பஸ் நிலையத்திற்கு அழைத்துச் சென்ற போது ஆர்வத்தோடு கல்லூரிக் கட்டிடங்களையெல்லாம் சுற்றிக் காண்பித்த பாரதியையும், அன்று பஸ் நிலையத்தில் மழை பெய்திருந்த செம்மண் பூமியைப் பார்த்து, "இன்டர்வ்யூவின் போது நீங்கள் கூறிய பாடலில் வந்த உவமையின் அழகு இப்போது தான் நன்றாகப் புரிகிறது சார்!" என்று கூறிய பாரதியையும் இப்போது நினைவு கூற முயன்றான் சத்தியமூர்த்தி. அவள் எந்த விதமான அன்பை அவனிடம் எதிர்பார்த்தாளோ அது அவனிடம் இல்லையென்று புரிந்ததும் பணிவு, விநயம் எல்லாம் கூட அவளிடமிருந்து இன்று உடனடியாக மாறிப் போய் விட்டாற் போலிருந்தது. அவள் மதுரையில் தனக்குக் கிடைக்கும்படி எழுதியிருந்த கடிதங்களைத் தான் படித்த போது, "உலகத்தில் இப்படியும் ஓர் அன்பு உண்டா" என்றெண்ணி வியந்ததையும் இப்போது நினைத்தான் சத்தியமூர்த்தி. அந்தக் கடிதங்களை அவனே கிழித்திருந்ததைப் பார்த்துத்தான் அவள் மனம் மாறியிருக்கிறாள். ஏதோ ஒன்றை எதிர்பார்த்துப் பணிகிற பணிவும் நாணமும் நிலையானவை அல்ல என்று தான் இப்போது அவன் எண்ண வேண்டியிருந்தது. சில சமயங்களில் பெண் என்பவள் மனிதனுடைய சிந்தனைகளுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்ட அதிசயமாக இருக்கிறாள். அப்படிப்பட்ட வேளைகளில் அவள் அதிசயமாக இருக்கிறாள் என்ற ஒன்றைத் தவிர, வேறு எதையும் அவளைப் பற்றிப் புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை.

     'உங்களைப் பாராத போது பார்க்கத் தவித்திருக்கிறேன். பார்த்த போது பிரியத் தவித்திருக்கிறேன்' என்று நவநீதக் கவியின் கவிதையைச் சொல்லி ஒரு நாள் தன்னிடம் அழுத அதே பாரதி அபேட்சை மனுவைக் கொடுக்க வந்த தினத்தன்று அலட்சியமாக முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு போனதை நினைத்துப் பார்த்து அவள் தான் அப்படிச் செய்தாள் என்பதை நம்ப முடியாமல் மனம் குழம்பினான் சத்தியமூர்த்தி. 'ஆயிரம் நினைவுகள் அலைந்திட ஒற்றை மனம் படைத்தாய்' என்று நவநீதக் கவி பாடினாரே, அது பெண்களுக்குத் தான் மிகமிகப் பொருத்தம் என்று நினைக்கத் தோன்றியது அவனுக்கு. அவளுடைய மாறுதலால் தான் எதையும் இழப்பதாக அவனுக்குத் தோன்றாவிட்டாலும், 'அவள் ஏன் இப்படி மாறினாள்?' என்று மட்டும் சிந்திக்கத் தோன்றியது. அப்படிச் சிந்தித்ததில் மோகினியின் அன்பைப் போல ஆட்படுகிற அன்பைச் செய்வதற்குப் பாரதி பொறுமையற்றவள் என்றும் பாரதியால் செய்ய முடிந்த அன்பு ஆள விரும்புகிற அன்பே என்றும் அவனால் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

     ஜார்ஜ் தாம் எண்ண வேண்டிய வாக்குச் சீட்டுக்களை எண்ணி முடித்து அந்த எண்ணிக்கையையும் ஒரு துண்டுத் தாளில் குறித்துத் தயாராக வைத்துவிட்டார். சத்தியமூர்த்தி இரண்டு மூன்று முறை எண்ணும் போதே எண்ணிக்கையை மறந்து போய்ச் சிந்தனையில் ஆழ்ந்துவிட்டதன் காரணமாக மீண்டும் மீண்டும் அவற்றை எண்ண வேண்டியிருந்தது. சந்தேகமாக இருந்ததனால் சத்தியமூர்த்தி தான் எண்ணிய வாக்குச் சீட்டுகளையும் ஒருமுறை ஜார்ஜிடம் கொடுத்து அவரை எண்ணச் செய்த பின் மொத்தம் கூட்டிப் பார்த்ததில் நானூறு ஓட்டுக்கள் அதிகமாகப் பெற்றுப் பாரதியே வெற்றியடைந்திருப்பதாகத் தெரிந்தது.

     "இப்போது நம்முடைய நிலை மிகவும் தர்ம சங்கடமானது சார்! புலி கோவிந்தனும் அவனுடைய ஆட்களும் வெளியே ஆவலோடு காத்திருக்கிறார்கள். பாரதிக்கு வெற்றி என்று வாயில் பக்கம் போய் அறிவித்தோமானால் நீங்களும் நானும் ஏதோ சூழ்ச்சி செய்து கல்லூரி நிர்வாகியின் மகளாகிய பாரதியை வெற்றி பெற வைத்து விட்டோம் என்று தோல்வி ஏமாற்றத்தில் வாய் கூசாமல் சொல்லுவார்கள். பேசாமல் மாணவர்கள் எல்லாரையும் வீட்டுக்குப் போகச் சொல்லிவிட்டு 'நாளைக் காலையில் நோட்டீஸ் போர்டில் முடிவு வெளியாகும். விடிந்ததும் வந்து பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்' என்று சொல்லி அனுப்பி விடலாம்" எனக் கூறி மருண்டார் ஜார்ஜ்.

     "இதிலென்ன பயம் வந்தது? வாக்குச் சீட்டுக்களை எண்ணிப் பார்த்து உண்மை முடிவை அறிவிக்கிறோம் நாம். நம்மை யார் எதற்காகப் பழி சொல்ல முடியும்?" என்றான் சத்தியமூர்த்தி. அதைக் கேட்ட பின்பும் ஜார்ஜ் பயந்து தயங்கத்தான் செய்தார்.

     "உங்களுக்குத் தயக்கமாக இருந்தால் நான் வெளியே போய் தேர்தல் முடிவை அறிவிக்கிறேன் மிஸ்டர் ஜார்ஜ்!" என்று கையில் இரண்டு அபேட்சகர்களுடைய மொத்த வாக்குச் சீட்டுக்களின் எண்ணிக்கைத் தொகையையும் எழுதிய காகிதத்துடன் நூல் நிலையக் கதவுகளைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தான் சத்தியமூர்த்தி. அவன் வெளியே வந்ததும் அங்கு நிலவிய சந்தைக் கடை இரைச்சல் போன்ற கூப்பாடுகளும், மாணவ மாணவிகளின் பேச்சுக் குரல்களும் அடங்கி எல்லார் முகங்களும் அவனையே நோக்கின. எல்லார் செவிகளும் அவன் கூறப்போகும் சொற்களுக்காகத் தாகத்தோடு காத்திருந்தன. புலி கோவிந்தனுடைய ஒரு கை வலது பக்கத்து மீசை நுனியிலிருந்தது. பாரதி மட்டும் தலையைக் குனிந்து கீழே தரையைப் பார்க்கத் தொடங்கியிருந்தாள்.

     "மிஸ் பாரதி" - என்று பேரைப் படித்துவிட்டு அவளுடைய மொத்த ஓட்டுக்களின் எண்ணிக்கையையும் படித்து அவள் வெற்றி பெற்றதாக அறிவித்துவிட்டுப் புலி கோவிந்தனின் மொத்த வாக்குகளையும் கூறி, அவற்றை விடப் பாரதிக்கு எவ்வளவு ஓட்டுக்கள் அதிகம் என்பதையும் அவன் சொல்லி முடிப்பதற்குள்ளேயே பாரதியோடிருந்த பெண்களின் வெற்றி ஆரவாரமும், புலி கோவிந்தனோடிருந்த ஆண்களின் முரட்டுக் கூக்குரல்களும் ஒலிக்கத் தொடங்கி விட்டன. 'ஸ்கூட்டர் பஞ்சராகி விட்டதுடீ' என்று ஒரு குறும்புக்காரப் பெண் கூச்சலிட, அதைக் கேட்டு ஆத்திரமடைந்த புலி கோவிந்தனின் தோழன் ஒருவன் கீழே கிடந்த சரளைக் கல் ஒன்றை எடுத்து அந்தப் பெண்ணின் மேல் வீசுவதற்குக் குறி பார்த்தான்.

     "எங்கே எறியுங்கள் மிஸ்டர்! நீங்கள் மட்டும் என்மேல் இந்தக் கல்லை எறிந்து விடுங்கள் பார்க்கலாம்" என்று அந்தப் பெண் முன்னால் ஓடிவந்து அசட்டுத் துணிவோடு நின்றாள். சத்தியமூர்த்தி ஓடிப்போய் அந்தப் பையனின் கையில் இருந்த கல்லைப் பறித்து எறிந்தான்.

     "வயதினால் சிறு பிள்ளையாக இருக்கலாம். அது தவறில்லை. ஆனால் புத்தியினாலும், செயலினாலும் கூடச் சிறு பிள்ளைகளாயிருப்பதை மன்னிக்க முடியாது" என்று ஆத்திரத்தோடு அந்த மாணவனையும், அவனைக் கோபமூட்டிய மாணவியையும் கண்டித்தான் சத்தியமூர்த்தி. கூட்டத்தைக் கலையச் செய்து மாணவர்களுக்குள் தேர்தல் முடிவு பற்றிய கலகம் மூளாமல் வீட்டுக்கு அனுப்புவதற்குள் அவன் அரும்பாடு பட வேண்டியிருந்தது. எல்லாரும் கலைந்த பின்பும், பாரதியும், அவள் தோழிகள் சிலரும் தங்களுக்குள் ஏதோ பேசியபடி நூல் நிலையத்துக்கு வெளிப்பக்கத்திலிருந்த மைதானத்திலேயே தயங்கி நின்றார்கள். ஒரு நாகரிகத்துக்காகப் பாரதியிடம், 'கங்க்ராஜுலேஷன்ஸ்' என்று அவளருகே சென்று சத்தியமூர்த்தி வெற்றியைப் பாராட்டித் தன் மகிழ்ச்சியைத் தெரிவித்த போது கூட அவள் அதைக் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாதது போல் அலட்சியமாக முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள்.

     "சார் உன்னைத்தான் கூப்பிடறார்டீ" என்று பாரதிக்கு அருகில் நின்ற மகேசுவரி தங்கரத்தினம் எடுத்துக் கூறியும் அவள் சத்தியமூர்த்தியை ஏறிட்டுப் பார்க்கவேயில்லை. சத்தியமூர்த்திக்குச் சுருக்கென்றது. "சிரமப்படுத்தியதற்கு மன்னிக்க வேண்டும் மிஸ் பாரதி!" என்று கூறிவிட்டுப் பதிலை எதிர்பாராமல் உள்ளே திரும்பிவிட்டான் அவன். ஆனாலும் அப்போது அவள் நடந்து கொண்ட விதம் அவனுடைய மனத்துக்குள் ஒரு தீராத புதிராகவே இருந்தது.